Η Pietà, η παράσταση θεάτρου ντοκιμαντέρ της σκηνοθέτριας Μάρθας Μπουζιούρη, που συγκίνησε και επαινέθηκε στην αρχή της φετινής θεατρικής σεζόν από κοινό και κριτικούς, ολοκληρώνει τον 2ο κύκλο παραστάσεών της, στο Σύγχρονο Θέατρο, την Κυριακή 28 Μαΐου. Η παράσταση, που τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θέτει ξανά στο επίκεντρο το επώδυνο, και εκκωφαντικά επείγον θέμα των γυναικοκτονιών και πραγματοποιεί ένα δύσκολο ταξίδι στα μονοπάτια της απώλειας, του πένθους, αλλά και της αναγέννησης.

Η Pietà δημιουργήθηκε με την πολύτιμη συμβολή μιας καλλιτεχνικής ομάδας που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες ηθοποιούς και δημιουργικούς συντελεστές. Είχε ως έμπνευση και οδηγό της πέντε γυναίκες-μητέρες που βίωσαν την υπέρτατη απώλεια, τη δολοφονία του παιδιού τους, τις: Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα Ελένης Τοπαλούδη), Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα Ερατώς Μανωλακέλλη), Κατερίνα Κώτη (μητέρα Ντόρας Ζαχαριά), Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα Σοφίας Σαββίδου). Το κείμενο της παράστασης βασίστηκε στις πραγματικές αφηγήσεις των μητέρων, αλλά και σε βιωματικό υλικό των ηθοποιών.

Μέσα από την αιχμηρή και ταυτόχρονα παρηγορητική γλώσσα του θεάτρου, η παράσταση Pietà επιδιώκει να μετατρέψει τη σκηνή σε έναν τόπο αλληλοφροντίδας, διεκδίκησης και δημόσιας μνήμης. Στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου, θα παρακολουθήσουμε μια βαθιά βιωματική θεατρική παράσταση, που ισορροπεί με γενναιότητα και ευαισθησία ανάμεσα στο πολιτικό και το ανθρώπινο, αποτίνοντας φόρο τιμής στα θύματα γυναικοκτονιών και σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω.

Απόσπασμα από τη συνέντευξη της Μάρθας Μπουζιούρη στο CultureNow για το Pietà

-Θα θέλατε να μας σχολιάσετε τη χρήση του ενεστώτα στο «ημερολόγιο της Pietà»;

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Στη διάρκεια της έρευνας που κάνω για κάθε παράσταση, κρατάω ημερολόγια. Είναι ένα ωραίο «κουσούρι» που μου έχουν αφήσει οι σπουδές μου στην Κοινωνική Ανθρωπολογία. Όταν λοιπόν ξεκίνησα να γράφω το έργο και κάθισα να βάλω τις λέξεις μου και τις λέξεις των μαμάδων στο «χαρτί», κοιτούσα για πολλή ώρα τη λευκή σελίδα στην οθόνη του υπολογιστή. Μου φαινόταν ξαφνικά αδιανόητο πως στον πυρήνα αυτής της παράστασης βρίσκονται πέντε νέες γυναίκες που δεν είναι πια ανάμεσά μας, που έφυγαν με τόσο βίαιο και άδικο τρόπο. Και την ίδια στιγμή, αυτές οι γυναίκες είναι πάντα μαζί μας. Δεν μπορεί να γίνουν παρελθόν. Ζουν μέσα από εμάς, μέσα από την αγάπη των μανάδων τους. Η ομορφιά και η μνήμη τους φωτίζει το δρόμο. Δίνει πνοή στον αγώνα για έναν κόσμο πιο ασφαλή, πιο τρυφερό, όπου η έμφυλη βία δεν θα έχει πια καμία θέση. Η Pietà μας λοιπόν γράφτηκε σε ενεστώτα χρόνο, ως ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτές τις γυναίκες. Και ως υπενθύμιση σε όλες εμάς, που είμαστε εδώ σήμερα, ότι θα εξακολουθήσουμε να είμαστε και αύριο, ότι δεν θα γίνουμε παρελθόν. Αυτή την υπόσχεση του ενεστώτα χρόνου την έδωσα πρώτα στον εαυτό μου και μετά στις μητέρες αυτών των γυναικών, από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις μας.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντεξη εδώ.

Photo Credit: Patroklos Skafidas

Διαβάστε επίσης: 

Pietà: Η παράσταση θεάτρου ντοκιμαντέρ της Μάρθας Μπουζιούρη στο Σύγχρονο Θέατρο