Ο Άγγελος Τριανταφύλλου μέσα στο… τραμ με το όνομα «Πόθος»

Ταλαντούχος, δραστήριος και πολλά υποσχόμενος. Ο Άγγελος Τριανταφύλλου, έχει ξεχωρίσει στο θέατρο ως ηθοποιός αλλά κυρίως ως συνθέτης καθώς έχει ‘ντύσει’ με τις εμπνευσμένες μελωδίες του πολλές δουλειές σημαντικών σκηνοθετών, με πιο χαρακτηριστική την μακρόχρονη συνεργασία του με το Νίκο Καραθάνο («Γκόλφω», «Δεκαήμερο», «Βυσσινόκηπος», «Όρνιθες», «Οπερέττα»).

Αυτή την περίοδο, συνθέτει μια “Ηλεκτρική Λεωφόρο” για την παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού παίζοντας παράλληλα και τον ρόλο του Μιτς, επενδύει μουσικά την «Γρανάδα» του Γιάννη Καλαβριανού, ενώ θα υπογράψει την μουσική και στον «Πλούτο» που πρόκειται να παρουσιαστεί το καλοκαίρι από το Εθνικό Θέατρο.

Εκτός από το όραμά του για ένα καινούριο αποκλειστικά δικό του μουσικό έργο, μοιράζεται μαζί μας και τον ανεκπλήρωτο πόθο του: “Θα ήθελα να καταφέρω να κάνω ένα βήμα πίσω και να κοιτάξω τον κόσμο. Μήπως εν τέλει συμφιλιωθώ και με αυτόν.”

– «Το τραμ με το όνομα “Πόθος”» παρουσιάζεται από τις 3 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πείτε μας αρχικά, πώς αντιλαμβάνεστε τον κόσμο του Τενεσί Ουίλιαμς; Υπάρχουν κάποιες πτυχές του έργου που σας συγκινούν περισσότερο;

Ο κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς είναι ένας ανάγλυφος κόσμος. Συμπυκνώνει τον αμερικάνικο νότο σε ένα μπλουζ, που όπως κάθε μπλουζ είναι ρυθμικό, εξωστρεφές και μελαγχολικό. Με συγκινεί ιδιαίτερα η ευαισθησία του Ουίλιαμς στον τρόπο που αφηγείται τους ανθρώπους και την πορεία τους, ακόμα και τον τρόπο που τους κλείνει σε αδιέξοδα και τους οδηγεί στην καταστροφή. Κάθε του περιγραφή στην αρχή κάθε σκηνής είναι ένα κομμάτι καθαρής ποίησης και ο λυρισμός του πάει αγκαλιά με την τραχύτητα όπως ακριβώς ότι πραγματικό μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.

– Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Μιτς, του ήρωά σας, και πώς τον προσεγγίσατε;

Ο Μιτς είναι καθαρός, διάφανος. Σε όλη την πορεία των προβών, δεν προσεγγίσαμε τους ήρωες με ψυχολογικούς όρους, ώστε να αρχίσω να σας παραθέτω αλλα 10 επίθετα για το πως φαίνεται στο αποτέλεσμα του ο Μιτς. Αντίθετα τους προσεγγίσαμε μέσα από τις πραγματικές τους δράσεις και φυσικά μέσα από μας τους ίδιους. Αλλά ξεφεύγοντας λίγο από τη διαδικασία, θα σας πω ότι εξ αρχής βρήκα πολλά πατήματα στον εαυτό μου. Είμαστε αρκετά συγγενείς ακόμα και στον τρόπο που γινόμαστε βλάκες.

– Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για τη συνάντηση και τη συνεργασία με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό; Πώς θα περιγράφατε το σκηνοθετικό του όραμα;

Ο Μιχαήλ εκκινεί πάντα από το ίδιο το έργο και από την αφήγηση του. Οπότε ήδη έχει ένα πλούσιο πεδίο μπροστά του. Ο ίδιος φαντάστηκε το Τραμ ως ένα μουσικο κομμάτι αυθύπαρκτο, ένα πιάνο μπλουζ. Έπειτα με πολλή υπομονή σε μια διαδικασία διερεύνησης φώτισε την πραγματικότητα και την ποίηση του. Μακριά από το ρεαλισμό. Προσπάθησε να μας βάλει σε μια υπερ-πραγματικότητα που κάθε χειρονομία έχει τεράστια αξία, τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν θεατρίζει, υπηρετείται το εδώ και το τώρα μέσα από ένα πέπλο ησυχίας και προσήλωσης. Είναι τεράστιος εραστής της δουλειάς και της ποίησης ο Μιχαήλ και αυτό αντανακλάται απόλυτα στο Τραμ.

– Ποιες εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα σας ενέπνευσαν για να συνθέσετε την μουσική της παράστασης;

Πέραν του κόσμου του έργου που από μόνος του, όπως σας προείπα, είναι πλούσιος και ανάγλυφος, δηλαδή η Νέα Ορλεάνη, τα μπλουζ, τα 10 μαύρα δάχτυλα που με την παράφορη άνεση τους παίζουν πιάνο (όπως αναφέρει Ο Τενεσί Ουίλιαμς στην πρώτη περιγραφή), τον τόπο ως χαρμάνι πολυπολιτισμικότητας (επίσης στην περιγραφή η Νεα Ορλεάνη παρουσιάζεται ως η πόλη που συνυπάρχουν αγόγγυστα οι φυλές), σημαντική πηγή έμπνευσης ήταν η ίδια η πρόβα στην οποία όλοι οι συνεργάτες πρότειναν μουσικές που τους γεννούσε αυθόρμητα το έργο και καναλάριζαν και τη δικιά μου φαντασία ως αποτέλεσμα σε δρόμους που δε θα πήγαινα από μόνος του.

– Εάν έπρεπε να της δώσετε έναν τίτλο, ποιος θα ήταν αυτός;

Θα την έλεγα Ηλεκτρική Λεωφόρο, όπως ήταν ένας εναλλακτικός τίτλος που σκεφτόταν ο Ουίλιαμς να ονομάσει το Τραμ.

– Όταν ντύνετε μουσικά ένα έργο και παράλληλα βρίσκεστε στη σκηνή ως ηθοποιός, η μία ιδιότητα επηρεάζει ή τροφοδοτεί την άλλη;

Και τα δύο συμβαίνουν. Αναγκαστικά ως μουσικός θέλω να εκφραστώ έτσι οπότε αναζητώ τρόπους που θα φέρω την παρτιτούρα ζωντανά, άρα η παρουσία μου μοιράζεται και εννίοτε διχάζεται. Στη συγκεκριμένη παράσταση ωστόσο μοιράζεται και αυτό είναι μεγάλο κέρδος για μένα.

– Αλήθεια, πώς είναι να γράφεις μουσική για το θέατρο; Τί σας γοητεύει σε αυτή την δημιουργική διαδικασία;

Με ενδιαφέρει η μουσική ως αποτέλεσμα μιας ψυχικής διαδικασίας, όχι ως ένα νοητικό προτσές, οπότε το θέατρο λόγω της συλλογικότητας, των διαφορετικών ποιοτήτων που φέρουν οι άνθρωποι, της εικονοπλασίας του, και της ελευθερίας του με απελευθερώνει και με τροφοδοτεί με έμπνευση. Χρειάζομαι και τη δουλειά γραφείου στο σπίτι που πάντα η σύνθεση απαιτεί αλλά σίγουρα η επαφή με τις πρόβες με κάνει λιγότερο “ιδιώτη”.

– Η σύνθεση που δημιουργήσατε για την «Γρανάδα», το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού, σε ποια μονοπάτια κινείται;

Είναι ένας καθρέπτης του έργου του Γιάννη του Καλαβριανού, ενός πολύ υπέροχου απόλυτα συγχρονου έργου για το Θάνατο και την Απώλεια. Υπάρχει μέσα στο μουσικό κόσμο η δικιά μου Γρανάδα, αλλά όχι ως μουσική αναφορά, αλλά ως το όνειρο μου για εκείνη, όπως ακριβώς λειτουργεί και στο έργο, μαζί με την επιμονή ενός echo που φέρει το synthesizer πάλι και πάλι.

– Γράφετε κάτι καινούριο αυτό τον καιρό; Να περιμένουμε κάποιο ολοκληρωμένο μουσικό έργο, σύντομα;

Έχω οραματιστεί ένα καινούριο αποκλειστικά δικό μου μουσικό έργο αλλά αναγκαστικά θα περιμένει μετά τους Όρνιθες και τον Πλούτο για να γραφτεί. Ελπίζω να μεστώσει μέσα μου ως τότε. Αφορά τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας.

– Εκτός από την μουσική και το θέατρο, τί άλλο σας γεμίζει ως άνθρωπο;

Η φύση είναι η πλέον σταθερή αναφορά μου. Με φέρνει στα μέτρα μου και με κάνει ευτυχισμένο.

–  Έχετε κάποιον “πόθο” ανεκπλήρωτο που ονειρεύεστε να γίνει πραγματικότητα στο μέλλον;

Ναι. Να έχω χρόνο να αναστοχάζομαι αυτά που ζω και να μην μπαίνω στη φρενίτιδα του ρυθμού και στην απαίτηση για το “και άλλο”. Θα ήθελα να καταφέρω να κάνω ένα βήμα πίσω και να κοιτάξω τον κόσμο. Μήπως εν τέλει συμφιλιωθώ και με αυτόν.

Κεντρική φωτογραφία θέματος: ©Πάτροκλος Σκαφίδας

Διαβάστε επίσης: 

Το τραμ με το όνομα «Πόθος» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά | Από 3/02 | Πληροφορίες: www.dithepi.gr