Το Κάστρο είναι ένα τραγούδι γραμμένο σαν παραμύθι.

Μια ιστορία βγαλμένη μέσα απ’ τη ζωή. Μια καταγραφή για φιλίες που χάνονται, για κάστρα και τείχη που υψώνουμε γύρω μας, σαν οχυρά απέναντι στους υπαρξιακούς μας φόβους και το άγνωστο. Κάστρα που πέφτουν και κάστρα που στο τέλος δεν μας χωράνε.

“Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε στην Κρήτη, στον Άγιο Νικόλαο, σε ένα δικό μου live. Θυμάμαι ότι στα είκοσι λεπτά που διήρκεσε το διάλειμμα, είπαμε τόσα όσα δεν λέγονται -άλλες φορές – ολόκληρη νύχτα. Δυστυχώς, παρόλη τη διάθεση και των δύο, η κουβέντα μας δεν συνεχίστηκε, αν και πιστεύω ότι είχαμε πολλά ακόμα να μοιραστούμε. Από τότε διατηρούσαμε κάποια επαφή, κυρίως τηλεφωνικά. Όταν έγραψα το Κάστρο σκέφτηκα αμέσως ότι έπρεπε να το τραγουδήσει ο Γιάννης. Όταν το είπε στο στούντιο και το σφράγισε με την ερμηνεία του, βεβαιώθηκα ότι η σκέψη ήταν σωστή. Η φωνή του με πηγαίνει πίσω, στις ρίζες μου. Μέσα από τη φωνή του, που μυρίζει αρισμαρί, θυμάμαι τους προγόνους μου, τα γλέντια τους στο σπίτι μας. Θυμάμαι τον παππού μου που με έπαιρνε στα πόδια του και μου τραγούδαγε ριζίτικα και βυζαντινούς ύμνους. Θαρρώ πως το τραγούδι αυτό γράφτηκε για να το πει ο Χαρούλης. Είναι βλέπεις κι εκείνο το «μιλώ σας ντρέτα»* του στίχου που για να το πεις πρέπει να το κατέχεις.”
Δημήτρης Μητσοτάκης

“Με τον Δημήτρη συνδεθήκαμε αμέσως, με έναν τρόπο ντρέτο – που λέμε και στην Κρήτη. Η παρέα που κάναμε, πίνοντας κρασιά και κουβεντιάζοντας, είναι από εκείνες που γκρεμίζουν τα κάστρα.”
Γιάννης Χαρούλης

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

*μιλώ σας ντρέτα: σας μιλάω ίσια (ειλικρινά)

Στίχοι – μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης – Δημήτρης Μητσοτάκης
Τα όργανα – δωδεκάχορδη κιθάρα, ακουστική κιθάρα, μπαγλαμάς, μπάσο, κρουστά – παίζει ο Δημήτρης Μητσοτάκης

Το Κάστρο

Ήμασταν ε -μιλώ σας ντρέτα-
ήμασταν εκατό παιδιά
μαύρο καράβι έφτασε και τους μισούς επήρε.

Κι έτσι πενή -μιλώ σας ντρέτα-
κι έτσι πενήντα μείναμε
μα η Κλωθώ, στη ρόκα της, μας πήρε κι άλλους δέκα.

Σάραντα κα -μιλώ σας ντρέτα-
σαράντα κάστρα φτιάξαμε
μα πάνω στα χτισίματα χαθήκαν άλλοι δέκα.

Κι έτσι τρια -μιλώ σας ντρέτα-
κι έτσι τριάντα μείναμε
δέκα γυναίκες ήρθανε και πήραν κι άλλους δέκα.

Κι έτσι γενή -μιλώ σας ντρέτα-
κι έτσι γενήκαμ’ είκοσι
πέφτει μολύβι και φωτιά και φύγαν κι άλλοι δέκα.

Σιμώνει ο χρο -μιλώ σας ντρέτα-
σιμώνει ο χρόνος ο σκληρός
βάζει το χέρι στο λαιμό και τους εννιά τους παίρνει.

Κι όλα τα κα -μιλώ σας ντρέτα-
κι όλα τα κάστρα πέσανε
όλα τα κάστρα πέσανε μα το δικό μου στέκει.

Τι να το κα -μιλώ σας ντρέτα-
τι να το κάνω, πέστε μου
μέσα σε κάστρο ποιος μπορεί μοναχός του να μένει;

Photo credit: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος