Η πρόσφατη ιστορία ξεμακραίνει και γίνεται σταδιακά σκέτο ιστορία, χωρίς το πρόσφατη. 50 χρόνια από την πτώση της Χούντας. Είναι πολλά 50 χρόνια; Όχι, οι γονείς μας τα ζήσανε τα γεγονότα, ίσως και κάποιοι από εμάς. Αλλά και ναι, είναι πολλά, είναι μισός αιώνας. Αρκετός χρόνος για να γεράσεις, πολύς για να ξεχάσεις και λίγος για να ξεχαστείς. Κι όσο γερνάς μοιάζεις όλο και περισσότερο στη μάνα σου και στον πατέρα σου.
«Κι εγώ θέλω να γράψω ένα γράμμα στον γαμημένο τον πατέρα μου.»
Κι εμείς αυτόν τον χειμώνα του 23 στο Rabbithole, φοράμε τα ρούχα τους και παίζουμε κάτι από τις ζωές τους, τις σκέψεις, τα όνειρά τους. Πόσο κρατάει ένα όνειρο; Μέχρι να πραγματοποιηθεί ή μέχρι να ναυαγήσει. Οι θαμώνες της συνοικιακής ντισκοτέκ «Τσικίτα» ονειρεύονται μέχρι τέλους. Μέχρι εσχάτης προδοσίας και μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων.
«Εγώ μόλις πεθάνω, θα πιάσω με την προβοσκίδα μου την ουρά του μπροστινού και θα πάμε να πλαγιάσουμε ήσυχα σε μέρος μυστικό. Εσύ δεν θα έχεις κανένα μπροστά σου. Θα είσαι μόνος σου.»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μια νύχτα του Απρίλη του 1975 οι φιλίες δοκιμάζονται. Ο νικητής τα παίρνει όλα. Και μένει άδειο το μαγαζί, άδειο το θέατρο. Εκεί που ήταν τα τακούνια στην πίστα, τα ποτά, οι μουσικές, τα χειροκροτήματα των θεατών, είναι τώρα η λήθη. Σβησμένα φώτα και όνειρα από το ίδιο βραχυκύκλωμα.
«Και οι άνθρωποι είναι ωραίο να είναι μαζί. Και να μένουν μαζί. Καταλαβαίνεις; Ξέρεις γιατί;»
1975. Η Κάλλας ζει. Εγώ όχι ακόμη. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ιδρύεται η Microsoft. Εδώ φτύνουμε ακόμα τα ροκανίδια της χούντας. Οι δίκες των πρωταιτίων της Χούντας και του Πολυτεχνείου δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί και αντί για τις αίθουσες δικαστηρίων τρυπώνουμε να δούμε την «Εμμανουέλα». Όσοι προλάβουν δηλαδή, πριν απαγορευτεί η προβολή της με απόφαση του Εισαγγελέα.
«Το παρελθόν είναι νωπό ακόμη».
Υπαρκτά –να τα λέμε ιστορικά;- πρόσωπα μπλέκονται με προϊόντα δραματουργίας. Τσακώνονται, φλερτάρουν, χορεύουν, τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους και ατενίζουν το μέλλον αφήνοντας πίσω τους τον παλιό κόσμο που δεν τους χωράει πια. Είναι αυτός μικρός ή είναι εκείνοι μεγάλοι; Ανάμεσά τους ηθοποιοί, παραγωγοί, φοιτητές, αστυνομικοί, αλλά και ο διάσημος ληστής της εποχής, ο «Ληστής με τις γλαδιόλες». Μαζί, στην ίδια σχεδία ναυαγοί, παρασύρονται από την ιδέα να δημιουργήσουν τη δική τους, ελληνική «Εμμανουέλα». Κι όσο περνά η νύχτα, το ενδιαφέρον τους φουντώνει και η δημιουργία της ταινίας γίνεται η αφορμή να τρέξουν να προλάβουν την εποχή που αλλάζει.
«Η ταχύτητα της εποχής θα περάσει από πάνω μας σαν τρένο φιλαράκι μου. Και θα μας αφήσει πίσω. Ό,τι προλάβουμε.»
Και επιλέγεις. Ή πηδάς στο τρένο, ή παραβγαίνεις με αυτό ή στέκεσαι και το βλέπεις να απομακρύνεται.
Και μετά την απομάκρυνση από την «Τσικίτα» ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Οι ατάκες στα εισαγωγικά είναι από το έργο.
Photo Credits: Μαρία Τούλτσα
