Τα καλύτερα άλμπουμ του 2017: Ταξίδι στο ωκεανό (2017β)

Ηνωμένες Πολιτείες 24, Μεγ. Βρετανία 18, Ελλάδα 17, Καναδάς 4, Γαλλία 4, Γερμανία 3, Ισλανδία 4, Σουηδία 2, Νορβηγία 2, Ιρλανδία 2, Ιταλία 1, Ιαπωνία 3, Αυστραλία 3, Νέα Ζηλανδία 1,  Αργεντινή 2, Λίβανος 1, Ισραήλ 1 και 2 άλμπουμ – προϊόντα συνεργασιών καλλιτεχνών από διαφορετικές μεταξύ τους χώρες.

Σύνολο: 94 άλμπουμ εσοδείας 2017. Τόσα άκουσα φέτος.

Σταγόνα στον ωκεανό.

Σε έναν ωκεανό που ταξιδεύω πότε με ένα κάποιο πρόγραμμα, πότε απολαμβάνοντας μία τυχαία διαδρομή, πότε παρασυρμένος από κάποιο ρεύμα, πότε ακολουθώντας αγαπημένες μου διαδρομές.

Μόνο στην Ελλάδα, κυκλοφόρησαν 653  άλμπουμ μέσα στο 2016 (στοιχεία του Πέτρου Δραγουμάνου από την εργασία του «Ελληνική Δισκογραφία 1950-2017» που κυκλοφορεί σε DVD).  Μπορούμε να φανταστούμε άρα τι συμβαίνει σε Αμερική, Αγγλία και λοιπές (μεγάλες ή μικρές) μουσικές δυνάμεις.  Ή ίσως και να μην μπορούμε.

Η συντριπτική πλειοψηφία των άλμπουμ του 2017 (περιλαμβάνονται και οι κυκλοφορίες Δεκ. 2016) που άκουσα άξιζαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον χρόνο που αφιέρωσα στην ακρόαση τους. Εξ άλλου, μπορεί να απουσιάζουν τα μνημειώδη άλμπουμ (τροφή για σκέψη: απουσιάζουν πράγματι; ή είναι άλλοι οι λόγοι που όλο και πιο συχνά ακούω – και από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών – ότι «παλιά ήταν πολύ καλύτερα» ; ) αλλά ο μέσος όρος όσον αφορά στην ποιότητα παραμένει σταθερά υψηλός, αν όχι υψηλότερος από άλλες εποχές. Επιμένω σε αυτό. Σεβαστές  και οι διαφορετικές απόψεις που περιστασιακά ακούω και διαβάζω, αλλά απλώς … διαφωνούμε.

Από αυτό το ταξίδι στον ωκεανό, για το έτος 2017, έχω τις εξής πολύ δυνατές αναμνήσεις:

Room 29 – Jarvis Cocker/Chilly Gonzales (UK/Καναδάς, Deutsche Grammophone)
Tingvall Trio – Cirklar (Σουηδία, Skip Records)
Hauschka – What If (Γερμανία, City Slang)

Αυτά τα τρία καταθέτω μόνο. Αν προχωρήσω σε περισσότερα που θεωρώ άξια μιας θέσης στα «καλύτερα της χρονιάς» θα πρέπει να καταγράψω γύρω στα 30, αν όχι περισσότερα. Και τι νόημα θα είχε αυτό; Ποιος θα τα αφομοιώσει αν είναι τόσα πολλά; Ενώ έτσι, όλο και κάποιος θα μπει στη διαδικασία να τα αναζητήσει.

Επιπλέον, αν επισκεπτόμουν την ίδια μου τη λίστα λίγους μήνες μετά, κάποια από τα 30 θα έβγαιναν εκτός και θα έμπαιναν άλλα στη θέση τους. Οπότε τρία και να καίνε.

Συν μια ιδιαίτερη μνεία στην μεγαλύτερη ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς, το «How Did I Find Myself Here?» των Dream Syndicate το οποίο όχι απλώς είναι αντάξιο της ιστορίας τους, αλλά είναι και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δισκογραφίας τους.

Αφήνοντας τις παλιές αγάπες περνάω στο πιο όμορφο ντεμπούτο με το οποίο συναντήθηκα φέτος, αυτό της Ισλανδής JFDR (πραγματικό όνομα Jófríður Ákadóttir) με τον παραπλανητικό τίτλο … Brazil (White Sun records). Θα την παρακολουθήσω οπωσδήποτε στο μέλλον.

Στον αντίποδα ο Αργεντινός Federico Durand χρειάστηκε να κάνει 11 άλμπουμ μέχρι να τον πάρω είδηση με το φετινό La Niña Junco στην 12k, αν και σπεύδω να προσθέσω ότι μιας και φτάσαμε στην Αργεντινή, το έτερο άλμπουμ της αυτής προέλευσης που άκουσα φέτος μου άρεσε σαφώς περισσότερο. Απλώς το Halo ήταν το 7^ο άλμπουμ της Juana Molina, οπότε την ανακάλυψα πιο γρήγορα από ότι ανακάλυψα τον Federico.

Η μεγαλύτερη διχογνωμία της χρονιάς (ή τουλάχιστον αυτή που αντιλήφθηκα εγώ ως τέτοια) ήταν το Everything Now των Arcade Fire. Προσωπικά το βρήκα υπέροχο, αρκεί βέβαια να κάτσεις να το ακούσεις ως άλμπουμ αντί να το ακούς βλέποντας τα βίντεο που το συνοδεύουν. Για την ιστορία να αναφέρω ότι το προηγούμενο τους Reflektor το είχα βρει το λιγότερο ατυχές (για να μην επεκταθώ περισσότερο). Αλλά προφανώς για να φτάσουν στο Everything Now έπρεπε πρώτα να φάνε τα μούτρα τους με το Reflektor. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να το πάθει αυτό.

Το καλύτερο neo-classical άλμπουμ από όσα διασταυρώθηκα μαζί τους φέτος (ακούω πολύ συχνά άλμπουμ του είδους, για αυτό και το αναφέρω,  κυρίως όταν απασχολούμαι με δουλειές γραφείου – δοκιμάστε το)  ήταν το Sketches, τρίτο άλμπουμ της Βρετανίδας  Poppy Ackroyd, το οποίο μάλιστα  εγκαινίασε την συνεργασία της με την One Little Indian.

Σταματώ εδώ, καθώς αν συνεχίσω αυτήν την τυχαία διαδρομή τελικά θα καταλήξω να αναφέρω 30 άλμπουμ και όπως προείπα θεωρώ ότι δεν έχει νόημα.

Κλείνω με δυο δυνατές αναμνήσεις από την ολοένα και πιο δημιουργική και πλούσια ελληνική παραγωγή. Μια καινούργια μου ανακάλυψη, το ευχάριστα τολμηρό  «Στην άλλη όχθη» του Αποστόλη Αρμάγου (δεν είχα διασταυρωθεί με τις μουσικές του Αρμάγου πριν από αυτό το άλμπουμ που κυκλοφόρησε από το Μελωδικό Καράβι) και στον αντίποδα οι παλαιοί γνωστοί και αγαπημένοι Illegal Operation που με το στέρεο, ακριβές και εκφραστικό post-blues  του άλμπουμ  Down (Inner Ear) εκτιμώ ότι μας παρέδωσαν την καλύτερη ως τώρα δουλειά τους.

Καλή χρονιά, ευτυχισμένο και δημιουργικό το 2018 με υγεία!

Α… και καλές ακροάσεις 😉

Photo Credit: Prayitno