Αντώνης Αντωνόπουλος: Βρισκόμαστε σε ένα πλοίο που βουλιάζει και ανησυχούμε αν η ορχήστρα παίζει όμορφη μουσική

Ένα απόγευμα στο μέλλον. Ο Κραπ, κάθε χρόνο την ημέρα των γενεθλίων του, ηχογραφεί μια μαγνητοταινία με τα σημαντικότερα γεγονότα του περασμένου έτους. Πριν την καινούρια ηχογράφηση ακούει μια παλαιότερη. Στα εξηκοστά ένατα γενέθλιά του έρχεται αντιμέτωπος με τις αποφάσεις που πήρε 30 χρόνια πριν.

H παράσταση του έργου «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ», του Σάμουελ Μπέκετ, ύστερα από την επιτυχία της πρώτης παρουσίασής της, επιστρέφει στο Bios για δύο μόνο εβδομάδες, από τις 20 Μαΐου 2016.

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση (μαζί με τον Δημήτρη Καραντζά) και την ερμηνεία, βρήκε λίγο χρόνο και μας μίλησε για την παράσταση, που “είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς”, το παρελθόν, την έννοια της “μνήμης” και τις αντανακλάσεις του μπεκετικού έργου στο σήμερα.

Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον, όμως νιώθει τυχερός για την διαδρομή του μέχρι τώρα, η οποία συνεχίζεται με πολύ ενδιαφέρουσες, καλοκαιρινές συνεργασίες.

Culture Now: Η παράσταση του έργου «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ», του Σάμουελ Μπέκετ, επιστρέφει στο Bios από 20 έως 29 Μαΐου! Σύμφωνα με την προσωπική σας οπτική, ποιος είναι ο πυρήνας του έργου και η θεματολογία που πραγματεύεται;

Αντώνης Αντωνόπουλος: Ο Κραπ την ημέρα των εξηκοστών ένατων γενεθλίων του ηχογραφεί μια μαγνητοταινία με τα σημαντικότερα γεγονότα της περασμένης χρονιάς. Προηγουμένως θα ακούσει τον εαυτό του να αφηγείται πώς πέρασε τη ζωή του 30 χρόνια πριν. Ο Κραπ στέκεται απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στις αποφάσεις που πήρε όταν ήταν νέος και γεμάτος ορμή. Απαξιώνει και αποστρέφεται τον παρελθοντικό του εαυτό. Τον ακυρώνει. Αυτό που εμένα με συγκινεί στο κείμενο είναι η έννοια της μνήμης. Το πώς αντιμετωπίζουμε το παρελθόν μας. Οι αποφάσεις που παίρνουμε και πόσο μας καθορίζουν. Ότι ίσως η ζωή μας δεν θα αλλάξει από καμία επιφοίτηση και ότι το νόημά της μπορεί να βρίσκεται σε κάτι μικρό που προσπεράσαμε.

C.N.:  Στην σκηνική πρόταση που παρουσιάζετε έχετε τρεις ιδιότητες: του μεταφραστή, του σκηνοθέτη και του ηθοποιού. Πως προέκυψε αυτό και ποιες ήταν οι δυσκολίες/προκλήσεις  που είχατε να αντιμετωπίσετε, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι πρόκειται για την πρώτη σας μεταφραστική και σκηνοθετική απόπειρα;

Αντώνης Αντωνόπουλος: Τον τελευταίο καιρό με απασχολεί πολύ το παρελθόν και το πώς στεκόμαστε απέναντι σε αυτό. Χωρίς το βάρος της νοσταλγίας. Η ανάγκη να μιλήσω για αυτό με οδήγησε στον Κραπ. Δεν ήταν κάτι που σχεδίαζα ή προετοίμαζα. Κατά την διάρκεια των προβών ήμουν σαν χαμένος. Προσπαθούσα να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω και ταυτόχρονα να το παρατηρώ. Δυσκολεύτηκα πολύ. Το κείμενο αγγίζει με τον πιο απλό τρόπο τις μεγαλύτερες ανθρώπινες ανησυχίες. Συνειδητοποιείς ότι ενώ έχει μια πολύ καθαρή φόρμα, σε ξεπερνά. Η σκέψη να ασχοληθώ και με τη μετάφραση ήρθε από ανάγκη. Μαζί με τον Δημήτρη Καραντζά δεν καταφέραμε να βρούμε κάποια μετάφραση που να μας ταιριάζει και αποφασίσαμε να κάνουμε εμείς μια προσπάθεια. Η παράσταση είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς και δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν συνεργαζόμουν με τους ανθρώπους που τελικά συνεργάστηκα.

C.N.:  Θα θέλατε να μας δώσετε μερικές πληροφορίες για το σκηνικό σύμπαν της παράστασης;

Αντώνης Αντωνόπουλος: Στην παράσταση ένα πολύ ισχυρό στοιχείο είναι το βίντεο. Υπάρχει ένα βιντεοσκοπημένο υλικό δράσεων στο οποίο πρωταγωνιστεί ο πατέρας μου. Μέσω αυτού φτιάχνω μια μελλοντική εκδοχή του προσώπου, του Κραπ. Δημιουργούμε ένα διάλογο μεταξύ του Κραπ και της προβολής. Προσπαθούμε να συνθέσουμε δύο σκηνικούς χρόνους στην παράσταση. Ο Κραπ απέναντι στον εαυτό του. Μαζί με τον Δημήτρη Καμαρωτό αποφασίσαμε όλες οι μαγνητοταινίες να ηχογραφούνται ζωντανά. Να παρακολουθούμε τον Κραπ να αφηγείται τη ζωή του στα 39 και στα 69 του χρόνια.

C.N.:  Πώς αντικρίζετε μέσα από τα δικά σας μάτια τον Κραπ (των 39 αλλά και των 69 ετών); Βρίσκετε κοινά σημεία και στοιχεία με την προσωπικότητα του ήρωα που ενσαρκώνετε;

Αντώνης Αντωνόπουλος: Αυτό που βρίσκω κοινό είναι η αίσθηση που έχει ο Κραπ των 39 ετών ότι μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο στη ζωή του. Ότι μπορεί να επιβληθεί σε όλες του τις επιθυμίες και ότι μπορεί και θα αφοσιωθεί σε κάτι ανώτερο. Όμως ταυτόχρονα χλευάζει τον νεότερο εαυτό του για παρόμοιες αποφάσεις. Κάθε φορά που κοιτάζει προς τα πίσω αναγνωρίζει το μέγεθος της γελοιότητάς του. Πιστεύω πως όλοι μας έχουμε την αίσθηση πως κάθε μέρα γινόμαστε εξυπνότεροι και σοφότεροι. Πως έχουμε μάθει από τα λάθη μας. Μπορεί και να έχουμε δίκιο. Πιστεύω όμως πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα. Μας είναι δύσκολη η μετακίνηση. Είμαστε καθηλωμένοι σε συνήθειες και συμπεριφορές.

C.N.:  Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι αντανακλάσεις της «Τελευταίας μαγνητοταινίας του Κραπ» στη σύγχρονη πραγματικότητα;

Αντώνης Αντωνόπουλος: Ο Κραπ ξεχνάει το παρελθόν του ή το ακυρώνει. Εμείς επίσης πάσχουμε από έλλειψη μνήμης. Η στάση μας απέναντι σε πολύ σοβαρά ζητήματα φανερώνει πως είμαστε μια γενιά ανθρώπων αμόλυντη από το χθες. Η στιγμή που βρεθήκαμε από την απέναντι πλευρά είτε προσωπικά είτε συλλογικά μοιάζει να έχει ξεθωριάσει. Ταυτόχρονα έχουμε την ανάγκη να ωραιοποιούμε και να αγκιστρωνόμαστε σε ένα παρελθόν όπου όλα ήταν καλύτερα. Βρισκόμαστε σε ένα πλοίο που βουλιάζει και ανησυχούμε αν η ορχήστρα παίζει όμορφη μουσική. Η διαφορά μας με τον Κραπ είναι ότι αυτός αγωνιά για το παρελθόν του και το επισκέπτεται κάθε χρόνο, ίσως μάταια. Εμείς φαίνεται να το έχουμε διαγράψει.

C.N.:  Πως οραματίζεστε το μέλλον; Έχετε κάποια επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια;

Αντώνης Αντωνόπουλος: Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον. Υπάρχει μια αίσθηση απογοήτευσης και μοναξιάς. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος σωτήρας. Μόνο παλεύοντας και δουλεύοντας μπορούμε να συνεχίσουμε. Προσωπικά νιώθω πολύ τυχερός για την μέχρι τώρα διαδρομή μου στο θέατρο. Για τους ανθρώπους που έχω συναντήσει. Εύχομαι αυτό να συνεχιστεί.

Τον Ιούνιο θα παρουσιάσουμε με τους Vasistas το καινούριο έργο του Ευθύμη Φιλίππου «Απολογίες 4&5» σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη και τον Ιούλιο θα έχω τη χαρά να συμμετέχω στην παράσταση «Περιμένοντας τον Godot» του Samuel Beckett σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη.

*Φωτογραφίες παράστασης: Γκέλυ Καλαμπάκα

~ «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» επιστρέφει στο Bios από τις 20 έως τις 29 Μαΐου 2016. Περισσότερες πληροφορίες

~ Το νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου «Απολογίες 4&5» θα παρουσιαστεί από την ομάδα Vasistas στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών, στις 20 & 21 Ιουνίου. Περισσότερες πληροφορίες

~ «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» θα επαναληφθεί από τον Οκτώβριο στο Θέατρο Θησείον. Πληροφορίες εδώ