Υπάρχουν άνθρωποι, που πορεύονται στην ζωή, ακολουθώντας τα ίχνη ο ένας του άλλου. Προσπαθούν να μην ξεφύγουν από την κοινή πορεία, γιατί έχουν πάνω απ’ όλα ανάγκη σιγουριάς. Η ζωή είναι απρόοπτη, δύστροπη, αλλοπρόσαλλη. Χρειάζεται καλόπιασμα! Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, που στήνουν «καυγά» μαζί της. Δεν μπορούν να μην το κάνουν. Έτσι είναι φτιαγμένοι. Περιφέρονται στα σύνορα της σιγουριάς και της αβεβαιότητας, του συνηθισμένου και του αλλόκοτου, της ανάγκης και της ελευθερίας. Οι παράξενοι ετούτοι άνθρωποι, γνωρίζουν -έστω και ασυναίσθητα- αυτό που κάνει άνθρωπο τον άνθρωπο. Γίνονται -ακόμα και χωρίς να το θέλουν- μύθοι. Λατρεύονται, γιατί η παρουσία τους μαγεύει.
Ένα τέτοιο πρόσωπο υπήρξε η μοναδική σε ύφος τραγουδίστρια Μαρίκα Νίνου.
Κι όταν άνθρωποι «ταμένοι» στην τέχνη, θέλησαν να τους συντροφεύσω στην δημιουργία ενός Μιούζικαλ, ενός Μιούζικαλ λαϊκού (αν υπάρχουν μη λαϊκά), με θέμα την Μαρίκα Νίνου, ήμουν έτοιμος από κάθε πλευρά εκτός από την ίδια την ηρωίδα. Με το ρεμπέτικο τραγούδι είχα μεγαλώσει, το μεράκι του στίχου το είχα (παρόλο που το ποιητικό μου έργο είναι γραμμένο σε ελεύθερο στίχο), θεατρική φαντασία είχα.
Ναι, τα πρόσωπα και τα γεγονότα ήταν πραγματικά. Η πλοκή μπορούσε ν’ ακολουθήσει την γραμμή της ζωής της Νίνου. Η ζωή μιας ταλαντούχας τραγουδίστριας, που γεννήθηκε στο καράβι που έφερνε την μητέρα της από την φλεγόμενη Σμύρνη, για να ζήσει τον έρωτα, την επιτυχία, την αναζήτηση της ευτυχίας στην Ελλάδα και να φύγει από την ζωή απίστευτα νέα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αλλά ποια ήταν πραγματικά η παράξενη κοπέλα, που ακουγόταν στην φωνή της και πότε έλαμπε, πότε σκοτείνιαζε στα μάτια της;
Άκουσα και ξανάκουσα τις ανεπανάληπτες εκτελέσεις της, προσπάθησα να διακρίνω τα μάτια της στις φωτογραφίες, αλλά η αποκάλυψη ήρθε από το πάθος μια σύγχρονης ερμηνεύτριας. Η Νίνου, η Παράξενη Κοπέλα, έμοιαζε να έχει έρθει στην ζωή ήρθε σ αυτή τη ζωή για να εκπληρώσει ένα σκοπό πολύ συγκεκριμένο και μάλιστα όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Σαν θηλυκό αδέσποτο που ψάχνει να γεννήσει κι έχει στα μάτια της ταυτόχρονα τρόμο και λύσσα. Είναι ένα ανεξέλεγκτο ένστικτο που προσπερνάει την ηθική, την ανατροφή, τις αξίες, τους τρόπους, τον σεβασμό, την ευγένεια. Πετάγεται στη μέση του δρόμου, κινδυνεύει, γίνεται επιθετική δαγκώνει, γιατί έχει μέσα της κάτι αφόρητο. Πρέπει να βρει μέρος να γεννήσει. Την φαντάστηκα να κλαίει τις νύχτες με αναφιλητά χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί. Και να γελάει τ’ απογεύματα σε μια μικρή αυλή με γεράνια, κυριευμένη από την μανία που ο Λόρκα την έλεγε Ντουέντε και ο Έλληνας ρεμπέτης Ντουζένι.
Είναι βαθιά, σκοτεινή, τρομερή αυτή η μανία. Κανείς δεν ξέρει τι θα γεννήσει τελικά. Δεν μπορεί να ελεγχθεί. Αλλά επειδή φωλιάζει στην ρίζα το λαϊκού πολιτισμού, επειδή εκφράζεται με σώμα και ψυχή δημιουργεί αριστουργήματα, μορφές φτερωτές, που μόνο με πάθος μπορείς να πλησιάσεις.
Έτσι μου δόθηκε η ηρωίδα. Όλα ακολούθησαν το πάθος της.
Από μιαν άποψη, το Μιούζικαλ «Μια Παράξενη Κοπέλα» το έγραψε η ίδια η Νίνου… Εγώ ήμουν μόνο η γραφική ύλη!
