Η Ιφιγένεια Γρίβα ύστερα από αρκετές λοξοδρομήσεις, όπως λέει, αποφάσισε πως τελικά είναι “φτιαγμένη” για την υποκριτική και σήμερα πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί στην παράσταση «Ας το πάρει το ποτάμι» που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Off Off Athens Festival.
Η νέα της παράσταση πραγματεύεται -μεταξύ άλλων- το θέμα της επιστροφής στο πατρικό σπίτι, που ξυπνά ξεχασμένες αναμνήσεις. Μία επιστροφή, που όπως δηλώνει σηματοδοτεί “μια αναμέτρηση με τους ίδιους τους εαυτούς μας. Όλα όσα θα θέλουμε να κρύψουμε κάτω από το χάλι, θα είναι εκεί ελεύθερα, μπροστά μας και θα μας χαμογελάνε. Η εσωτερική πάλη και η κατά μέτωπο αντιμετώπιση θα είναι αναπόφευκτες.”
Με αφορμή, λοιπόν, τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ, η Ιφιγένεια μάς μιλά για την νέα γενιά ηθοποιών, για τη σημασία του Off – Off Athens Festival, αλλά και για το κατά πόσο υπάρχει χώρος για πειραματισμό στην ελληνική θεατρική σκηνή.
-Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την υποκριτική και τι ήταν αυτό που σε μάγεψε σε αυτήν;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
H υποκριτική νομίζω υπήρχε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μια ακόρεστη πείνα για την ψυχή μου. Η ανάγκη για δημιουργία είναι αντίστοιχη της ανάγκης του σώματος για τροφή. Έτσι παρ’όλες τις διακυμάνσεις, τις στροφές, τις λοξοδρομήσεις (τελείωσα πρώτα την Σχολή του Πολυτεχνείου) δεν πρόδωσα το όνειρό μου, δεν το εγκατέλειψα. Η μαγεία του Θεάτρου για την οποία γίνεται πολύς λόγος ομολογώ πως υπάρχει. Με γοητεύει που πρόκειται για μια λεπτή ισορροπία που εξυμνεί το μεγαλείο της ζωής. Εκεί που υπάρχει το πιο λίγο, βρίσκω το πιο πολύ.
-Φέτος, συμμετέχεις στο Off – Off Athens Festival με την παράσταση «Ας το πάρει το ποτάμι». Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Προέκυψε από την επιθυμία έκφρασης κάποιων ψυχικών αναγκών. Θελήσαμε να «βουτήξουμε» σε κάτι ολόκληροι σαν να χορεύαμε στον δρόμο κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας. Ο φόβος, παρόλο που υπάρχει μέσα μου, είναι το συναίσθημα που μου αρέσει να του πηγαίνω κόντρα.
-Τι ξεχωριστό έχει το φεστιβάλ Off – Off Athens, που θα κάνει κάποιον να έρθει και να το παρακολουθήσει;
Θεωρώ πως είναι ένα φεστιβάλ με μεγάλη αγάπη προς τους νέους ανθρώπους που θέλουν να δοκιμάσουν καινούργια πράγματα. Είναι μια αγκαλιά σε νέες ιδέες και προτάσεις. Και σε ποιον -άραγε -δεν αρέσουν οι αγκαλιές;
-Η παράσταση, που πρωταγωνιστείς, αλλά και σκηνοθετείς λέγεται «Ας το πάρει το ποτάμι». Τι συμβολίζει αυτός ο ιδιαίτερος τίτλος και πως τον εμπνευστήκατε;
Ο τίτλος της παράστασης συμβολίζει το εσωτερικό ποτάμι της ψυχής μας, των βαθύτερων σκέψεων και συναισθημάτων μας στο οποίο πολλές φορές -εκούσια – κόβουμε τον δρόμο. Εμείς δοκιμάσαμε να ανοίξουμε καινούργια μονοπάτια για να κυλήσει μέσα μας και να μας εξυγιάνει. Η έμπνευση ήρθε ως ακολουθία της δίψας μας για ένα «ζωντανό» νερό.
-Η παράσταση πραγματεύεται θέματα όπως η επιστροφή στο πατρικό σπίτι, που ξυπνά ξεχασμένες αναμνήσεις. Τι σηματοδοτεί αυτή η επιστροφή;
Η επιστροφή σηματοδοτεί μια αναμέτρηση με τους ίδιους τους εαυτούς μας. Όλα όσα θα θέλουμε να κρύψουμε κάτω από το χάλι, θα είναι εκεί ελεύθερα, μπροστά μας και θα μας χαμογελάνε. Η εσωτερική πάλη και η κατά μέτωπο αντιμετώπιση θα είναι αναπόφευκτες.
-Το κείμενο της παράστασης έχει γραφτεί από όλη την ομάδα. Πως εξελίχθηκε αυτή η ομαδική διαδικασία; Υπάρχουν στοιχεία αυτοβιογραφικά στο κείμενο;
Είναι παρά πολύ όμορφο όταν κάτι σε αφορά απόλυτα. Έχει ένα δικό σου κομμάτι που το φυλάς σαν φυλαχτό. Αυτό το στοιχείο αποτέλεσε έναν άξονα για εμάς και σίγουρα μέσα στην παραμυθία της παράστασης υπάρχουμε και εμείς οι ίδιοι -σε ψήγματα- ολόκληροι.
-Πέρα από την σκηνοθετική σου υπογραφή, πρωταγωνιστείς και στην παράσταση. Υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια των προβών που ο ρόλος σκηνοθέτη και ηθοποιού ήρθε σε αντιπαράθεση; Πως αντιμετώπισες αυτή τη «διαμάχη»;
Σαφέστατα υπήρξαν δυσκολίες και συγκρούσεις διότι έπρεπε να είμαι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αντιμετωπίστηκε με μπόλικη υπομονή, επιμονή και επί μέρους εργασία .
-Το Off – Off Festival είναι ένα φεστιβάλ που δίνει βήμα σε νέους επαγγελματίες του θεάτρου, αλλά είναι και ένα μέρος ανοιχτό στον πειραματισμό. Πιστεύεις πως η σημερινή ελληνική θεατρική σκηνή δίνει χώρο στους νέους καλλιτέχνες, και παράλληλα είναι θετική σε νέα πράγματα και πειραματισμούς;
Θεωρώ πως σήμερα στο ελληνικό θέατρο δίνεται βήμα για νέα εγχειρήματα αρκεί ο καθένας μας να αναλάβει τον ευατό του και τον ρόλο του και να παλέψει για τα όνειρα του. Υπάρχει χώρος και ανάλογο κοινό για όλους μας . Θέλει τόλμη και θάρρος από εμάς ως καλλιτέχνες για να μην χάσουμε την πίστη μας στην θεραπευτική επίδραση της Τέχνης στις ζωές των ανθρώπων
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Joshua Bonin
