Η παράσταση Σώμα Μήδεια είναι μια συνεργασία με την Καλλιτεχνική ομάδα Άλας της Ναταλίας Γεωργοσοπούλου που ξεκίνησε δύο χρόνια πριν με την πρόταση στον ποιητή Ζ. Δ. Αϊναλή να γράψει ένα ποίημα σε μορφή μονολόγων για την Μήδεια και τον Ιάσονα, το έργο «DCX 212 Μήδεια: Εργοτάξιο». Μαζί με τον Σάββα Στρούμπο που έχει την καλλιτεχνική και σκηνοθετική επιμέλεια και έκανε και την διασκευή του έργου καταλήξαμε πως τα πρόσωπα της Μήδειας και του Ιάσονα συναντώνται μέσα από αυτούς τους μονολόγους με άξονα το τραύμα τους και αποτελούν ένα σώμα, το «Σώμα Μήδεια». Αν και η χρονική στιγμή είναι διαφορετική για τον καθένα – η Μήδεια μόλις έχει σκοτώσει τα παιδιά της και ο Ιάσονας προς το τέλος της ζωής του λίγο πριν πεθάνει από ένα κατάρτι της Αργώς– υπάρχει πάντα αυτή η ανοιχτή πληγή που θα τους ενώνει. Στην Μήδεια του Ευριπίδη το έργο τελειώνει με τον φόνο των παιδιών και την φυγή της Μήδειας πάνω στο άρμα του Ηλίου, τελειώνει στο σημείο ρήξης με τον Ιάσονα. Στην παράστασή μας η συνάντησή τους πραγματοποιείται σ’ ένα κοινό ρημαγμένο ψυχικό τοπίο. Μια κόλαση κατασκευασμένη από τα ερείπια της ζωής τους, τον ψυχικό τους κόσμο, έρημο και κατεστραμμένο. Τα πρόσωπα ρημαγμένα βιώνουν υπό το πρίσμα των επιλογών τους μια συνάντηση τεράτων σε ένα εφιαλτικό τοπίο οπού ο ένας είναι η κόλαση του άλλου.
Το έργο εστιάζοντας στην ουσία της σχέσης τους με αφετηρία τον ποιητικό λόγο εξερευνά τα βαθιά ένστικτα και τις εμμονές που τους οδήγησαν στο σημείο ρήξης. Ο Ιάσονας ακυρωμένος πια από την ίδια τη ζωή ξεδιπλώνει τις μύχιες σκέψεις του, τις σκοτεινές επιθυμίες του, τον άσβεστο πόθο για εξουσία και το πάθος του για την Μήδεια. Άρρητα δεμένος μαζί της δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν γιατί είναι το πεπρωμένο του, ο λόγος της ύπαρξής του. Η ιστορία του είναι η ιστορία της Μήδειας και αντίστροφα. Η ποίηση του Ζ. Δ. Αϊναλή είναι το έναυσμα για μια καταβύθιση της ανθρώπινης ύπαρξης στα σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούν στην κόλαση. Ο Σαρτρ λέει ότι η κόλασή μας είναι οι άλλοι, ο Δάντης την παρουσιάζει ως ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο μαρτυρίων. Στην Μήδεια και τον Ιάσονα είναι και τα δύο. Ο Ιάσονας στην πορεία του να ανέλθει, να πάρει πίσω το θρόνο της Ιωλκού που δικαιωματικά πιστεύει ότι του ανήκει φτάνει ως την Κολχίδα αναζητώντας το χρυσόμαλλο δέρας. Η συνάντησή του με την Μήδεια ήταν καθοριστική. Η κοινή τους πορεία από εκείνη τη στιγμή αφήνει πίσω της νεκρούς όσους στέκονται εμπόδιο σε αυτήν την αναζήτηση της εξουσίας, ενός βασιλείου. Η Μήδεια και ο Ιάσονας ενωθήκανε μέσα σ’ έναν κύκλο αίματος, ο έρωτάς τους σκορπούσε τον θάνατο οδηγώντας τους στην κόλαση να ζουν ο ένας μέσα από τον άλλον. Αυτό το αποτύπωμα που αφήνουν τους κυνηγά σε όλη τη διαδρομή τους και τους ενώνει μέχρι τη στιγμή που ο Ιάσονας αποφασίζει να προδώσει την Μήδεια για να γίνει επιτέλους βασιλιάς της Κορίνθου. Η Μήδεια η οποία δραπέτευσε από τον πατριαρχικό έλεγχο του Αιήτη και συντάσσετε στο πλευρό του Ιάσονα ως σύντροφος, ερωμένη και μητέρα αποδεχόμενη την αδηφάγα δίψα του για εξουσία βρίσκετε υπό το καθεστώς μιας νέας πατριαρχικής κυριαρχίας, αυτή τη φορά από τον Ιάσονα. Η προδοσία που εισπράττει από τον Ιάσονα όντας μια ανοιχτή πληγή προς αυτόν και από αυτόν την φέρνει στα όρια της τρέλας. Θυσιάζει τα πάντα και δέχεται την απόρριψη. Η παράστασή μας έχει στοιχεία μιας τραγωδίας ή καλύτερα μιας μετα-τραγωδίας, όπου συναντώνται η υποκριτική, η μουσική και η εικαστική τέχνη. Η σύνθεση και των τριών αυτών είναι μια πρόκληση. Η εικαστικός Κατερίνα Σωτηρίου δημιουργεί με το σκηνικό και τα κοστούμια ένα τοπίο όπου τα πρόσωπα του έργου κινούνται ρημαγμένα, εγκλωβισμένα σε μία αέναη συνάντηση όπου ο ένας αποτελεί συνέχεια του άλλου, σαν δύο μαγνητικοί πόλοι που συνέχεια έλκονται και απωθούνται ή σαν ο ένας να καθρεφτίζεται στον άλλον. Τα πρόσωπα παίρνουν αρχετυπική μορφή και οι κινήσεις τους εναρμονίζονται σε αυτό το τοπίο. Η μουσική του Γιάννη Ισμυρνιόγλου συναντά το εσωτερικό τους τοπίο σε αυτήν την αναμέτρηση. Οι κινήσεις των ηθοποιών υπαγορεύονται από αυτό που φέρουν ως σύμβολα του μύθου αλλά και από την μεταξύ τους σχέση. Δεν είναι καθημερινοί άνθρωποι και σίγουρα δεν έχουν μια καθημερινή σχέση. Η κίνηση τους έχει μια πύκνωση, μια αντίσταση, σα να βρίσκονται σ’ ένα περιβάλλον πηχτού υγρού που δεν τους αφήνει περιθώρια να ανέλθουν, να ξεφύγουν, να αναδυθούν προς την λύτρωση.
***
«Σώμα Μήδεια» στο θέατρο Arroyo (Mεγ. Αλεξάνδρου 128, Αθήνα)
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00
Photo Credit: Αριάδνη Φυτοπούλου
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαβάστε επίσης:
Σώμα Μήδεια, του Ζ. Δ. Αϊναλή από την ομάδα Άλας στο θέατρο Arroyo
