Εμμανουήλ Κωνσταντινίδης: Ο «Άτλας» είναι ένα έργο που δίνει έμφαση στην μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης

Στο έργο αυτό ορμώμενος από την εικόνα του μυθολογικού Άτλαντα, έγραψα ένα κείμενο για τρεις χαρακτήρες χαμένους σε έναν κόσμο 8 τρισεκατομμυρίων επιλογών. Τρεις χαρακτήρες που τα λόγια τους ψάχνουν, ανέλπιστα, παραλήπτη και εικονοποιούν τον προσωπικό τους κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο με κανόνες που δεν αντέχουν, με λέξεις που δεν ελέγχουν, με όνειρα που ξέρουν ότι δεν θα πραγματοποιηθούν, με φόβους άλλοτε αληθινούς και άλλοτε φανταστικούς.

Ο «Άτλας» είναι ένα έργο που δίνει έμφαση στην μοναξιά της ανθρώπινης ύπαρξης στους καιρούς μας όπως αυτή βιώνεται καθημερινά, εντός και εκτός σπιτιού, ανάμεσα και ξεχωριστά από το πλήθος. Το αίσθημα αυτό βιώνεται σαν ένα κοινό μυστικό όλων μας, σαν κάτι που όλοι γνωρίζουμε αλλά κανείς δεν τολμάει να πει και αφήνει τον απόηχο του βάρους αυτού να χαθεί μέσα σε ένα ατέλειωτο σύμπαν επιλογών και πολλές φορές να μετατραπεί και σε κάτι άλλο. Ενώ, λοιπόν, ο καθένας έχει να διαχειριστεί το δικό του φορτίο, έρχεται και αντιμέτωπος με μια κοινωνία καθωσπρεπισμού και αναγκαίων επιλογών, γεγονότα που πολλές φορές τον αποτρέπουν από τον αρχικό του στόχο και τον κάνουν να χάνεται σε νεφέλες ξένων προσδοκιών. Η επιρροή της καθημερινότητας, το άγχος του καθωσπρεπισμού, η αγωνία  της επιτυχίας, το στίγμα της αποτυχίας, η σημασία της εικόνας και το βάρος της ύπαρξης μέσα σε έναν κόσμο που δεν μπορεί να σταματήσει δευτερόλεπτο για να αναπνεύσεις, δημιουργούν ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο ο σπόρος του αισθήματος της μοναξιάς ευδοκιμεί, μεγαλώνει και ριζώνει μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Μαθαίνει να παίρνει διαφορετικές μορφές και να κρύβεται πίσω από διάφορα προσωπεία, να γίνεται θυμός, να γίνεται βία, να γίνεται γελοίο ή τραγικό, να μεταμορφώνεται σε φόβο ή παραίτηση. Αυτές τις μορφές έχω προσπαθήσει να δείξω στις εικόνες των τριών χαρακτήρων του κειμένου.

Το έργο ξεκινάει από την κοσμογονία και την δημιουργία του ανθρώπου από απλά υλικά όπως το χώμα, το σπέρμα, τα δάκρυα και το ξύλο και συνεχίζει σε εικόνες ανθρώπων του σήμερα που με κοινό παρονομαστή την μοναξιά τους αλλά και την θέληση τους να κρύψουν το μυστικό τους αυτό χρησιμοποιούν από τις ταινίες του Κίμ Κι Ντούκ μέχρι και τα ίδια τους τα κόκκαλα για να αποτρέψουν αυτό που πραγματικά θέλουν να πουν. Προσωπικές εικόνες με περισσότερη ευαισθησία υποδέχονται εικόνες με περισσότερη βία και η αλληλουχία αυτή υφαίνει το τέλος. Η ετυμολογία της λέξης Άτλας είναι αυτός που υπομένει τα πάντα, τι συμβαίνει όμως όταν το σώμα δεν μπορεί πια να χειριστεί το βάρος;

Διαβάστε επίσης:

Άτλας, του Εμμανουήλ Κωνσταντινίδη στο PalmTree