Ο Δημοσθένης Δαββέτας προσωπικότητα με πολλές αξιοσημείωτες δραστηριότητες, καθηγητής στη φιλοσοφία της τέχνης στο IESA στο Παρίσι, ποιητής συγγραφέας, αρθρογράφος σε σημαντικά διεθνή περιοδικά Art forum, Art studio, Beaux Arts Magazine, Calleries Magazine, στις εφημερίδες Liberation, Figaro & Les Echos, επίσης με μεγάλη πολιτική δραστηριότητα.
Η Ζωγραφική διαδρομή του Δημοσθένη έχει ρίζες στη παιδική του ηλικία, σχεδίαζε και έγραφε στο ίδιο πλαίσιο, αργότερα όπως αναφέρει και ο ίδιος στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης.
«Αυτή η συνήθειά μου να γράφω και να σχεδιάζω μέσα στο ίδιο πλαίσιο, αργότερα που έψαχνα να βρω τη πλαστική μου γλώσσα, έγινε σιγά σιγά το θεμέλιο της εικαστικής μου ταυτότητας. Γραφή και εικόνα συνυπήρχαν άρρηκτα συνδεδεμένοι, ως κλαδιά του ίδιου πλαστικού – εικαστικού κορμού. Γραφή και εικόνα έγιναν οι σύντροφοι μου, αυτοί που μπορούσαν να καλύψουν το φόβο του κενού και της απουσίας που με τρόμαζε υπαρξιακά από την πολύ νεαρή μου ηλικία».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η ιστορικός τέχνης Μαρία Μόσχα Καρατζόγλου στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης του Δημοσθένη Δαββέτα αναφέρει:
«Η πάντα τολμηρή μορφοπλαστική γλώσσα του Δημοσθένη Δαββέτα έχει κάποιες σταθερές, γνώρισμα κάθε συνεπούς στις εσωτερικές του ενοράσεις καλλιτεχνη, λέξεις που εισχωρούν στο ζωγραφικό έργο με τη διπλή τους ιδιότητα ως φωνήματα και ως μορφήματα, εξπρεσιονιστική γραφή, ανορθόδοξους χρωματισμούς, και ένα φόβο κενού.
Και συνεχίζει η ιστορικός τέχνης στα τελευταία του έργα κάνει κάτι πολύ ενδιαφέρον ενώ φαινομενικά δεν τον εγκαταλείπει, δηλαδή τα έργα του μας δίνουν την εντύπωση ότι είναι ζωγραφισμένα απ’ άκρη σ’ άκρη, στη πραγματικότητα ένα σημαντικό μέρος τους, δεν είναι παρά το λευκό του χαρτιού, που όμως εντάσσεται οργανικά στο σύνολο, ενώ συχνά παραλείπονται σκόπιμα σχήματα και μορφές, με τέτοιο όμως τρόπο που η φαντασία μας να τα συμπληρώσει, και άρα είναι σαν να υπάρχουν. Η έννοια του κενού στη διαμόρφωση του φιλοσοφικού, επιστημονικού, και θεολογικού λόγου είναι βασική και εν εξελίξει.
Ο Δαββέτας χωρίς να εγκαταλείπει τα γνωρίσματα της τέχνης του, διερευνά τα όρια τους, οι λέξεις παρεμβαίνουν λιγότερο εμφατικά, η γραφή γίνεται πιο γραμμική, στο πρότυπο της αρχαιοελληνικής και της βουδιστικής τέχνης που αποτελούν άλλωστε εν πολλοίς ένα βασικό πόλο άντλησης έμπνευσης, με ελεύθερο τρόπο του καλλιτέχνη, εκτός από το μορφικό και ως προς το εννοιολογικό τους περιεχόμενο, ενώ η χρωματική γκάμα περιορίζεται σε παραλλαγές των τριών βασικών χρωμάτων (κόκκινο, κίτρινο, μπλε)».
Η δημιουργική πορεία του τον οδηγεί συνέχεια σε καινούργια μονοπάτια «Η Τέχνη έδωσε μια άλλη διάσταση στη Ζωή». Έτσι καταλήγει το κείμενο του εικαστικού υ Δημοσθένη Δαββέτα για το κατάλογο της έκθεσης του.
