«Οι Απόγονοι» είναι μια devised μουσική παράσταση σε δραματουργική σύνθεση και ερμηνεία Ηρώς Μπέζου και Χρήστου Θάνου. Δύο αδέλφια συναντιούνται για μία μοναδική στιγμή στη ζωή τους, μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν το προδιαγεγραμμένο χρέος, που οι πράξεις των προγόνων τους καθόρισαν. Μια αιώνια ιστορία για το δυσβάσταχτο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και έρχεται να εγκατασταθεί, ακλόνητο, στις πλάτες των τελευταίων απογόνων. Δεν υπάρχουν ιδανικότερα πρόσωπα στο παγκόσμιο θέατρο, για να εκφράσουν τις συνέπειες του βάρους αυτού, από την Ηλέκτρα και τον Ορέστη. Η παράσταση αποτελείται από κείμενα του Γιάννη Ρίτσου, των αρχαίων τραγικών αλλά και πρωτότυπα, τοποθετημένα μέσα σ΄ ένα μουσικό σύμπαν.
***
Αντιλαμβάνομαι τη θεατρική σκηνή ως ένα ανοιχτό πεδίο έκφρασης διαφόρων ιδεών, αλλά και αναζήτησης πολλαπλών τεχνοτροπιών, χωρίς περιορισμό στο λογοτεχνικό είδος ή την καλλιτεχνική μορφή.
Προσωπικά εκκινώ από την ανάγκη κοινοποίησης μιας σκέψης που με ταλανίζει σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μέσω της παραστατικής διαδικασίας. Μου αρέσει να διαβάζω όσο περισσότερα σχετικά κείμενα προλαβαίνω, να καταλήγω σε κάποια από αυτά και να τα συνθέτω σε ένα ενιαίο πλαίσιο, με σαφή δραματουργική ροή. Και επειδή θεωρώ τη μουσική ως την τέχνη των τεχνών, φροντίζω να δίνω στο κείμενο μια ξεκάθαρα μουσική φόρμα, μέσω της ρυθμοποίησης και μελοποίησης μερών του, με βάση τις νοηματικές και ερμηνευτικές ανάγκες.
Με τη σκηνική συνύπαρξη λογοτεχνίας, θεάτρου και μουσικής επιδιώκω τη δημιουργία ενός θεάματος που δεν θα γίνεται αντιληπτό ως σύνθετο αλλά ως αδιαίρετο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Και όλα αυτά μου αρέσει να τα κάνω με παρέα. Βαριέμαι αφόρητα να δουλεύω μόνος. Όσο μεγάλη και να είναι η ανάγκη μου, δεν βρίσκω νόημα στη μοναχική δημιουργία.
Η καλύτερη δημιουργική μου παρέα τα τελευταία χρόνια είναι η Ηρώ Μπέζου.
Η πρώτη μας συνεργασία ήταν το 2020, όταν ανεβάσαμε στο Bios το Όφις και κρίνο του Νίκου Καζαντζάκη. Τώρα μιλάμε για τους προγόνους και για το βάρος που κουβαλάμε εμείς από αυτούς ως “Απόγονοι”. Εμείς, η Ηλέκτρα και ο Ορέστης, αλλά και κάθε απόγονος.
“Πόσο καθορισμένοι είμαστε από τις πράξεις των προγόνων μας;” “Μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως αυτόβουλες οντότητες;” “Υπάρχει κάποια πιθανότητα να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τον κυτταρικό μας εγκλωβισμό;”
Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που θέτουμε στην παράστασή μας, χωρίς να επιδιώκουμε απαραιτήτως να τα απαντήσουμε κιόλας.
Με την Ηρώ μάλιστα, όντας ξαδέλφια, έχουμε και έναν λόγο παραπάνω να μας απασχολεί η συγκεκριμένη θεματική, αφού μοιραζόμαστε κοινούς προγόνους και άρα και κοινά “χρέη”.
Στην οικογένειά μας ας πούμε, υπάρχει πολύ έντονα η αίσθηση ότι οφείλουμε να δικαιώσουμε τους προγόνους μας, πράγμα που είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί εάν δεν έχει κάποιος ένα σαφές μουσικό ταλέντο. Και να, που κάνουμε μία παράσταση με ξεκάθαρα μουσικό χαρακτήρα. (κάνουμε δηλαδή μία παράσταση για το χρέος απέναντι στους προγόνους παρουσιάζοντάς το ως δυσβάσταχτο βάρος, δικαιώνοντας με τον τρόπο μας το βάρος αυτό! χμμμ…)
Η μουσική της παράστασης έχει μια ορμή που προκύπτει από την έντονη ρυθμικότητά της, με κάποιες λυρικότερες παρεμβάσεις που ενισχύουν τις πιο ανθρώπινες στιγμές των ηρώων και δίνοντας μια ανάσα πριν τη συνέχιση της ξέφρενης πορείας προς το αναπόδραστο. Σημαντικότατη σε αυτή τη διαδικασία είναι η συμβολή των δύο υπέροχων μουσικών με τους οποίους συνυπάρχουμε επί σκηνής, του Παναγιώτη Γκίκα στην κιθάρα και του Τεό Φοινίδη στη σύνθεση των ηλεκτρονικών στοιχείων.
Έχουμε την τύχη να φιλοξενούμαστε στον χώρο 7Γ του ΠΛΥΦΑ, που με τον υπέροχο χαρακτήρα του, και σε συνδυασμό με τις εντυπωσιακές σκηνικές παρεμβάσεις της Μαρίας Καραθάνου, αλλά και με τις εμπνευσμένες φωτιστικές πρωτοβουλίες του Κώστα Μπεθάνη, είναι σαν να υπάρχει για να τοποθετηθεί εντός του ο κόσμος των φαντασμάτων όλων των προγόνων ανά τους αιώνες.
“Οι Απόγονοι, μια ιστορία για δυο αδέλφια που δεν γνωρίστηκαν ποτέ”
Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης συναντιούνται μετά από 10 ολόκληρα χρόνια και δεν καταφέρνουν ούτε για μια στιγμή να μοιραστούν τα νέα τους, να μάθουν ο ένας για τον άλλο πώς πέρασαν αυτά τα χρόνια. Αντιθέτως.
Η Ηρώ κι εγώ συναντιόμαστε κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο ΠΛΥΦΑ για να μιλήσουμε για τους προγόνους μας, περιμένοντας έως την ολοκλήρωση αυτής της “τελετής” να δούμε αν τελικά θα έχουμε μάθει κάτι παραπάνω για τους εαυτούς μας.
Photo Credit: Patroklos Skafidas
