Βόλτα στην πόλη: Τρεις θεατρικές παραστάσεις για το Σαββατοκύριακο 11 & 12 Φεβρουαρίου!

Ο Τίμος Μωραϊτίνης (1875-1952) γράφει σαν πρώτο στίχο του ποιήματος Θεατρίνοι «Ένα πρωί ανοίγει η αυλαία», και αργότερα «Και ρόλους παίζουμε μεγάλους και σπουδαίους / Πότε τους ήρωες, τους δυστυχείς ή τους μοιραίους, / Πότε ιππότες με τη μάσκα την αστεία, / Πότε το δούλο, τον ελεύθερο, το σκλάβο».

Η Αθήνα με τις δεκάδες θεατρικές σκηνές της γεμάτη χαρακτήρες, ιστορίες και παραστάσεις να γεμίζουν κάθε γωνιά της, αναμφίβολα μπορεί να ικανοποιήσει κάθε γούστο και θεατή.

Το CultureNow προτείνει 3 εντελώς διαφορετικές παραστάσεις μεταξύ τους, για όσους και όσες δεν έχουν ακόμα αποφασίσει σε ποιο θέατρο θα πάνε αυτό το Σαββατοκύριακο!

Παρακάτω οι προτάσεις μας:

Η Άκρα Ταπείνωση, της Ρέας Γαλανάκη σε σκηνοθεσία Παντελή Φλατσούση στο θέατρο Θησείον

Ο Παντελής Φλατσούσης σκηνοθετεί το έργο «Η Άκρα Ταπείνωση», το οποίο βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη και ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον.

Ποια είναι σήμερα η σχέση μας με τα χρόνια της κρίσης; Με ποιους τρόπους άλλαξαν οι ζωές των ανθρώπων έπειτα από αυτή την κομβική ιστορική στιγμή; Με ποιες απρόσμενες διαδρομές διαπλέκονται τα ατομικά με τα συλλογικά βιώματα και πώς μια κοινωνία μπορεί να βρει τρόπους να τα αφηγηθεί; Σε ποιο σημείο βρίσκεται σήμερα η ελληνική κοινωνία μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις του πυκνού ιστορικού χρόνου της τελευταίας δεκαετίας; Έχει άραγε τελειώσει η περίοδος της κρίσης ή μήπως, αντίθετα, έχει συμβάλει ώστε να εγκαινιαστεί μια νέα ιστορική περίοδος με κυρίαρχη την γενική ανασφάλεια; Πώς μπορούν οι γενιές που έρχονται στο προσκήνιο να προχωρήσουν πέρα από το τραύμα της κρίσης χωρίς, όμως, αυτό να συνεπάγεται τη λήθη;

Στην νέα του παράσταση, ο Παντελής Φλατσούσης, (Βραβείο σε Νέο Καλλιτέχνη του Θεάτρου, από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών & Μουσικών Κριτικών, 2022) με μία ξεχωριστή ομάδα ηθοποιών (Δήμητρα Βλαγκοπούλου – βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2020, Βαγγέλης Αμπατζής, Λάμπρος Γραμματικός, Μαριάμ Ρουχάτζε), θα επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα με αφετηρία και όχημα το ομότιτλο μυθιστόρημα της πολυβραβευμένης Ρέας Γαλανάκη «Η Άκρα Ταπείνωση» (Καστανιώτης, 2015 – Βalkanika Literary Award, 2019).

Το μυθιστόρημα «Η Άκρα Ταπείνωση» εστιάζει στα γεγονότα της νύχτας της 12ης Φεβρουαρίου 2012, που μετέτρεψαν την Αθήνα σε πεδίο μάχης και άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στην εικόνα της πόλης μέχρι σήμερα, ακριβώς δέκα χρόνια μετά. Παρακολουθώντας την καθημερινότητα ανώνυμων ηρώων και ηρωίδων, διαφορετικών ηλικιών, καταβολών και ιδεολογιών, η συγγραφέας Ρέα Γαλανάκη εξετάζει την ιδιαίτερα κρίσιμη αυτή στιγμή της Ελλάδας της κρίσης στην ιστορική της διάσταση, σε διάλογο με γεγονότα προηγούμενων ιστορικών περιόδων αλλά και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Συνομιλώντας διαρκώς με τις αρχαίες τραγωδίες, τις οποίες χρησιμοποιεί ως όχημα, η συγγραφέας επιχειρεί να φωτίσει τις συνέχειες και ασυνέχειες μεταξύ ατομικού και συλλογικού ιστορικού χρόνου, που έρχονται στο φως την περίοδο στην οποία αναφέρεται το βιβλίο.

Η παράσταση, που πρόκειται να κινηθεί στο μεταίχμιο μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, θα επιχειρήσει να αναψηλαφήσει την μνήμη των πρώτων ετών της περασμένης δεκαετίας, αλλά και συνολικότερα την ελληνική κοινωνία κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια, με αφετηρία το σήμερα και κατεύθυνση προς το παρελθόν, στην προσπάθεια να βρει, μαζί με το κοινό, απαντήσεις για το μέλλον.

Pomona, του Άλιστερ ΜακΝτάουαλ στο θέατρο Πόρτα

Mάντσεστερ. Βράδυ. Η Όλι βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο του Ζέππο. Κάνοντας κύκλους στην πόλη, του ζητάει να βρει την αδερφή της που έχει εξαφανιστεί. Στον Ζέππο ανήκει «ένα πολύ μεγάλο μέρος της πόλης». Στο πίσω κάθισμα, ο Κθούλου αμίλητος, λύνει ασταμάτητα έναν κύβο του Ρούμπικ. Η Φαίη τηλεφωνεί με αγωνία στο σπίτι της για να πει ότι δεν θα επιστρέψει σύντομα. Φαίνεται σαν κάποιος να την καταδιώκει. Η Γκέηλ, καταπίνοντας χάπια, ετοιμάζει την απόδρασή της από ένα μέρος απ’ όπου κανείς δε δραπετεύει. Ο Τσάρλι τραυματίζεται θανάσιμα πάνω σε έναν στημένο καυγά με τον Μόου. Λίγο αργότερα, η Φαίη οδηγεί την Όλι σε ένα δωμάτιο, ενημερώνοντάς την για τις συνθήκες εργασίας της. Κι αμέσως μετά… ο Τσάρλι υποδέχεται την Κήτον που θέλει να παίξει… Dangeons and Dragons!

Tο σουρεαλιστικό θρίλερ Pomona του Άλιστερ ΜακΝτάουαλ γράφτηκε κατά παραγγελία για το Orange Tree Theatre στο Richmond, όπου και ανέβηκε πρώτη φορά το 2014. Η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη και άμεση, που την επόμενη χρονιά μεταφέρθηκε στο National Theatre στο Λονδίνο και στο Royal Exchange Theatre στο Μάντσεστερ. Οι κριτικοί το χαρακτήρισαν «άγριο δυστοπικό δράμα με φοβερό κωμικό πλεονέκτημα» (The Observer), «διεστραμμένο παιχνίδι ή παραμύθι στο οποίο τα τέρατα είναι πολύ αληθινά» (Guardian) και «θρίλερ που σε κρατά κολλημένο στην άκρη του καθίσματος σου» (Time Out London). Το 2019 παίχτηκε στο Σικάγο και στη Μελβούρνη και το 2020 στο Kings Cross Theatre του Λονδίνου.

Η τρομερή γοητεία του έργου, έγκειται στη μυστηριώδη δομή του, τον ελλειπτικό χαρακτήρα των σκηνών του και τη δυστοπική, αινιγματική του ατμόσφαιρα. Η αλληλουχία των συμβάντων παρασύρει σταδιακά τον θεατή σε μία ακαταμάχητη δίνη πιθανοτήτων, ενώ θα τολμούσε κανείς να πει πως η αποσπασματική του αφήγηση συνομιλεί με τις σύγχρονες τάσεις που αναγνωρίζουμε σε σειρές μυστηρίου, όπως ίσως το Lost, το Dark ή ακόμα και το Stranger Things. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν το έργο αφορά την εμπορεία βρεφών, την οργανωμένη μαστροπεία, το εμπόριο οργάνων, τη μαφία ή όλες τις θεωρίες συνομωσίας που γνωρίζουμε ταυτόχρονα. Ίσως να είναι κάτι από όλα αυτά ή όλα αυτά μαζί. Ή ίσως να είναι απλά ένα παιχνίδι RPG (Role Playing Game) όπου οι καταταλαιπωρημένοι χαρακτήρες του έργου είναι απλά παίκτες που συμμετέχουν με τη θέλησή τους, με σκηνοθέτη τον Τσάρλυ. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το ποιος είναι ποιος και για το τι ισχύει στ’ αλήθεια;

Διαβάστε επίσης την κριτική της παράστασης από την Τόνια Τσαμούρη: Αστικοί Μύθοι, Αλήθειες και η «Πομόνα» στο θέατρο Πόρτα 

Οι Δούλες, του Ζαν Ζενέ σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα στο θέατρο Αποθήκη

Το εμβληματικό έργο του Ζαν Ζενέ, «Οι Δούλες», που οδήγησε τον συγγραφέα στην παγκόσμια αναγνώριση, παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα.

Η κυρία ντύνεται από την υπηρέτριά της. Η κυρία είναι ακατάδεχτη, η υπηρέτρια δουλοπρεπής. Και οι δύο χλευάζονται μεταξύ τους, η δούλα χαστουκίζει την κυρία. Ξαφνικά χτυπάει ένα ξυπνητήρι και όλη η σκηνή καταρρέει. Αποκαλύπτεται πως η κυρία δεν είναι καθόλου κυρία αλλά η μια από τις δύο δούλες , που παίζουν το παιχνίδι της κυρίας και της δούλας, όταν η κυρία τους απουσιάζει…

Έτσι ξεκινούν «Οι Δούλες» που από το 1947, όταν ανέβηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι και μέχρι σήμερα, έχουν μεταφραστεί και παρασταθεί αμέτρητες φορές στις θεατρικές σκηνές όλου του κόσμου, αποδεικνύοντας την αντοχή του έργου στον χρόνο.

Ένα αριστουργηματικό κείμενο, που το χαρακτηρίζει ο δεξιοτεχνικός χειρισμός της γλώσσας μέσα από μια έντονα ποιητική φόρμα. Η εναλλαγή των ρόλων, οι σχέσεις εξουσίας και υποταγής, η αγωνία για την κυριαρχία απέναντι στον άλλον, οι ταξικές διαφορές που αποδεικνύονται αγεφύρωτες , ο ερωτισμός και η εξάρτηση, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κλίμα αγωνίας και σασπένς, μέσα από τον συνδυασμό ονείρου και πραγματικότητας, επιθυμίας και αυτοτιμωρίας, άρνησης αλλά και αποδοχής του απαράβατου κανόνα της ζωής.

Διαβάστε επίσης την κριτική της παράστασης από την Τόνια Τσαμούρη: Σκηνικοί Αντικατοπτρισμοί και οι «Δούλες» στο θέατρο Αποθήκη

Επίσης, προτείνουμε 2 ακόμα παραστάσεις για το επόμενο Σαββατοκύριακο (μιας και είναι sold out για αυτήν την εβδομάδα)!

ΓΚΙΑΚ, του Δημοσθένη Παπαμάρκου σε σκηνοθεσία Κωσταντίνου Ντέλλα στο Θέατρο 104

Το βραβευμένο «ΓΚΙΑΚ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου, ένα από τα σημαντικότερα δείγματα νεοελληνικής λογοτεχνίας, παρουσιάζεται στο Θέατρο 104, σε διασκευή και σκηνοθεσία Κωσταντίνου Ντέλλα. Ο λασπωμένος κόσμος του ανδρικού λόγου τιμής της συλλογής διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου ζωντανεύει στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104 και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις έννοιες του ηρωισμού, του αρσενικού προσώπου της βίας, αλλά και με το τραύμα του πολέμου. Οι ήρωες του ΓΚΙΑΚ, βετεράνοι της Μικρασιατικής Εκστρατείας, συνυπάρχουν σκηνικά όχι μόνο ως φιγούρες παλιότερων εποχών, αλλά ως μετέωρα πρόσωπα σε μια αλληλουχία που διατρέχει τις γενιές και θέτει τους κανόνες και τα εργαλεία της αρρενωπότητας ως τις μέρες μας. Δέσμιοι του ρόλου που τους δόθηκε ως φύλακες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, τα άλλοτε περήφανα ευζωνάκια της Μικρασιατικής Εκστρατείας επιβιώνουν ξεχασμένα, αφού επιτέλεσαν το έργο τους, προσπαθώντας να βρουν την ταυτότητά τους, να κατευνάσουν τις ορμές τους και να κρύψουν τις ρωγμές τους, ακόμα και μεταξύ τους. Σε ένα under construction «καταφύγιο» που έχουν φτιάξει οι ίδιοι για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα που συντηρεί την εικόνα του ήρωα αλώβητη και του άντρα αλύγιστη, έρχονται αντιμέτωποι με τα φαντάσματα και το εθνικό φαντασιακό της επίσημης ιστορίας, αλλά και με έναν διαρκώς εξελισσόμενο κόσμο που απαιτεί τη συμμετοχή τους ως πατέρες, γιοι, σύζυγοι, αδελφοί, δηλαδή ως αρσενικά που «πληρούν τις προϋποθέσεις».

Η Αρκούδα, του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Νίκου Καρδώνη στο Χοροχρόνο

Ο έμπειρος ηθοποιός Νίκος Καρδώνης καταπιάνεται για πρώτη φορά με τη σκηνοθεσία μ’ αφορμή το κλασικό αριστούργημα του Άντον Τσέχωφ «Η Αρκούδα», με μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών επί σκηνής. Το έργο «Η Αρκούδα», του Άντον Τσέχωφ θα ανέβει στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή χορού, τον Χοροχρόνο, στο Γκάζι, εγκαινιάζοντας έτσι ένα άνοιγμα της σχολής στο χώρο του θεάτρου. Στη σκηνή θα απολαύσουμε την Κατερίνα Λάττα, τον Γιάννη Λατουσάκη και τον Γιάννη Δενδρινό.

Η υπόθεση εξελίσσεται σ’ ένα αγρόκτημα στην επαρχία του Ρίπλοβο, όπου κατοικεί η Έλενα Πόποβα μια όμορφη χήρα που μήνες τώρα πενθεί για την απώλεια του συζύγου της. Κλεισμένη και πλήρως απομονωμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της, δέχεται την επίσκεψη του απόστρατου υπολοχαγού Σμιρνώφ που απαιτεί με άκομψο τρόπο την εξόφληση δυο γραμματίων που του χρωστούσε ο εκλιπών. Η βαρυπενθούσα δεν έχει αντίρρηση, η συμπεριφορά του όμως και οι απόψεις που έχει ο ίδιος για τις γυναίκες την ταράζουν. Η ένταση ανάμεσα τους κορυφώνεται και η σύγκρουση είναι μοιραία και αναπόφευκτη. Η μονομαχία είναι μονόδρομος. Το πένθος, το χρέος και τέλος ο έρωτας αντιμετωπίζονται από τον Τσέχωφ με αθωότητα και αυτοσαρκασμό.

Σε αυτήν την βόλτα στην πόλη… Ας γεμίσουμε τα θέατρα!

Photo Credit: Ludovic Migneault via Unsplash