Η ιδέα του Βυσσινόκηπου γεννήθηκε στη Μόσχα. Καθώς σπούδαζα εκεί έβλεπα διαρκώς ένα όνειρο: ότι επέστρεφα στο πατρικό μου και το ξανακατοικούσα. Αυτή η ιδέα της επανακατοίκησης του άδειου χώρου, αλλά που κάποτε ήταν πολύ προσωπικός και οικείος μου δημιούργησε το ερώτημα: Πώς ξαναβρίσκει κανείς αυτή την αίσθηση προσωπικού και αγαπημένου; Αυτό έγινε αργότερα το κάλεσμά μου σε ηθοποιούς και συντελεστές, νομίζοντας ότι θα αποπειραθούμε να φτιάξουμε έναν προσωπικό χώρο. Τελικά, νομίζω φτιάξαμε έναν κήπο συλλογικό – μια συνθήκη διαρκούς συνάντησης . Δεν είναι ο κήπος μου, αλλά ο κήπος μας, και προσδοκώ να γίνει ένας κήπος όλων. Μια αφορμή γιορτής της κάθε απώλειας.

Θυμάμαι στη Μόσχα μας έλεγαν οι καθηγητές μας ξεκινάτε πάντα από κάτι πολύ προσωπικό, βαθύ που σας πονάει. Κι αυτό φέρτε το στη σκηνή όχι για να γίνει ένα αυτοαναφορικό κλειστό υλικό, αλλά για να μπορείτε να πείτε μία ιστορία που πρώτα απ’ όλα εσείς καταλαβαίνετε! Μετά η παράσταση θα πάρει τη μορφή και το σχήμα που μπορεί να χωράει κι άλλους. Ο Βυσσινόκηπος είναι μια απλή ιστορία για την αντίστασή μας να φεύγουμε από το οικείο, για το φόβο μας απέναντι στην αλλαγή. Ήθελα ένα θέατρο προσωπικό, απλό που να το καταλαβαίνουμε και να κάνει χώρο στις συγκινητικές μικρότητές μας απέναντι στα συνταρακτικά και μεγάλα γεγονότα της ζωής. Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα το έργο σκεφτόμουν: Οι άνθρωποι του Τσέχωφ είναι καλοί και ταυτόχρονα ικανοί για τις πιο βίαιες πράξεις απέναντι σε ό,τι τους απειλεί! Αυτή η εν δυνάμει βία μας κρατά ένα χιλιοστό μακριά από την αγάπη. Έτσι είναι. Υπάρχει μια νομοτέλεια στην ανθρώπινη φύση για το πώς μπορεί κανείς αγαπώντας να εξουσιάζει κιόλας. Στο βυσσινόκηπο αυτή η κρυμμένη εξουσία υπάρχει σε όλα τα πρόσωπα κι έρχεται από πολύ βαθιά, από την άρνηση μιας περιοχής εντός μας στα χρόνια της παιδικής ευαλωτότητας, που δυστυχώς είναι ξεχασμένη. Γι’αυτό και διάλεξα δραματουργικά έναν Φιρς παιδί και σκηνικά τον αποδίδει η φωνή της μικρής Ειρήνης Γάλλου.

Υπάρχει ακόμη μέσα μας αυτή η τρυφεράδα. Κι από κει θα σωθούμε. Εάν σωθούμε. Κατά τα άλλα, αν κοιτάξω γύρω μας, πέρα από γκρεμίδια και ραγισματιές δεν βλέπω τίποτα άλλο. Κι αυτό δεν το λέω απαισιόδοξα, αλλά με την ελπίδα ότι από εκεί θα’ ρθει ό,τι αυθεντικό καλό είναι να’ ρθει.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Photo Credit: Χρήστος Συμεωνίδης

Διαβάστε επίσης:

Βυσσινόκηπος, του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Δέσποινας Ντορίνας Ρεμεδιάκη στο Θέατρο Θησείον