Η βραβευμένη αυτή μουσικοθεατρική σύνθεση, που γράφτηκε το 1967 (book and lyrics: Gerome Ragni & James Rado), παίζεται ταυτόχρονα σε Αθήνα και Λονδίνο. Κέρδισε βραβεία Grammy και Tony για το soundtrack (Galt MacDermot) και την καλύτερη αναβίωση μιούζικαλ, αντίστοιχα.
Εμπνέεται από τα συνθήματα, τη ζωντάνια, τα χρώματα και τις ιδέες του κινήματος των χίπις, αποτυπώνοντας το πνεύμα μιας ολόκληρης γενιάς. Διατυπώνει την κουλτούρα των νέων, έτσι όπως είχε αρχίσει να διαμορφώνεται από τις αρχές της δεκαετίας του ´60. Μία βιοθεωρία, με την οποία η νεολαία είχε γαλουχηθεί επηρεασμένη από το πνεύμα ελευθερίας των beatniks.
Πενήντα χρόνια έχουν περάσει από το Summer of love στο Σαν Φραντσίσκο και το Monterey Pop Festival, που ακολούθησε. Μετά από δύο χρόνια οι ειρηνικές διαδηλώσεις κορυφώθηκαν στο περίφημο Woodstock, που έγινε το σύμβολο της όποιας απενεχοποίησης από τα ταμπού.
Αιτήματα για ελευθερία, αγάπη, φιλία, ισότητα, ειρήνη, σεξουαλική απελευθέρωση μαζί με τα αντιρατσιστικά και αντιπολεμικά μηνύματα, χαρακτήριζαν εκείνη την εποχή, με τους νέους να ζουν σε αρμονία με τη φύση και τα ζώα, και να χορεύουν rock and roll.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Παρατηρούμε στους στίχους των τραγουδιών ατόφια κομμάτια από τις Σεξπηρικές τραγωδίες «Άμλετ» και «Ρωμαίος και Ιουλιέττα».
Η υπόθεση αναφέρεται στην ιστορία μιας ομάδας πολιτικά ενεργών χίπις της «Εποχής του Υδροχόου» (ερχομός ενός κόσμου ευοίωνου για τις επόμενες γενιές). Ζουν μια μποέμικη ζωή στη Νέα Υόρκη και αγωνίζονται ενάντια στη στρατολόγηση στον πόλεμο του Βιετνάμ με σύνθημα «κάντε έρωτα και όχι πόλεμο».
Ο Claude, ο Berger, η Sheila και οι φίλοι τους εξεγείρονται ενάντια στην οπισθοδρομική κοινωνία και τους γονείς τους. Προσπαθούν να εξισορροπήσουν τις νέες τους ζωές, τους έρωτες και την σεξουαλική τους επανάσταση μέσα σε ένα ρευστό περιβάλλον. Σε μια Αμερική άκρως συντηρητική με τα στρατιωτικά τύμπανα να παιανίζουν, ο Claude ζει έντονα το υπαρξιακό του δίλημμα. Ή συμβιβασμός στα «θέλω» της πατρίδας ή αντίσταση σε μία παράλογη πολεμική εκστρατεία. Η αποποίηση των φιλειρηνικών του πεποιθήσεων και το διακύβευμα της ζωής του φαντάζουν ικανά να τον προβληματίσουν βαθιά.
Πρώτη φορά ακούγονται στην ελληνική θεατρική σκηνή τραγούδια που έγιναν ύμνοι του αντιπολεμικού κινήματος και καθόρισαν τον όρο rock musical.
«Age of Aquarius» και «Let the sunshine in» ηχούν ρυθμικά γεμάτα πάθος και ζωντάνια.
Οι φωνές των συντελεστών υπέροχες, δυνατές, καθάριες, ταξιδεύουν το θεατή στην εκρηκτική εκείνη εποχή. Κοινωνούνται έτσι τα πολιτικά/κοινωνικά μηνύματα της τότε εξεγερμένης νεολαίας με παγκόσμιο αντίκτυπο. Διαχρονικές παραμένουν οι αξίες/ιδέες και τα οράματα των οπαδών του κινήματος των χίπις. Η άρχουσα τάξη όπως ήταν αναμενόμενο διαστρέβλωσε τον πυρήνα της ιδεολογίας τους προφασιζόμενη τον κίνδυνο από τη μαριχουάνα και τους παρουσίαζε με τρόπο τραγελαφικό ως παρεκκλίνοντα άτομα.
Ερμηνείες, χορευτικά και μουσικά σόλο ξεσηκώνουν και ενθουσιάζουν δείχνοντας το ταλέντο, το ζήλο, το μπρίο και την ψυχική αντοχή / τόλμη αυτών των παιδιών.
Ο Αιμιλιανός Σταματάκης υποδύεται τον Berger φανταστικά, με τον καλλιτεχνικό επαγγελματισμό που τον διακρίνει σε όλες του τις δουλειές.
Ένας περφόρμερ διεθνούς εμβέλειας με ήθος και προπάντων με σεβασμό στο παραγόμενο προϊόν.
Διαθέτει υπέροχη φωνή, σπάνιο ταπεραμέντο και ερμηνευτική δεξιότητα. Κινείται στη σκηνή άλλοτε σαν ένας ροκ σταρ και άλλοτε σαν ένας ιδεαλιστής νεαρός της διπλανής πόρτας. Ένας συνειδητός επαναστάτης, που καταγγέλλει την ενοχή του συστήματος και καυτηριάζει κάθε μορφή βίας. Καταλυτική η παρουσία του στο σανίδι από όλες τις πλευρές.
Τον Claude παίζει ο Ίαν Στρατής με υποκριτική και ερμηνευτική επάρκεια. Ενσαρκώνει το χαρακτήρα του διαχειριζόμενος το υλικό του με ωριμότητα.
Η Μαίρη Συναντσάκη ως Sheila αποτελεί ευχάριστη έκπληξη και για τη σκηνική της παρουσία, αλλά και για τις ικανότητές της στο τραγούδι.
Επίσης ξεχώρισε ο Άρης Πλασκασοβίτης, καθώς πάντα σε κερδίζει με το ταλέντο, τη χάρη και την πολύ δυνατή του τέχνη στο μιούζικαλ. Στο ρόλο του πειστικός, πολυδιάστατος, με την απαιτούμενη δραματική ένταση, κάνει το θεατή συμμέτοχο σε ό,τι διαδραματίζεται.
Πολύ καλοί οι Κατερίνα Σούσουλα, Αναστάσιος Ράμμος, Φαίδων Φαρίντ, Κρυσταλλία και Αντζέλικα Dusk. Όλη η ομάδα των υπόλοιπων συντελεστών, ήταν αξιοπρεπής και ευφάνταστη. Τραγούδησαν και χόρεψαν άκρως ικανοποιητικά οι: Ξένια Ντάνια, Γιάννης Μανιατόπουλος, Αγγέλα Σιδηροπούλου, Ντένια Λεβέντη, Σταύρος Μπέκας, Έλενα Βακάλη, Πάνος Μαλακός και Κων/να Κωνσταντίνου.
Η καταπληκτική, ευρηματική σκηνοθεσία του έμπειρου στα μιούζικαλ Δημήτρη Μαλισσόβα, απογειώνει την παράσταση, σκορπώντας ποικιλία συναισθηματικών καταστάσεων. Χαρά, απόλαυση, τρυφερότητα, ηδονή, αγάπη, πόνος, λύπη, έκσταση, γοητεία, αθωότητα, πλαισιώνουν τη γεωμετρία του θεατρικού ιστού. Με την αβανταδόρικη οπτική του μας ξεναγεί σ’ ένα κόσμο ιδανικά ελεύθερο με πινελιές ρεαλισμού. Κάποιες σκηνές που «διατυπώθηκαν» με γυμνό στοιχείο, δεν ενοχλούν, καθώς ενσωματώθηκαν συμμετρικά στο όλο concept του μουσικοθεατρικού δρώμενου. Μία απαστράπτουσα θεατρική πράξη, που μόνο ο Δ. Μαλισσόβας ξέρει να κάνει, αποζημιώνοντας και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Για τις χορογραφίες του αξιόλογου Νίκου Μαριάνου δεν υπάρχουν λόγια. Με πολύτροπη και εύστροφη ματιά δόμησε ένα πρωτότυπο χορευτικό σύμπαν. Βοηθούμενος από τα πλούσια σκηνικά του Ζήση Παπαμίχου δημιούργησε ένα μιούζικαλ πολύχρωμο και μεθυστικό.
Ενδυματολογικά, το έργο επιβεβαιώνεται άριστα με τις επιλογές του εφευρετικού Γιώργου Σεγρεδάκη και φωτίζεται ατμοσφαιρικά με τη συμβολή του Περικλή Μαθιέλη. Στον ήχο ο ικανότατος Νίκος Χρονόπουλος.
Μία φαντασμαγορική θεατρική δουλειά, ένα κλασικό rock musical με αισθητική, που εκπέμπει με μαγεία τα όνειρα της νεολαίας για έναν καλύτερο/ειρηνικότερο κόσμο.
«Hair», μία αυθεντική μουσική δημιουργία, που αξίζει την προσοχή μας.
