Ο Ομάρ Σαρίφ (πραγματικό όνομα: Μισέλ Ντεμίτρι Χαλούμπ, αραβικά : عمر الشريف‎, 10 Απριλίου 1932 – 10 Ιουλίου 2015) ήταν Αιγύπτιος ηθοποιός με Λιβανέζικη καταγωγή. Ξεκίνησε την καριέρα του στην ιδιαίτερη πατρίδα του την δεκαετία του 1950 αλλά είναι γνωστός για τις εμφανίσεις του σε αγγλικές και αμερικάνικες παραγωγές. Στις ταινίες του περιλαμβάνονται Ο Λώρενς της Αραβίας (1962), Δόκτωρ Ζιβάγκο (1965) και Ένα Αστείο Κορίτσι (1968). Είχε τιμηθεί με τρεις Χρυσές Σφαίρες και ένα βραβείο Σεζάρ. Είχε προταθεί για Βραβείο Όσκαρ. Είχε λάβει διάκριση από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Ο Σαρίφ, που μιλούσε άπταιστα αραβικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και ιταλικά, συχνά συμμετείχε σε ταινίες υποδύοντας κάποιον τουρίστα. Η κυβέρνηση του Αιγύπτιου πρωθυπουργού Gamal Abdel Nasser τού επέβαλλε περιορισμούς και ο Σαρίφ οδηγήθηκε σε αυτο-εξορισμό στην Ευρώπη. Αυτό το γεγονός οδήγησε σε ένα φιλικό διαζύγιο από την σύζυγό του, την Αιγύπτια ηθοποιό Faten Hamama. Είχε ασπαστεί το ισλάμ προκειμένου να την παντρευτεί. Ήταν φανατικός του ιπποδρόμου και κάποτε κατετάγη μεταξύ των καλύτερων παικτών του ιπποδρόμου παγκοσμίως.

Η καριέρα του ξεκίνησε το 1953 ο Σαρίφ στην Αίγυπτο στην ταινία Σιρα’ Φι αλ-Γουαντι (Ο Φλογερός Ήλιος ή Μάχη στην Κοιλάδα). Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην ταινία Ο Διάβολος της Αιγύπτου και στην ταινία Struggle in the Valley.

Γρήγορα απέκτησε φήμη και εμφανίστηκε στα Οι Καλύτερές μας Μέρες (1955), Η Λιβανέζικη Αποστολή (1956, γαλλικής παραγωγής), Struggle in the Pier (1956), Η Γη της Ειρήνης (1957), Goha (1958, τυνησιακής παραγωγής που σηματοδότησε το ντεμπούτο της Κλαούντια Καρντινάλε), Δεν Κοιμάμαι (1958), Έγκλημα στο Νείλο (1958), Η Κυρία του Κάστρου (1959), Μια Έναρξη και ένα Τέλος (1960), Μια Φήμη της Αγάπης (1960), η διασκευή της Άννα Καρένινα με τίτλο Ναχρ ελ Χουμπ (Ο Ποταμός της Αγάπης, 1961) και Υπάρχει ένας Άνδρας στο Σπίτι μας (1961). Ο Σαρίφ πρωταγωνίστησε στο πλάι της πρώην συζύγου του, Φατέν Χαμαμά, σε αρκετές ρομαντικές ταινίες.

Λώρενς της Αραβίας

Ο πρώτος αγγλόφωνος ρόλος του Σαρίφ ήταν αυτός του φανταστικού χαρακτήρα Σαρίφ Άλι στο ιστορικό έπος του David Lean Ο Λώρενς της Αραβίας (1962). Ο Σαρίφ πήρε τον ρόλο όταν ο Ντίλιπ Κουμάρ τον απέρριψε, ο Horst Bucholz απεδείχθη ακατάλληλος και ο Μωρίς Ρονέ δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει φακούς επαφής οι οποίοι θα έκρυβαν τα μάτια του.

Το κάστινγκ για τον Σαρίφ σε αυτό που σήμερα θεωρείται ένας από “τους πιο απαιτητικούς ρόλους στην ιστορία του Χόλιγουντ” ήταν πολύπλοκο και ριψοκίνδυνο δεδομένου ότι ήταν άγνωστος έξω από την Αίγυπτο. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο ιστορικός Στίβεν Τσαρλς Κέιτον, ο Lean επέμενε να χρησιμοποιεί Αιγύπτιους ηθοποιούς όποτε αυτό ήταν δυνατό ώστε να δημιουργεί αυθεντικές ταινίες. Ο Σαρίφ θα χρησιμοποιούσε αργότερα την διφορούμενη εθνικότητά του και σε άλλες ταινίες : “Μιλούσα ελληνικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και αραβικά”, είπε. Όπως σημείωσε ο Σαρίφ, η προφορά του τού επέτρεπε “να ενσαρκώνει ρόλους τουριστών χωρίς κανένας να γνωρίζει ακριβώς από πού καταγόμουν”, κάτι το οποίο αποδείχθηκε αρκετά πετυχημένο καθ’όλη την διάρκεια της καριέρας του.

Για να πάρει τον ρόλο, ο Σαρίφ έπρεπε να υπογράψει ένα συμβόλαιο για επτά ταινίες με την Κολούμπια και μισθό 50,000 δολάρια ανά ταινία.

Ο Λώρενς της Αραβίας ήταν εμπορική επιτυχία με θετικές κριτικές. Η ερμηνεία του Σαρίφ τού εξασφάλισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου και μια νίκη Χρυσής Σφαίρας Β’ Ανδρικού Ρόλου σε Κινηματογραφική Ταινία και Χρυσής Σφαίρας Νέου Ηθοποιού. Απέκτησε παγκόσμια φήμη ως ο δημοφιλέστερος Γαλλοάραβας ηθοποιός.

Παίκτης Μπριτζ

Ο Σαρίφ, κάποτε ανάμεσα στους διασημότερους παίκτες μπριτζ παγκοσμίως, συν-έγραφε μια στήλη αναφορικά με το παιχνίδι αυτό (το οποίο θεωρείται τηρουμένων των αναλογιών άθλημα) για την εφημερίδα Chicago Tribune για αρκετά χρόνια. Έχει επίσης γράψει αρκετά βιβλία για το μπριτζ και δώσει το όνομά του σε ένα σχετικό ηλεκτρονικό παιχνίδι. Αρχικά λανσαρισμένο σε έκδοση DOS το 1992, το Omar Sharif Bridge πωλείται ακόμη για Windows και σε εκδόσεις κινητής πλατφόρμας. Για σειρά ετών ο συμπαίκτης του σε διεθνή τουρνουά ήταν ο προπονητής ράγκμπυ Τόμμυ Πρόθρο.

Το 2006, ο Σαρίφ αποχώρησε από το χώρο και δήλωσε: «Σταμάτησα εντελώς. Αποφάσισα πως δεν ήθελα να ήμουν σκλάβος πια κανενός πάθους εκτός από τη δουλειά μου. Είχα πολλά πάθη, μπριτζ, άλογα, τζόγο. Επιθυμώ να ζήσω ένα άλλο είδος ζωής, να είμαι περισσότερο με την οικογένειά μου γιατί δεν της αφιέρωσα αρκετό χρόνο».

Bραβεύσεις και Υποψηφιότητες

Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου

Υποψηφιότητα: 1963: Β’ Ανδρικής Ερμηνείας για την ταινία Ο Λώρενς της Αραβίας

Βραβεία Σεζάρ

Βράβευση: 2004: Α’ Ανδρικής Ερμηνείας για την ταινία Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου

Χρυσές Σφαίρες

Βράβευση: 1963: Β’ Ανδρικής Ερμηνείας για την ταινία Ο Λώρενς της Αραβίας
1963: Πολλά Υποσχόμενος Άνδρας Ηθοποιός για την ταινία Ο Λώρενς της Αραβίας
1966: Α’ Ανδρικής Ερμηνείας σε Δραματική Ταινία για την ταινία Δόκτωρ Ζιβάγκο

Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας:

Βράβευση: 2003: Βραβείου Κοινού για Άνδρα Ηθοποιό για την ταινία Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου (ισοβαθμία με τον Μπενίτσιο Ντελ Τόρο για την ταινία 21 Γραμμάρια)
2003: Χρυσός Λέων Συνολικής Καριέρας


Πηγή βιογραφικού: Wikipedia