Έκθεση της Ειρήνης Απέργη στο Οπλοστάσιο Τέχνης

Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει στο Οπλοστάσιο/ Τέχνης την έκθεση για την Ειρήνη Απέργη (1921 – 1994).

Το Οπλοστάσιο/ Τέχνης συνεχίζει τη σειρά εκθέσεων υπό τον τίτλο «Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει». Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά των εκθέσεων που παρουσιάστηκαν πέρυσι, ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει και φέτος μια σειρά εκθέσεων υπό τον ίδιο τίτλο, με στόχο να φανερώσει στο κοινό από τη μια  τους «Λησμονημένους» Έλληνες πρωτοπόρους, κι από την άλλη τα «Παιδιά της
Κρίσης».

Φέτος οι εκθέσεις ξεκίνησαν τον Οκτώβριο με την δυναμική πρώτη ατομική έκθεση του Ριχάρδου Μούτεση, ενός νέου Έλληνα εικαστικού που ζει στο Έλσινορ της Δανίας.

Η δεύτερη έκθεση της χρονιάς είναι αφιερωμένη στην Ειρήνη Απέργη, μια μεγάλη Ελληνίδα εικαστικό που δημιούργησε ακούραστα σε όλη της τη ζωή υπέροχα και σημαντικά έργα χωρίς να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας. Όπως αναφέρει η Έφη Στρούζα, στο έργο της Απέργη «η ζωγραφική προτείνεται ως υπερβατικός χώρος, όπου κυριαρχεί η αίσθηση του ατέρμονου».

Η Ειρήνη Απέργη γεννήθηκε το 1921 στη Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1940-48), στο εργαστήριο του Ουμβέρτου Αργυρού. Ήταν σύζυγος του γλύπτη Αχιλλέα Απέργη και μητέρα του μουσικού Γιώργου Απέργη. Εργάσθηκε για πολλά χρόνια αθόρυβα, προτού παρουσιάσει δημόσια το έργο της. Εξέθεσε τη δουλειά της σε ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, από το 1979 και εξής. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, από τις οποίες ξεχωρίζει η Σύγχρονη ελληνική τέχνη (Ολλανδία, 1981). Η γεωμετρική αφαίρεση χαρακτηρίζει την πρώτη φάση του έργου της, ενώ σταδιακά μετακινείται στην ένταξη των έργων της σε ολοκληρωμένα περιβάλλοντα. Από το 1981 και έπειτα η μελέτη των έργων της σε σχέση με το συγκεκριμένο χώρο όπου παρουσιάζονται, θα αποτελέσει την αρχή της δημιουργικής της διαδικασίας. Ξύλα αποτελούν τον φέροντα οργανισμό, πάνω στον οποίο επικολλήσεις από γάζες, υφάσματα, ταινίες και άλλα υλικά πλάθουν τρισδιάστατες μορφές. Στόχος της Απέργη υπήρξε η εικαστική αξιοποίηση όλου του προσφερόμενου χώρου, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου στο οποίο κινείται ο θεατής. Πέθανε στην Αθήνα το 1994. Μετά το θάνατό της, το 1995, παρουσιάστηκε στη γκαλερί Μέδουσα η έκθεση που η ίδια σχεδίαζε να πραγματοποιήσει εκεί.

Έργα της βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στις Δημοτικές Πινακοθήκες Καλαμάτας και Πύργου, στη Συλλογή Κωστάκη, στη Συλλογή της Αγροτικής Τράπεζας κ.α.