Πρόκειται για ένα έργο – ύμνο στην ελευθερία του πνεύματος και του σώματος, που με τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ρούλας Πατεράκη δεν μπορεί παρά να αποτελέσει μια από τις πιο αναμενόμενες παραστάσεις της χρονιάς.
Στους Εξόριστους, κείμενο γραμμένο το 1914, ο Τζόυς, φανερά επηρεασμένος από τον Ίψεν, φτιάχνει με αριστουργηματικό τρόπο ένα έργο που ο ίδιος περιγράφει ως η γάτα και το ποντίκι σε τρεις πράξεις.
Σ\’ αυτό το αινιγματικό έργο το κυρίαρχο θέμα είναι η εξορία. Άνθρωπος εξόριστος από άνθρωπο, άνθρωπος εξόριστος από την κοινωνία, άνδρας εξόριστος από γυναίκα, άνδρας εξόριστος από την εσωτερική του γαλήνη.
Το έργο πραγματεύεται όμως και την ιδέα της «απόλυτης» ελευθερίας μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις που πάντα απειλούνται από πάθη και επιθυμίες αλλά και την αμφιβολία που η απόλυτη ελευθερία συνεπάγεται…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η βασική πλοκή των Εξόριστων περιλαμβάνει δύο ερωτικά τρίγωνα: ένα μεταξύ του Ρίτσαρντ Ρούαν (συγγραφέα από το Δουβλίνο που επέστρεψε πρόσφατα από την αυτοεξορία του στη Ρώμη), της Βέρθας (συντρόφου του) και του φίλου του, Ρόμπερτ Χαντ (δημοσιογράφου)˙ και ένα δεύτερο μεταξύ του Ρούαν, του Χαντ και της εξαδέλφης του Βεατρίκης.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1919 στο Μόναχο. Το 1926 ανέβηκε στο Λονδίνο και προκάλεσε τον θαυμασμό του Τζορτζ Μπέρναντ Σω. Η πιο επιτυχημένη παραγωγή των Εξόριστων ήταν του Χάρολντ Πίντερ το 1970 στο Mermaid Theatre και έλαβε διθυραμβικές κριτικές παγκοσμίως.
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος και Ρούλα Πατεράκη, Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη, Σκηνικά–Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας, Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος, Ηχητική Σύνθεση – Μουσική Επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς. Ερμηνεύουν: Άκις Βλουτής, Γιάννης Παπαδόπουλος, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Τασία Σοφιανίδου, Ίρις Χατζηαντωνίου και οι μικροί Γιώργος και Χρήστος Λιώλης.
