Πόσα συναισθήματα μπορείς να νιώσεις μέσα σε μια εμφάνιση ενός καλλιτέχνη; Πολλά.
Πόσα συναισθήματα νιώθεις σε μια παράσταση του Σωκράτη Μάλαμα; Χιλιάδες!
Είναι η πρώτη φορά που όλα αυτά ενώθηκαν με τη μορφή ενός μεγάλου παζλ στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου, από τον αγαπημένο καλλιτέχνη, το βράδυ της περασμένης Δευτέρας.
Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που είδα τον Σωκράτη Μάλαμα ζωντανά και οι φετινές Δευτέρες αποτέλεσαν μια καλή αφορμή για να τον παρακολουθήσω ξανά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Έτσι, η κάθοδος μου στη Φραντζή με κατεύθυνση τον Σταυρό του Νότου – σε μέρα γενικής απεργίας ακόμα και του μετρό – συνοδεύτηκε από ένα ξάφνιασμα στην όψη του κόσμου που περίμενε στην ουρά για να μπει. Όλοι τους, ήταν υποψιασμένοι για το τι θ’ ακούσουν και το καταλάβαινες από τις συζητήσεις, οι οποίες διακόπηκαν ξαφνικά μόλις έκανε την εμφάνιση του ο Σωκράτης Μάλαμας παρέα με τους μουσικούς του.
«Ξέρετε ότι έφυγε ξαφνικά ένας φίλος ο Τζιμάκος και θα προσπαθήσω να παίξω τα κάγκελα. Το γνωρίζετε το τραγούδι αυτό;», μάς ρώτησε και με μια φωνή ακούστηκε ένα τόσο δυνατό “ναι” που έφτασε μέχρι τον ουρανό.
Με τον δικό του τρόπο, ο τραγουδοποιός αφιέρωσε το συγκεκριμένο τραγούδι στον πρόωρα χαμένο Τζίμη Πανούση, με τα βλέμματα όλων να μένουν καρφωμένα για μερικά λεπτά στον ουρανό και τη συγκίνηση να είναι έκδηλη στον χώρο.
Η «Μια βόλτα στα βαθιά», αποτέλεσε την είσοδο στο δικό του κόσμο για σχεδόν τέσσερις ώρες που θα μπορούσαν να είναι και περισσότερες λόγω της ιδιαίτερης ενέργειας που υπάρχει μεταξύ εκείνου και του κοινού που τον ακολουθεί και τον αγαπά όλα αυτά τα χρόνια.
«Κοντραπούντο» και «Φύλλα αλκαλικά» ακολούθησαν, το δεύτερο με τη φωνή της Ιουλίας Καραπατάκη σε μια ζεστή ερμηνεία, και η σπίθα είχε ανάψει πλέον για τα καλά!
Με τον «Τειρεσία» και την «Νεράιδα» να έπονται, δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να δοθεί η πάσα στον Φώτη Σιώτα που μάς μαγνήτισε τόσο με το εξαιρετικό βιολί του όσο και με τη φωνή του, στο «Σαν παιδί» του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Από το «Για την Ελλάδα», το πρώτο από τα πολλά ντουέτα με την Ι. Καραπάτακη, στο «Όλα ζουν αν τα θυμάσαι» και μετά ξανά εκείνος με το αγαπημένο μου «Τίποτα δε χάθηκε», όπου η φωνή μας ενώθηκε με τη δική του. «Η τράτα» και «Του ασώτου» που ακολούθησαν, μάς παρέσυραν με τη μελωδία τους και γίναμε όλοι μαζί μια μεγάλη παρέα.
Ο χρόνος κυλούσε μα δεν ενδιέφερε κανέναν, γιατί εκείνος, ο Σωκράτης Μάλαμας, εξιστόρησε, ερμήνευσε, μα το κυριότερο, μάς ‘ταξίδεψε’ στα δικά του μονοπάτια με τόση απλότητα. Παράλληλα, ως σωστός οικοδεσπότης, έδωσε χώρο και χρόνο στην μουσική του παρέα: τον Φώτη Σιώτα και την Ιουλία Καραπατάκη.
Έτσι, είχε φτάσει ξανά η στιγμή για την γυναίκα της παρέας με τα «Χίλια πρόσωπα» και το «Νυχτερινό», τα οποία ανέδειξαν και τη σκηνική της παρουσία αλλά και ότι απολάμβανε αυτό που έκανε, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.
Πως έκλεισε το πρώτο μέρος;
«Ευτυχείς λυπημένοι και πότες, με κρασί, με καπνό και δυο νότες» με τη ξεχωριστή χροιά του Σωκράτη Μάλαμα και εμείς να τραγουδάμε παραδομένοι ολότελα εκεί.
Και η συνέχεια ήταν ένα μεγάλο γλέντι…
Η έναρξη του δευτέρου μέρους έγινε μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού, μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το «Διάφανο», οι οποίες δέθηκαν με μαεστρία με ένα «Πουλί σε δέντρο αρχοντικό» και το έναυσμα για το μεγάλο ξεφάντωμα είχε ήδη δοθεί!
Όπως ήταν φυσικό, δεν μπορούσαν να λείπουν τα «Μεταξωτά», το «Έπιασε βροχή» αλλά και το «Αερικό», ερμηνευμένο υπέροχα από το Φώτη Σιώτα σε ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα της βραδιάς.
Η φωνή μας μπλέχτηκε με τη δική του, ουκ ολίγες φορές, για χάρη του «Γράμματος», των «Ξωτικών», της «Αράχνης» και όχι μόνο αυτών. Στην «Πριγκιπέσα» άναψε το φιτίλι της έκρηξης ενέργειας και ενθουσιασμού, ενώ στο «Τσιγάρο ατέλειωτο» δεν υπάρχουν οι λέξεις για να περιγράψω τι έγινε.
Ο χορός δεν σταμάτησε σε κανένα σημείο της βραδιάς, με «Τα παξιμάδια» να αποτελούν ένα μικρό δείγμα ξεφαντώματος που όσοι έζησαν μπορούν να καταλάβουν.
Η διαρκής επικοινωνία με το κοινό είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Σωκράτη Μάλαμα πάνω στη σκηνή, άρρηκτα συνδεδεμένο με την ερμηνεία του, είτε αυτές είναι «Οι πρώτες λέξεις» από τα πιο πρόσφατα κομμάτια του είτε το διαχρονικό «Στα είπα όλα», όπου όλοι τραγουδήσαμε τους στίχους μαζί του.
Κάθε λεπτό που περνούσε, ένιωθες πως δεν θέλεις να τελειώσει αυτή η μυσταγωγία που επικρατούσε παντού. Μετά από ένα όμορφο ταξίδι «Στην Αμερική», το πρόγραμμα έκλεισε μοναδικά με τον «Αποσπερίτη» και τον «Πεχλιβάνη», ξανά μέσα σε αποθέωση.
Πρώτη φορά βλέπω το συναίσθημα της αγάπης να έχει γεμίσει τόσο έντονα έναν χώρο. Όλοι είχαν αποφασίσει να βγάλουν τη “μάσκα” τους για να φανούν οι αμυχές τους, οι αδυναμίες τους και μέσα από τα τραγούδια να ξορκίσουν όλα τα άσχημα που έχουν μέσα τους.
Ο Σωκράτης Μάλαμας σού χαρίζει τις νότες μαζί με το χαμόγελο και εσύ βρίσκεις τον τρόπο, αρκετές ώρες μετά, να νιώσεις έναν εξαγνισμό που δεν περιγράφεται με λόγια. Σίγουρα, όλα όσα έζησα αυτό το βράδυ θα μείνουν έντονα χαραγμένα για καιρό στην ψυχή και το μυαλό μου.
Μαζί του επί σκηνής:
Ιουλία Καραπατάκη: Τραγούδι
Νίκος Μαγνήσαλης: Τύμπανα
Γιάννης Παπατριανταφύλλου: Κοντραμπάσο
Νίκος Παραουλάκης: Νέυ
Φώτης Σιώτας: Βιολί, βιόλα
Κυριάκος Ταπάκης: Λαούτο, μπουζούκι
*Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής
