Η είσοδος μου στον εξαιρετικής αισθητικής χώρο συνοδεύτηκε από ένα ευχάριστο ξάφνιασμα τόσο για τον κόσμο που ήταν ήδη μέσα όσο και για εκείνον που συνέχιζε να έρχεται για να δει τον Γιάννη Κότσιρα.
Μαζί με το ξάφνιασμα συνυπήρχε και ένα μειδίαμα για το όμορφο σκηνικό με τον ουρανό και αστέρια που κρέμονταν από την οροφή ενώ εύκολα μπορούσες να μαντέψεις τις θέσεις των μουσικών
Λίγο μετά της έντεκα το βράδυ βγήκαν οι μουσικοί με το “Βαλς των χαμένων ονείρων” ν’ αποτελεί το δικό τους καλωσόρισμα με την ανταπόκριση μας να είναι ιδιαίτερα θερμή. Αμέσως μετά τους ακολούθησε ο Γιάννης Κότσιρας με το “Θυμάμαι” από το νέο του δίσκο “Ψεύτης καιρός” παρέα με τις “Αγάπες πεταλούδες” που τραγούδησε κρατώντας την κιθάρα του, δίνοντας έτσι μια πρώτη γεύση των τραγουδιών που κυκλοφορούν εδώ και λίγο καιρό και μας προκαλούν να τα αναζητήσουμε.
Όσο μας αποκάλυπτε τα τραγούδια, τόσο ξεχώρισα μικρά διαμαντάκια όπως το “Και θέλω εσένα” πέρα των ραδιοφωνικών επιτυχιών “Κάθε φορά” και “Ποιο παραμύθι να βρω” λίγο πριν μας ξεσηκώσει με ένα πρόγραμμα γεμάτο κέφι και ωραίες εκπλήξεις.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τι καλύτερο λοιπόν από το να μας ταξιδέψει νοερά πίσω στην παιδική μας ηλικία, με το αγαπημένο μου “Και πάλι παιδί” να δίνει το έναυσμα για ν’ αρχίσουμε να τραγουδάμε μαζί του παρέα με το λίγο παλαιότερο “Σε θυμάμαι” και το “Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι”.
Για τη συνέχεια ήρθε “Το σεντόνι” όπου πάλι συμμετείχαμε ως χορωδία, πετυχαίνοντας με αρμονικό τρόπο να δέσει όλα αυτά τα τραγούδια για να ανεβάσει το ρυθμό με το “Πως μπορώ”, με τα σόλο στις κιθάρες του Κώστα Μιχαλού να δίνουν κάτι ιδιαίτερο στο κομμάτι για να καλέσει τη Βιολέτα Ίκαρη στη σκηνή και να ερμηνεύσουν μαζί το “Όπου πας θα σε κοιτάζω” κερδίζοντας το χειροκρότημα στο τέλος του.
Μένοντας πλέον μόνη στη σκηνή, η Βιολέτα μας παρουσίασε το “Έλα και ράγισε τον κόσμο μου” το οποίο αποτελεί προπομπό του δίσκου της, δείχνοντας μας παράλληλα και μια πλευρά της ξεχωριστής χροιάς της. Ακολούθησαν οι αγαπημένες “Μέλισσες” και το “Σου μιλώ και κοκκινίζεις” , με την κίνηση της να είναι αρκετά μετρημένη και να συνδυάζεται άψογα με τη φωνή της, ανεβάζοντας παράλληλα το κέφι μας στα ύψη.
Επέστρεψε ο Γιάννης Κότσιρας, βάζοντας μια λαϊκή πινελιά στο πρόγραμμα, με τραγούδια όπως “Πριν χαθεί το όνειρο μας”, “Σ’ αγαπώ σαν αμαρτία” αλλά και το διαχρονικό “Που ‘σαι Θανάση” με εμάς να συμμετέχουμε ως χορωδία.
“Το επόμενο τραγούδι” θέλω να το αφιερώσω στον πατέρα μου και είναι το αγαπημένο μου” ανέφερε χαρακτηριστικά προλογίζοντας το “Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες” το οποίο ερμήνευσε αισθαντικά και αποθεώθηκε!
Ρίχνοντας λίγο το ύφος, ακολούθησαν οι “Ρόζα” και “Τα λαδάδικα”, δύο τραγούδια που ερμήνευσε με το δικό του τρόπο ο αξεπέραστος Δημήτρης Μητροπάνος και φρόντισε να τον τιμήσει εξαιρετικά ο Γιάννης Κότσιρας σε ένα έντονα φορτισμένο σημείο της βραδιάς, γιατί ένιωθες πως κάπου ανάμεσά μας, ήταν και εκείνος με το χειροκρότημα μας να είναι τόσο δυνατό για να ακουστεί όσο πιο μακριά γίνεται.
Φτάνοντας σιγά σιγά προς το τέλος, ήρθε και “Ένας Τούρκος στο Παρίσι”, “Το τσιγάρο”, “Όλη μου τη ζωή (Εφάπαξ)” για να μας αποχαιρετήσει και να γνωρίσει ξανά την αποθέωση με το “Έτσι κι αλλιώς”.
“Κι άλλο κι άλλο” ακούστηκε για λίγα λεπτά” με το Γιάννη να επιστρέφει για το encore με τις “Τυφλές ελπίδες”, για να μας πει για εκείνον τον “Φύλακα άγγελο” και να ολοκληρώσει με το πρόσφατο single του “Κάθε φορά” με τη συμμετοχή μας γι’ ακόμα μια φορά να είναι έντονη και δυνατή αποτελώντας τον καλύτερο επίλογο.
Μετά από σχεδόν τρεις ώρες πρόγραμμα χωρίς διάλειμμα δεν έφυγε κανείς ζητώντας κι άλλο και νομίζω πως αυτό είναι η επιτυχία της παράστασης. Ο Γιάννης Κότσιρας τραγούδησε, συγκίνησε και έδεσε αρμονικά ένα μεγάλο πλήθος κομματιών έχοντας μαζί του την Βιολέτα Ίκαρη, η οποία κατάθεσε τα διαπιστευτήρια της μουσικά και αναμένεται να μας απασχολήσει στο μέλλον ακόμα περισσότερο.
Μαζί του επί σκηνής:
Άκης Κατσουπάκης: Πλήκτρα / ενορχηστρώσεις
Άκης Γαβαλάς: Τύμπανα
Γιάννης Γρυπαίος: Μπάσο
Βαγγέλης Μαχαίρας: Μπουζούκι
Κώστας Μιχαλός: Κιθάρα
*Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής
Διαβάστε επίσης:
