Το θεατρικό έργο «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» της Χρύσας Σπηλιώτη συνιστά ένα σπουδαίο δείγμα νεοελληνικής δραματουργίας, που εξερευνά τη φιλία, τα όνειρα, την αιώνια προσδοκία, τους έρωτες, την προδοσία, τα πρότυπα μάνα – πατέρας, την αλήθεια και το ψέμα, την συγχώρεση, τη μοναξιά, το γήρας και την φθορά του χρόνου.
Η υπόθεση του έργου ακολουθεί την ζωή δύο κοριτσιών, της Λίζας και της Καίτης που τις συνδέει ο εξ αίματος δεσμός αφού είναι ξαδέρφες, από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι και τα βαθιά γεράματα. Δύο τόσο αντιθετικές προσωπικότητες που αντιμετωπίζουν μαζί τις προκλήσεις της ζωής.
Το γεγονός ότι το έργο δεν έχει πράξεις , ούτε σκηνές, αλλά χωρίζεται όλο σε τίτλους και μεταφορές στον χρόνο και τον τόπο ‘‘ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ”, ”ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ”, ”ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ”, ”ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ” κ.ο.κ. δημιουργεί την αίσθηση κινηματογραφικού σεναρίου.
Μέσα από τους γρήγορους διαλόγους και την εναλλαγή των τίτλων παρουσιάζονται οι διαφορετικές φάσεις της ζωής των δύο κοριτσιών, από τα 8 έως και τα 88 τους χρόνια, αποτυπώνοντας τις χαρές, τις λύπες, τις επιτυχίες και τις απογοητεύσεις τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η επιλογή του συγκεκριμένου θεατρικού έργου για την σκηνοθεσία μου βασίστηκε στην επιθυμία μου να αναδείξω και να μιλήσω για τις διαχρονικές αξίες της φιλίας και της ανθρώπινης σχέσης. Η ευαίσθητη γραφή της Χρύσας Σπηλιώτη αλλά και η δημιουργία των πολυδιάστατων και αληθινών χαρακτήρων που χτίζει στο έργο, δεν μπορούν παρά να μας κάνουν να ταυτιζόμαστε. Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό προσφέροντας έτσι μια πλήρη εικόνα της ανθρώπινης εμπειρίας.
Ένα από τα γοητευτικά στοιχεία του έργου είναι η ανοιχτή συνθήκη του παιχνιδιού που το διατρέχει. Θα μπορούσαν δηλαδή αυτά τα δύο κορίτσια να μην μεγαλώνουν κατά την διάρκεια του έργου, αλλά να φαντάζονται και να παίζουν – καμώνονται διαρκώς όλη τους την ζωή, μιμούμενες τον κόσμο γύρω τους! Όπως κάνουν τα παιδιά δηλαδή! Θα μπορούσε όμως να παρουσιάζεται η ροή του χρόνου και η εξέλιξη των χαρακτήρων με φυσικό τρόπο μέχρι και τα βαθιά γεράματα, όπου εκεί συναντάμε την μία από τις δύο ηρωίδες με άνοια, έτσι η ανάγκη της επαναφοράς μνήμης τις βάζει στην συνθήκη του να παίξουν και να θυμηθούν από την αρχή τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής τους!
Η σκηνοθετική μου προσέγγιση είναι ρεαλιστική με στοιχεία σουρεαλισμού. Εστιάζω στην ανάδειξη της σχέσης μεταξύ των δύο ηρωίδων, δίνοντας έμφαση στις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων τους. Χρησιμοποιώ λιτά σκηνικά και κοστούμια, επιτρέποντας στους ηθοποιούς να εκφράσουν την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων τους μέσα από την κίνηση και τον λόγο. Η μουσική και οι φωτισμοί συμβάλλουν στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας, ενισχύοντας την συναισθηματική επίδραση στο κοινό.
Επιπλέον, επιδιώκω να τονίσω την διαχρονικότητα των θεμάτων που πραγματεύεται το έργο, όπως η αναζήτηση της ταυτότητας, η φθορά του χρόνου και η αξία των ανθρώπινων σχέσεων. Στόχος μου είναι να προσφέρω μια εμπειρία στο κοινό όπου θα το προβληματίσει, θα το συγκινήσει και θα το μετατοπίσει, αναδεικνύοντας την ομορφιά και την πολυπλοκότητα της ζωής.
Συνολικά το ”Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;” είναι ένα έργο που μέσα από την απλότητά του, καταφέρνει να αγγίξει βαθιά κοινωνικά και πολιτικά θέματα.
