Τα 3 Π και τα 3 Χ

Που;

Πότε;

Πως;

Αυτά είναι τα 3Π. Οι  3 ερωτήσεις δηλαδή που είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται να απαντήσει κανείς όταν στήνει ή όταν σκέφτεται να στήσει μια συναυλία, μια παράσταση ή οτιδήποτε ανάλογο. Ερωτήσεις που χρειάζεται να απαντήσει τόσο στον ίδιο του τον εαυτό, όσο και στους υποψήφιους ή μόνιμους συνεργάτες του.

Οι απαντήσεις σε αυτά τα 3 Π βρίσκονται στα 3 Χ:

Χώρος

Χρόνος

Χρήμα

Κάθε Π αντιστοιχεί σε ένα Χ. Θα πάρω σαν παράδειγμα τις συναυλίες, αν και το όλο πράγμα έχει εφαρμογή και στις παραστάσεις πάσης φύσεως (θέατρο, χορός) αλλά και σε σχεδόν οποιοδήποτε καλλιτεχνικό project.

Που θα γίνει η συναυλία; Σε ποιον Χώρο; Χρειάζεται ο χώρος να είναι κατάλληλος. Δηλαδή το προφίλ του χώρου αλλά και υποδομή του χρειάζεται να ταιριάζει με κάποιο τρόπο με το σχήμα και το τι σκοπεύει να παρουσιάσει. Επιπλέον σε σχέση με τη δυναμική του σχήματος ο χώρος δεν είναι καλό να είναι ούτε πολύ μικρός αλλά ούτε και πολύ μεγάλος βέβαια. Και φυσικά θα πρέπει να είναι διαθέσιμος την περίοδο που εξυπηρετεί το σχήμα.

Το οποίο μας φέρνει στο Πότε θα γίνει η συναυλία και στον παράγοντα Χρόνος. Αυτός ο παράγοντας είναι αρκετά σύνθετος. Δεν έχει να κάνει μόνο με την διαθεσιμότητα του χώρου. Έχει να κάνει και με τη διαθεσιμότητα των μελών του σχήματος. Επιπλέον – και αυτό συχνά είναι το κυριότερο από όλα, παρότι τείνει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ως άνω διαθεσιμότητες – καλό είναι ο «χρόνος» της συναυλίας να ταιριάζει με ένα κάποιο momentum. Θα επανέλθω σε αυτό αργότερα καθώς στις μέρες μας δείχνει να αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία.

Υπάρχει βέβαια και το Πώς; Ο παράγοντας Χρήμα, ο οποίος έχει διάφορες παραμέτρους αναλόγως από τη θέση που κοιτάζει κανείς το όλο εγχείρημα.

Αν μιλάμε απλώς για μία ακόμη συναυλία στην έδρα (βλ. πόλη) που δραστηριοποιείται το σχήμα τότε ο παράγοντας Χρήμα περιορίζεται σε ένα deal (δηλ. μια οικονομική συμφωνία) που να αφήνει ικανοποιημένα όλα τα συμβαλλόμενα μέρη: το σχήμα, τον συναυλιακό χώρο αλλά και το κοινό βέβαια το οποίο καλείται να πληρώσει το αντίτιμο του εισιτηρίου. Αυτή είναι η απλούστερη περίπτωση (με την έννοια ότι το σχήμα παίζει στην έδρα του οπότε δεν έχει π.χ. έξοδα εκτός έδρας κίνησης) παρόλα αυτά συχνά αποτελεί έναν μικρό πονοκέφαλο.

Ο οποίος πονοκέφαλος εξελίσσεται σε … ημικρανία αν το σχήμα έχει να δώσει συναυλία σε άλλη πόλη ή να στήσει μια μικρή ή μεγάλη περιοδεία σε ελληνικές πόλεις. Αν μιλάμε για συναυλία ή περιοδεία (έστω πολύ μικρή) στο εξωτερικό τότε αντιλαμβάνεστε ότι αλλάζει η … πίστα και ο παράγοντας Χρήμα γίνεται ο σημαντικότερος όλων καθώς εμφανίζονται ανελαστικά έξοδα μετακίνησης και διαμονής τα οποία βεβαίως χρειάζεται με κάποιο τρόπο να καλυφθούν.

Τα παραπάνω ίσχυαν πάντοτε και ισχύουν και στις μέρες μας. Ο όρος «τα 3Π και τα 3Χ» είναι μια, ας πούμε, συντομογραφία που επινόησα για να κωδικοποιηθεί μια δεδομένη διαδικασία. Κάποτε, παλιά, πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια,  τα 3Π και τα 3Χ αρκούσαν για να στήσεις μια συναυλία με εξασφαλισμένη την τουλάχιστον αξιοπρεπή (σε σχέση πάντα με την δυναμική του κάθε σχήματος ) προσέλευση κοινού.

Πλέον αυτό δεν αρκεί. Και αυτό γιατί αφού εξασφαλιστούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και σε όποιο περισσότερο ή λιγότερο ικανοποιητικό βαθμό τα 3 Π και τα 3 Χ και ανακοινωθεί η συναυλία, ένα νέο πρόβλημα παίρνει τη σκυτάλη. Και είναι πρόβλημα που δείχνει να μην έχει άμεση λύση.

Οι συναυλίες είναι περισσότερες από ποτέ. Τα σχήματα έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Η χώρα δείχνει να έχει γίνει μία μηχανή παραγωγής μουσικών σχημάτων. Το επίπεδο των σχημάτων αυτών έχει επίσης ανέβει κατακόρυφα αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα που έχω κάνει πολλές φορές στο παρελθόν και θα ξανακάνω στο μέλλον. Δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος κειμένου.

Το αντικείμενο εδώ είναι ότι οι συναυλίες σχημάτων έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό τέτοιο που τείνει προς το αδύνατο ακόμη και η απλή καταγραφή μίας ημερήσιας ατζέντας η οποία να περιλαμβάνει όλες τις συναυλίες που συμβαίνουν στην Αττική. Επομένως έχουν πολλαπλασιαστεί τόσο πολύ οι συναυλίες που είναι αδύνατον να τις απορροφήσει το κοινό.

Δεν ανακαλύπτω την Αμερική φυσικά. Αυτό που αναφέρω είναι κοινός τόπος πια. Συζητιέται ως «πρόβλημα» τόσο από τους ίδιους τους μουσικούς, όσο και από τους μουσικούς δημοσιογράφους, όσο και από τους χώρους συναυλιών. Ακόμη και το κοινό θα ακούσεις να το συζητάει που και που, αν και σπεύδω να προσθέσω ότι το κοινό δείχνει να έχει καταλάβει το πρόβλημα παρότι (λόγω της θέσης του και όχι επειδή για κάποιο λόγο … φταίει) δεν έχει αντιληφθεί καν τον πλήρη όγκο του αριθμού συναυλιών.

Τείνω πλέον να πιστεύω ότι το ζήτημα δεν είναι απλώς «πρόβλημα» αλλά σημαντική παθογένεια. Και αυτό γιατί δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος: στήνουμε μια συναυλία, ψιλο-χάνεται μέσα στον όγκο των συναυλιών και το «θόρυβο» της πληροφορίας, άρα δεν προσελκύει αρκετό κοινό και η απάντηση μας σε αυτό είναι να κάνουμε ακόμη περισσότερες συναυλίες ώστε να καταφέρουμε κάποια στιγμή διά της επανάληψης να υψωθούμε πάνω από τον «θόρυβο» και να καταφέρουμε να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας σε περισσότερο κοινό. Όσο περισσότερες συναυλίες όμως κάνουμε, τόσο πολλαπλασιάζεται ο «θόρυβος» και ούτω καθεξής…

Υπάρχουν φορές που  αυτή η στήλη είναι περισσότερο «Άρση» και λιγότερο «Θέση». Δηλαδή καταγράφει ένα πρόβλημα ή μια παθογένεια και προβληματισμούς γύρω από αυτά, συνήθως θέτοντας υπό μερική αμφισβήτηση παγιωμένες αντιλήψεις ή πρακτικές  (βλ. «Άρση») αλλά δεν προτείνει απαραίτητα κάποια λύση (βλ. «Θέση»).

Και αυτό έχει συμβεί μέχρι στιγμής και σε αυτό το κείμενο.

Αυτή τη φορά πάντως  θα υπάρξει κάποια πρόταση, στο δεύτερο μέρος του κειμένου αυτού, στο επόμενο «Άρση – Θέση».