Το Ιούνιο του 2024 ήρθε στα χέρια μας το έργο “Radiant Vermin”. Ο σκηνοθέτης και φίλος μας, Θανάσης Ραφτόπουλος μας το πρότεινε. Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση ξέραμε. Νιώθαμε ότι αυτό το κείμενο μας συγκινεί και μας αφορά. Μας έκανε να γελάσουμε και την επόμενη στιγμή μας πάγωνε το χαμόγελο. Μας ξάφνιαζε, μας έκανε να απορούμε με την τροπή των γεγονότων και τις αποφάσεις των χαρακτήρων. Τελείωσε η ανάγνωση και είχαμε μείνει σε μια περίεργη αμηχανία. Έναν περίεργο προβληματισμό. Περνούσαν σκέψεις που με τις βασικές κοινωνικές επιταγές και τη στοιχειώδη ανθρώπινη συνείδηση ντρεπόμασταν και να τις ξεστομίσουμε. Αλλά ήταν αυτό. Είναι αυτό που σου προξενεί αυτό το έργο. Οι βασικοί χαρακτήρες του είναι όντως άνθρωποι σαν εμάς. Με τις δουλειές τους, τις συνήθειες τους, τον αγώνα για επιβίωση. Και τους δίνεται μια ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο. Μια καλύτερη ζωή και συγκεκριμένα ένα καλύτερο σπίτι. Μια καλύτερη στέγη πάνω από το κεφάλι τους και μια γειτονιά πιο ασφαλή και ακίνδυνη. Ποιος θα έλεγε όχι σε μια τέτοια ευκαιρία;

Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει ήταν ότι σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε και μοχθούμε για να έχουμε τα προς το ζην και μια καλή ζωή, ζουν και άνθρωποι που έχουν στερηθεί του δικαιώματος στέγασης. Που η ζωή τούς έχει φέρει σε αυτό το σημείο να αναζητούν το στοιχειώδες, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, κάτι να φάνε και ένα μέρος να κοιμηθούν. Εκεί είναι που τα πράγματα ανατρέπονται. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει πια ο προβληματισμός να μετατοπίζεται. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πιστεύεις ότι το θέμα είναι η “αναγέννηση μιας περιοχής”, η αναβάθμιση της, το λεγόμενο “gentrification”.  Μετά όλα αλλάζουν. Γίνονται πιο περίπλοκα. Η εξίσωση δείχνει να έχει περισσότερους αγνώστους. Είναι ωραία η αναβάθμιση. Είναι ακόμα ωραιότερο το να έχεις ένα καλύτερο σπίτι και μια πιο ασφαλή γειτονιά. Το τίμημα όμως δείχνει να μην είναι και τόσο ωραίο. Ή μάλλον, δεν είναι και τόσο ανώδυνο. Ώσπου φτάνεις να παίρνεις μια ακραία απόφαση και μετά ακόμα μία και μετά ξανά και ξανά και χωρίς να το καταλάβεις έχεις χάσει πια το όριο, το ακραίο γίνεται μια ακόμα συνήθεια και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν η ανάγκη σε έφερε σε αυτό το σημείο ή αν έχεις αποκτηνωθεί.

Είχα βρεθεί στο παρελθόν σε μια συζήτηση με μια άστεγη γυναίκα που κατάφερε με πολύ αγώνα να ορθωθεί ξανά στα πόδια της και να βοηθήσει κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Είχε αφηγηθεί μια ιστορία που ακόμα τη θυμάμαι. Κάποτε, είπε, άκουσε μια κοπέλα έξω από το μετρό να χλευάζει έναν άστεγο πωλητή του μηνιαίου περιοδικού των αστέγων. Τότε της απηύθυνε το λόγο και της είπε κάτι σαν αυτό, αν θυμάμαι καλά: «Μην μιλάς έτσι κορίτσι μου. Αύριο, μεθαύριο μπορεί να χάσεις τους γονείς σου, το σπίτι σου και να βρεθείς στο δρόμο εκεί που δεν το περιμένεις». Αυτή η κουβέντα της με έκανε να συνειδητοποιήσω έστω για μια στιγμή ότι όλα είναι σχεδόν ένα τυχαίο βήμα μακριά μας. Όπως λέει κάπου μέσα στο έργο «είναι άνθρωποι σαν εμάς κι εσάς που παλεύουν μεταξύ του πολιτισμού και του χάους». 

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Το έργο «Λαμπρά Παράσιτα» είναι μια μαύρη κωμωδία που σε ξαφνιάζει και σε κάνει να ταυτιστείς με έναν περίεργο τρόπο. Δε θα σας μαρτυρήσω την πλοκή του, για μα μη σας στερήσω αυτό το ξάφνιασμα. Αυτό που θα σας φανερώσω είναι ότι στην ιστορία μπαίνει κι ένα τρίτο πρόσωπο που μοιάζει να είναι κάτι υπερφυσικό, όπως και αυτά που συμβαίνουν στο έργο. Μια μορφή που θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει ανώτερες δυνάμεις, τόσο ανθρώπινες, όσο και υπερβατικές και βάζει το σπόρο. Σας προτρέπω να έρθετε να δείτε την παράσταση, να ακούσετε τι θα σας πουν οι αφηγητές της ιστορίας και στο τέλος να σκεφτείτε αν έστω για μια στιγμή μπήκατε στον πειρασμό. Θα καταλάβετε τι εννοώ.

***

Η Θεοδώρα Γεωργακοπούλου παίζει στην παράσταση μαζί με την Ζηνοβία Ανανιάδου- Κόκκοτα & τον Ιωάννη Μυστακίδη.
Τα «Λαμπρά Παράσιτα» θα παρουσιαστούν στο ΠΛΥΦΑ από 28 Απριλίου (Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00).

Photo Credit: Νίκος Καρούζος, Τατιάνα Νικολαΐδου

Διαβάστε επίσης:

Λαμπρά Παράσιτα, του Φίλιπ Ρίντλεϊ σε σκηνοθεσία Θανάση Ραφτόπουλου στο ΠΛΥΦΑ