«Τα μεγάλα παιδιά» είναι ένα πολύ εύστοχο «ψυχογράφημα» των σύγχρονων ανθρώπων που καλούνται να ζήσουν και να ανταπεξέλθουν σε ένα εντελώς νέο τοπίο, όπου ο ρόλος τους δεν είναι πια σαφής και οριοθετημένος. Η αδυναμία τους να μεγαλώσουν, η μοναξιά της μεγαλούπολης, η αναζήτηση ταυτότητας και η δυσκολία να δημιουργήσουν σταθερές σχέσεις ζωής αποτυπώνονται στο τραγούδι από τον Μανώλη Φάμελλο με ευαισθησία και εντυπωσιακή διαύγεια.
Ο Μιχάλης Γεωργίου προσεγγίζει το τραγούδι δημιουργικά, προσδίνοντάς του στοιχεία της δικής καλλιτεχνικής οπτικής και το αποτέλεσμα του συνδυασμού της αρχικής έμπνευσης με αυτή τη νέα εκδοχή είναι εξαιρετικό.
Ο τραγουδοποιός ερμηνεύει απέριττα, με την ιδιαίτερη εκφραστικότητα που τον διακρίνει και χαρίζει μία νέα ζωή στα «Μεγάλα παιδιά» εμπλουτίζοντας το τραγούδι με στοιχεία από τη δική του καλλιτεχνική ιστορία και υπόσταση.
Το τραγούδι συνοδεύεται από ένα ευρηματικό music video που έχει σκηνοθετήσει ο Νικόλας Δημητρίου
«Τα μεγάλα παιδιά» κυκλοφορούν ψηφιακά από το Ogdoo Music Group και είναι διαθέσιμα σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Credits
(Διασκευή: Μιχάλης Γεωργίου)
Μastering: Βασίλης Κορρές, Sierra Studios Ενορχήστρωση εγχόρδων, Wurlitzer, Loop programming: Χρήστος Αλεξάκης
Βιολί: Κωστής Καριτζής
Βιόλα: Ελευθερία Τόγια
Βιολοντσέλο: Άρης Ζέβας
Ηλεκτρική Κιθάρα, Μπάσο: Βαγγέλης Μαρκαντώνης
Την ηχογράφηση, τη μίξη και την επιμέλεια παραγωγής έκανε ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης.
Μastering: Βασίλης Κορρές, Sierra Studios
Εικαστική Επιμέλεια: Ελπινίκη Γεωργίου
Σκηνοθεσία: Νικόλας Δημητρίου, Media Studios
Στίχοι
Τα μεγάλα παιδιά
δε χωράνε στα ρούχα τους
Το πολύ δε τους φτάνει
και κανείς δε τους κάνει
Τα μεγάλα παιδιά
που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν
στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν
Τα μεγάλα παιδιά
μέσα στ’ άνετα σπίτια τους
να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες
να κοιμούνται ως αργά
το απόγευμα της Κυριακής
Είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς
Στα τριάντα και κάτι
στα σαράντα που φτάνουνε
στο διπλό τους κρεβάτι
μοναχοί το κενό να κοιτάζουν
Να ξυπνούν μ’ ένα φόβο
τον κόσμο πως χάνουνε
πως η καρδιά τους θα σπάσει
όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια
Τα μεγάλα παιδιά
Τα μεγάλα παιδιά
οι αιώνιες παρέες
οι μοιραίοι έρωτες τους
οι σκισμένες καρδιές τους
και ο φόβος πως πια
ν’ αγαπήσουν ξανά δε μπορούν
Μα με πείσμα αυτά προσπαθούν
Τα μεγάλα παιδιά να περνάνε κοιτάζουν
πίσω απ’ τα μαύρα γυαλιά τους
τα μεγάλα όνειρα τους
όσα χάθηκαν, μα κι όσα βγήκανε αληθινά
Τώρα μοιάζουν χαμένα κι αυτά
Κάποτε είχαν πιστέψει
πως θα φανούν πιο δυνατοί
στα βιβλία μια λέξη
είχαν βρει, που τον κόσμο εξηγούσε
Όμως πάλι όλα μείναν
σκοτεινά και ανεξήγητα
κι όλοι οι δρόμοι που πήραν
Δεν έβγαζαν πουθενά
Τα μεγάλα παιδιά
Τα μεγάλα παιδιά
που δεν ξέρουν τι θέλουν
που δεν θέλουν να ξέρουν
τι τους φταίει κι υποφέρουν
Τα μεγάλα παιδιά
προσπάθησε να συγχωρείς
είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς
