Βρισκόμαστε στο Άργος. Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης νέοι, πληγωμένοι, εύθραυστοι, απροστάτευτοι και ευάλωτοι, ασφυκτιώντας μέσα στον μύθο τους, μετατρέπονται σε άγρια ζώα. Αποδιωγμένοι μετά την πράξη τους γίνονται από παιδιά βασιλέων μιάσματα στην ίδια τους την οικογένεια και ανεπιθύμητοι στην ίδια τους την πατρίδα.
Η παράσταση «Ορέστης», του Ευριπίδη χορεύει ανάμεσα στο δίκαιο, το άδικο, το ηθικό, τους νόμους και την ανομία και παίρνει σάρκα και οστά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Μιλήσαμε, λοιπόν, με την Μαίρη Μηνά, η οποία υποδύεται την Ηλέκτρα.
Είναι οι νέοι από την φύση τους επαναστάτες; Eίναι o «Ορέστης» ένα έργο επίκαιρο όσον αφορά την λειτουργία της σημερινής δημοκρατίας; Συνομιλούμε και ανακαλύπτουμε.
-Το έργο «Ο Ορέστης του Ευριπίδη», στο οποίο πρωταγωνιστείτε στον ρόλο της Ηλέκτρας θεωρείται ένα πολιτικό έργο. Πιο συγκεκριμένα, θεωρείται μια πολιτική θέση για την λειτουργία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του 408. π.Χ. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, στο σήμερα, θα λέγατε πως αγγίζει τις πτυχές της σημερινής μορφής που έχει η δημοκρατία;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Είναι όντως ένα έργο πολιτικό που ασκεί κριτική και προβληματίζει σχετικά με τα σφάλματα και τις γκρίζες περιοχές της δημοκρατίας και γενικότερα των κοινωνιών, που κληροδοτούν σε κάθε νέα γενιά μη υψηλά φρονήματα, ανήθικα φορτία και «αμαρτίες γονέων».
Είναι ένα έργο αντί- ηρώων. Εδώ τα πρόσωπα είναι γεμάτα αδυναμίες και ένστικτα ζωώδη και βίαια. Εδώ τα πρόσωπα δεν μάχονται για τα ιδανικά τους, αλλά για την επιβίωση. Μάχονται για την ίδια τη ζωή μέσα σε ένα σαθρό σύμπαν παρακμής.
– Τι σας γοήτευσε στον ρόλο της Ηλέκτρας;
Με γοήτευσε το γεγονός ότι η Ήλεκτρα σε αυτό το έργο κινείται μέσα σε ένα δίπολο ευγενικής αγάπης για τον αδερφό και το δίκαιο και μιας άγριας εκδικητικότητας. Είναι ένα ανήμερο αγρίμι γεμάτο ευαισθησία και στοργικότατα, αλλά παράλληλα και μια δύναμη σχεδόν δαιμονική.
-Ο Ορέστης και η Ηλέκτρα, είναι δύο αδέρφια τα οποία αρνούνται να δεχτούν το προκαθορισμένο. Ποιά θα λέγατε πως είναι η σχέση σας με τα πρέπει;
Μπορώ να καταλάβω και αποδέχομαι τα “πρέπει” που δαμάζουν το χάος και μας κρατούν σε μια ισορροπία και συνοχή ως είδος. Δεν καταλαβαίνω όμως τα “πρέπει” που είναι περισσότερο διανοητικές κατασκευές και έχουν να κάνουν με μια προκαθορισμένη φόρμα που αφορά συμπεριφορές/πρότυπα/
-Πιστεύετε πως διαχρονικά οι νέοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να επαναστατήσουν απέναντι στην αδικία;
Ναι μοιάζει πως η «επανάσταση» είναι μια έννοια μέσα από την οποία έμπρακτα θέλει να περάσει ο άνθρωπος ώστε να φτάσει στην πνευματική ενηλικίωση.
Η επανάσταση απέναντι στην αδικία και δη από τους νέους (που φέρουν την αθωότητα του μη κοινωνικά μολυσμένου) είναι το όχημα που μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα να φτιάξει πιο ανθεκτικά και πιο ανθρώπινα αξιακά συστήματα.
-Η Επίδαυρος προκαλεί ρίγος. Πως βιώνετε εσείς σαν ηθοποιός την εμπειρία του να παίζετε σε ένα από τα αρχαιότερα θέατρα του κόσμου;
Είναι καταρχάς μεγάλη η αίσθηση της τιμής αλλά και της ευθύνης. Αυτό το θέατρο έχει μια μαγική δυνατότητα. Μπορεί και πολλαπλασιάζει αυτό που καταθέτεις εκεί. Ό,τι δίνεις σου το επιστρέφει στη νιοστή. Είναι πολύ γενναιόδωρο θέατρο. Θεραπευτικό.
Και το ομορφότερο του κόσμου!
– Η Επίδαυρος κατά την αρχαιότητα, ήταν ένας χώρος που προτείνονταν για την θεραπεία των ψυχικών τραυμάτων. Θεωρείτε πως η τέχνη, γιατρεύει την ψυχή;
Ναι η τέχνη γιατρεύει την ψυχή ! Λίγα πράγματα μπορούν να απαλύνουν και να αγγίξουν την ψυχή μας. Η φύση, οι άνθρωποι και η τέχνη. Και όχι μόνο να μας θεραπεύσει, αλλά και να μας εκπαιδεύσει να μας εξελίξει ως Είδος.
-Θεατρόφιλοι και θεατρόφιλες από όλο τον κόσμο, έρχονται στην Ελλάδα για να παρακολουθήσουν παραστάσεις Αρχαία Τραγωδίας. Γιατί θεωρείτε πως συμβαίνει αυτό;
Διότι είναι κείμενα πάντα διαχρονικά και πανανθρώπινα. Οι αξίες και τα θέματα που αγγίζουν αυτά τα έργα αφορούν τον κάθε έναν από εμάς. Και τι πιο ενδιαφέρον από το να δεις μια αρχαία τραγωδία ανεβασμένη στη γενέτειρα της. Φωτισμένα από το φως της.
-Το θέατρο χτυπήθηκε ιδιαιτέρως από την πανδημία αλλά τo κίνημα #MeToo φαίνεται να αποτελεί μια νότα αισιοδοξίας. Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τις σκέψεις σας για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου;
Θα ήθελα να φυσήξει ένας δυνατός αέρας να καθαρίσει μια και καλή το τοπίο. Να κάνουμε θέατρο κρυστάλλινων προθέσεων. Διάφανο. Με ένα ενεργό σωματείο να διεκδικεί και να προστατεύει. Και πάνω από όλα ο άνθρωπος. Εγώ κι Εσύ.
Διαβάστε επίσης:
Ορέστης, του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
