Art Zone 42: Έκθεση ζωγραφικής της Τατιάνας Ζώη

Η αίθουσα τέχνης Art Zone 42, επί της Λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου 42, εγκαινιάζει την έκτη ατομική έκθεση ζωγραφικής της Τατιάνας …

Ζώη, με τίτλο «Σύλληψη – Γέννηση – Αποχωρισμοί».

Στην παρούσα έκθεση, η Τατιάνα Ζώη χαρτογραφεί μία πορεία με βασικούς άξονες τις έννοιες της σύλληψης, της γέννησης και των αποχωρισμών, εγγράφοντας για πρώτη φορά στο έργο της, τις έννοιες των απαρχών και του μυστηρίου της ζωής στη σφαίρα της γυναικείας καλλιτεχνικής ενδοχώρας.

Το μυστήριο και ο ψυχισμός της εικαστικής γενεσιουργίας απεικονίζονται με συμβολικό τρόπο στα έργα της Τατιάνας Ζώη, καθώς αυτά αποκαλύπτουν στο φως τη σύλληψη της Ιδέας, τη δημιουργία του Έργου και την Απομάκρυνση από αυτό, μέσα από μία ελεγειακή αλληγορία.

Οι έννοιες της σύλληψης και της γέννησης, αν και έχουν ως αφετηρία τους καθαρά γυναικείες βιολογικές λειτουργίες, λειτουργούν μεταφορικά ως προς τη διαδικασία της εικαστικής εξερεύνησης, προσδιορίζοντας την μοναχική διαδρομή που συνδέεται με τη γέννηση του εικαστικού έργου.

Κεντρικό μοτίβο αυτής της δουλειάς το κουκούλι, σχήμα κλειστό, το οποίο άλλοτε λειτουργεί ως ένας χώρος ασφαλής και προστατευτικός, ως μία μήτρα με την καθαρά βιολογική όσο και καλλιτεχνική σημασία (εκμαγείο, καλούπι), κι άλλοτε ως μία σκοτεινή και αποπνικτική ειρκτή, από την οποία πασχίζει να βγει στο φως ό,τι κυοφορήθηκε μέσα σε αυτό: ένας ζωντανός οργανισμός ή ένα έργο τέχνης.

Η σύλληψη, μία διαδικασία μύχια, εσωτερική και σχεδόν ακατάληπτη, αναφέρεται στη δύναμη με την οποία η ζωή/καλλιτεχνική ιδέα έρχεται να ριζώσει μέσα στο γυναικείο σώμα. Η κυοφορία και η γέννηση, δύο διαδικασίες επώδυνες μεν, κατ’ εξοχήν δημιουργικές δε, εμβαθύνουν στον τρόπο με τον οποίο η δημιουργική αγωνία της γυναίκας – καλλιτέχνιδας διαπερνά ως πνοή το έργο της μέχρι την ολοκλήρωσή του.

Ο αποχωρισμός του ζωντανού οργανισμού/έργου τέχνης από το κουκούλι – μήτρα, συνιστά μία διαδικασία οδυνηρή, αλλά και λυτρωτική συγχρόνως. Η διαδικασία αυτή, λειτουργεί ως ένας θάνατος.

Πρόκειται όμως για έναν θάνατο, ο οποίος παραδόξως δεν ισοδυναμεί με ένα τέλος αλλά με μία νέα αρχή, καθώς προμηνύει μία καινούργια ζωή, αυτή του νέου έργου τέχνης που έχει πλέον αυτονομηθεί από τη δημιουργό του και είναι έτοιμο να διαγράψει τη δική του πορεία ανεξάρτητο από αυτή, μια πορεία σχετιζόμενη με την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.