Η χρονιά ξεκίνησε με μία πειραματική εργασία που συνδύασε βίντεο, χορό, γλυπτική και περφόρμανς. Η Βίκυ Μπέτσου, στην εγκατάσταση Μηχανισμός Διαχωρισμού-Splitting Mechanism, επιχειρεί την ποιητική αποτύπωση του θραυσματικού περάσματος από τη μνήμη, αναμνήσεων από το παρελθόν που πυκνώνονται στη μορφή ενός πορσελάνινου διακοσμητικού μπιμπελό, και επανέρχονται ως κύμα για να προκαλέσουν μία στιγμή συντάραξης και στιγμιαίας αιώρησης πάνω από τις καθημερινές αφηγήσεις οικείων αστικών εσωτερικών. Η επιλογή του υποβλητικού υπόγειου χώρου του Ωδείου Αθηνών, με την αρωγή της Ανώτερης Σχολής Χορού, υπήρξε ιδανική για να εξελιχθεί αυτό το ποιητικό δραματικό μονόπρακτο, καθώς προσέφερε την αναγκαία καταβύθιση σε μία προσωπική εμπειρία που μετεξελίσσεται σε συλλογική βιωματική μέθεξη.
Τον Ιανουάριο ξεκίνησε και η έκθεση του Άγγελου Αντωνόπουλου, Όλα τα Παιχνίδια Έχουν Δικαίωμα να Σπάνε, στην Enia gallery, μία ολοκληρωμένη και εντυπωσιακή εικαστική πραγματεία στην κοινοτοπία του Κακού. Σαν να προφητεύει τον εγκλεισμό που θα ακολουθούσε και τη χειραγώγησή της προσωπικής ελευθερίας, οι κλειστοφοβικοί χώροι, θυμίζοντας σεκάνς του Δόκτωρος Καλιγκάρι, και τα αλλόκοτα, μαύρα του εβένου, γλυπτά του Αντωνόπουλου, δημιουργούν μία νέο-γοτθική, νέο-εξπρεσιονιστική ατμόσφαιρα, όπου η αθωότητα της παιδικής ηλικίας, υπό μορφή παιδικών παιχνιδιών, ακρωτηριάζεται από ενήλικους πανδωρικούς εφιάλτες νουάρ αφηγημάτων γύρω από τη διαστροφή της εξουσίας που ελλοχεύουν στο σκοτάδι και σχηματοποιούν τους μύχιους φόβους μας. Η πολιτική διάσταση της έκθεσης αναπτύσσεται στην βαριά παρουσία των κέντρων εξουσίας, όπως το κτήριο της Ελληνικής Βουλής, όπου το φως αντικαθιστάται από το σκοτάδι, και η δημιουργία από την κατάρρευση κάθε ιδεολογικού αφηγήματος ελευθερίας και δικαίου.
H πρώτη ατομική έκθεση του εννοιολογικού φωτογράφου Jeff Wall στη Συλλογή Οικονόμου στο Μαρούσι συνεχίστηκε τη νέα χρονιά, αποτελώντας ουσιαστικά μία μικρή αναδρομική, με έργα από τα τέλη των 80s ως σήμερα. Ξεκινώντας με αφετηρία την τοπιογραφία του 19ου αιώνα, ο Wall παρουσιάζει με την απόμακρη ματιά ενός bird’s-eye-view σχολιαστή, και ενίοτε ψηφιακού επεξεργαστή, τη ζωή στη suburbia του Καναδά και της Αμερικής, που ενώ μπορεί να φαντάζει ειδυλλιακή, διαρκώς διαδραματίζονται μέσα στους κόλπους της μικρές ή μεγάλες τραγωδίες, ελπίδες μένουν ανέκφραστες, άσχημες πράξεις μένουν ανεξήγητες ή ατιμώρητες, με τη ζωή να συνεχίζεται στη no-man’s-land των προαστίων, σαν φωτογραφικά Edward Hopper πορτραίτα μίας μοναξιάς που σκεπάζει τα πάντα σαν πρωινή ομίχλη.
Το Φθινόπωρο ως μία Δεύτερη Άνοιξη- Albert Camus
Μετά τον πρώτο εγκλεισμό, όλοι πιστέψαμε ότι θα αργήσουμε να δούμε ξανά τέχνη. Η πληθώρα των εκθέσεων που ξεκίνησαν μετά την πρώτη καραντίνα και συνεχίστηκαν ώσπου να εισέλθουμε στη δεύτερη φάση του lock-down, ήταν εντυπωσιακή με αρκετές ενδιαφέρουσες στιγμές και πρωταγωνιστή κυρίως τη ζωγραφική αλλά και απρόσμενες παρουσίες από υλικά όπως το μάρμαρο, ενώ η θεματική συχνά αντλούσε από τη φύση και αναπόφευκτα σε σχέση με την πανδημία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Who is afraid of Comodo, ήταν το κυρίαρχο ερώτημα στην αίθουσα τέχνης Allouche Benias, σε μία νέο-ρομαντική tropicalia σύμπραξη έργων των οποίων η ασύνδετη συμπαρουσίαση δημιουργούσε μία ατμόσφαιρα ονειρική σαν ένα τρισδιάστατο αρχέγονο corpse exquis μέσα στον χώρο. Στην αλλόκοτη αναμόχλευση του πηλού όπου γεννιούνται οι μορφές στα γλυπτά του Νίκου Τρανού, ο Ηλίας Παπαηλιάκης αντιπροτείνει αδιόρατα γραμμικά θραύσματα αρχαϊκής εικονογραφίας. Με αυτά ανοίγει διάλογο ο μαγικός μεταλλαγμένος υπερρεαλισμός της Μαργαρίτας Μποφίλιου και οι σαρκοβόρες φυτικές υπάρξεις από ένα εξίσου αλλόκοτο μέλλον στο βίντεο του Φαίδωνα Γιαλή. Ο Theo Michael σχεδιάζει μία φύση που προσπαθεί να αποβάλλει την ανθρώπινη παρουσία, ο εφήμερος χαρακτήρας της οποίας παίρνει μνημειακή μορφή με τα μαρμάρινα είδη ένδυσης της Εύης Καλογεροπούλου.
Ύλη, ίχνη, θραύσματα, σιωπή
‘Η δουλειά μου ήταν πάντα συνδεδεμένη με τη φύση, όσο αφηρημένη κι αν φαίνεται’ μας εξηγεί στην πρώτη του έκθεση, Marbles and Drawings, στην Ελλάδα μετά από σαράντα χρόνια, όταν είχε επισκεφτεί την Ύδρα, ο Bryce Marden στο νέο χώρο της γκαλερί Gagosian στην Αθήνα. Καθώς το μάρμαρο επιζωγραφίζεται, ανασαίνει από μέσα η ματιέρα του υλικού, με τη φύση να συναντά την εντροπία της στο τελικό αποτέλεσμα. Το μάρμαρο αποκρυσταλλώνει την ανάσα του Ελληνικού τοπίου, όπως την είχε βιώσει ο καλλιτέχνης τότε στην Ύδρα, και εκπνέει φως, με το ρευστό χρώμα να ψαύει τα μαρμάρινα αποτμήματα των αιώνων.
Το αρχετυπικό Ελληνικό νησί είναι η έμπνευση πίσω από τις χρωματικές ελεγείες στο Island του Sam Friedman, μία δουλειά που δημιουργήθηκε μέσα στην πανδημία, όταν η φύση είχε ανασάνει από την έλλειψη του ανθρώπινου αποτυπώματος. Ο καλλιτέχνης μελετά με την προσήλωση φυσιοδίφη τους φυσικούς ρυθμούς των Μεσογειακών καιρικών φαινομένων, των αποχρώσεων του ουρανού, των παλμών των θαλάσσιων υδάτων, και επιχειρεί να τους μεταφέρει στον καμβά με περισσή λεπταισθησία και τρυφερή προσοχή, σε μία εκθαμβωτική έκθεση στα Δύο Χωριά.
Περισυλλογή και εμβύθιση στην ησυχία, στην έκθεση Η Απώλεια και το Απόλυτο στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Το υπαρξιακό ερώτημα γύρω από τη σταδιακή αποσύνθεση της ύλης μέχρι την τελική της απώλεια, της ύλης που γεννά το πνεύμα, τη δημιουργικότητα, τις αναμνήσεις του ανθρώπου, αυτό το ερώτημα ενυπάρχει διαχρονικά στον καλλιτεχνικό αναστοχασμό. Περιβαλλόμαστε από ύλη που μας υφαίνει με το ευρύ σύμπαν γύρω αλλά και μέσα μας, πέρα από το χρόνο. Η κάθε απώλεια είναι μία ρήξη αυτού του συνδέσμου αλλά και μία μικρή αναγέννηση.
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από το φόβο της απώλειας, οι καλλιτέχνες αναζητούν την προσωπική επαφή με τη φύση και με ότι την προσομοιάζει όπως οι πτυχώσεις ενός φορέματος, όταν τις περιγράφουν τα μολύβια του Romain Cadilhon, με τις απτικές ποιότητες που συχνά παίρνουμε ως δεδομένο όπως τις αναπτύσσει ο Δημήτρης Εφέογλου, με τα φυσικά και ψηφιακά χωρία στα αδιόρατα αναπτύγματα της Charlotte Nieuwenhuys, με την ιστορία και την αντίληψη περί κλασικού όπως τα δραματικά μαρμάρινα ίχνη του Eric Stephany, που δεν είναι άλλα από γλυπτικές φόρμες απομυθοποιημένων και παρατημένων από την τεχνολογία οικιακών χρηστικών αντικειμένων όπως ένας μαρμάρινος νεροχύτης της δεκαετίας του 50 από κάποιο Αθηναϊκό διαμέρισμα της εποχής λίγο πριν ανακαινιστεί και χάσει μέρος της υλικής του ιστορίας.
Η περισυλλογή μέσα στο χώρο που δημιουργεί η αντιπαραβολή ‘φυλλωμάτων’ από ψηφιακές λέξεις επάνω σε φυσικά τοπία, προκαλεί το οπτικό surround-space εικονικών χώρων. Eke;i εξελίσσεται μία λετριστική videoart πανδαισία γνώσης και πολλαπλών νοημάτων που ‘θροίζει’ αέναα, αποτελώντας την έκθεση Garden of Light στην γκαλερί Bernier/Eliades του δημοφιλούς καλλιτέχνη πολυμέσων Charles Sandison που εκπροσώπησε την Αγγλία στη Μπιενάλε της Βενετίας το 2001.
Ο Στάθης Φώτης στην Genesis gallery ζωγραφίζει εμμονικά τα πολύπλοκα αραχνούφαντα πλέγματα φυσικών οργανικών δομών, ενώ ο Παναγιώτης Δαραμάρας με την έκθεση και περφόρμανς Index 2 στη Fokianou Art Space, αναμοχλεύει τα όρια της ύλης και τις ποιητικές της δυνατότητες που σμιλεύονται από το ξύλο και αναδεύονται νοηματικά μέσα στα βιβλία.
Οι Ήρωες της καθημερινότητας
Η Joy Labinjo στη Breeder, ως μέρος της συνεργασίας της με το πρόγραμμα The Breeder Open Studio, εκφέρει πολιτικό λόγο τόσο για την μακραίωνη ιστορία της Αφροαμερικάνικης κουλτούρας, όσο και για τους διωγμούς που συνεχίζει να υφίσταται, και που αναβιώνουν με το κίνημα διαμαρτυρίας Black Lives Matter. Και όμως, τα οπτικά σχόλια, στην ατομική της έκθεση με τον χαρακτηριστικό τίτλο The Elephant in the Room, δεν είναι δηκτικά αλλά υπόκωφα, ενδόμυχα, όπως όταν ψιθυρίζει ιστορίες ένας παππούς στα εγγόνια του και αυτά αναριγούν. Η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μία ιδιαίτερα εκφραστική παραστατική ζωγραφική γλώσσα που χαρακτηρίζεται από την έντονη χρωματική παλέτα, το ρηχό φόντο και το κλουαζονέ σχέδιο, που εντείνει την αίσθηση ανάγνωσης μίας εικονογραφημένης αφήγησης.
Στην ατομική του έκθεση Ipnodromio, στη Phoenix Athens, άλλος ένας εικαστικός, και συγγραφέας, που ακολούθησε residency στην Αθήνα αητήν τη δύσκολη εποχή, ο Arturo Desimone κρατά κριτική στάση σε σχέση με το πως η αλήθεια εκφέρεται στη σύγχρονη τέχνη. Σε μια εποχή που όλοι φοράμε μάσκες, όπως παρατηρεί και ο καλλιτέχνης στους δρόμους της Αθήνας, αλλά και μέσα από καθεστώτα λογοκρισίας και καταστολής διεθνώς, τα σχέδια του καλλιτέχνη εκλαμβάνονται με ευχαρίστηση ως ανίερα μα και βιωματικά, καταγράφοντας αδρά και ταυτόχρονα αριστοτεχνικά τη νέα πραγματικότητα που δημιουργείται λόγω της πανδημίας, όπου όλοι ανησυχούν για το ψέμα του άλλου, καθώς δεν μπορούν να διακρίνουν τις εκφράσεις και τις προθέσεις του.
Δροσιστικά ειρωνικός και ο Εμμανουήλ Μπιτσάκης με το Pursuit of Happiness στην CAN Gallery, με τις γνώριμες προσωπογραφίες του να μπλέκουν σε μία σειρά αντιηρωικών και ευτράπελων καταστάσεων. Είναι πολύ ενδιαφέρον το πως ο Μπιτσάκης χρησιμοποιεί μια ακαδημαϊκή παράδοση αγιογραφιών, ανατολικών εικονογραφιών και μεσαιωνικών Βιβλίων των Ωρών για να συνομιλήσει με το σήμερα και την παράξενη πραγματικότητα που διανύουμε. Το Υψηλό με το Βέβηλο συναγελάζονται σε εικόνες ηρώων που απολαμβάνουν την ανάπαυση του αγωνιστή να εναγκαλίζεται σε ειδυλλιακά τοπία, φιγούρες που στο συλλογικό ασυνείδητο φέρουν τον ορισμό του κακού βρίσκονται με μία αγκαλιά γλυκιές φράουλες στα χέρια και με αμετάφραστο βλέμμα, θρησκείες φλερτάρουν η μία την άλλη, ηρωικές προτομές αποδομούνται και κουλτούρες άσχετες μεταξύ τους παντρεύονται ακόμα και στο mix&match των ενδυμάτων. Και όλα αυτά, ‘κλείνοντας το μάτι’ στη χρήση μα και ανατροπή παραδοσιακών τρόπων γραφής.
Η Στέλλα Καπεζάνου στην γκαλερί Ευριπίδης μεταφέρει το ελαφρύ, πολυτελές και διαφημιστικό κλίμα, σαν από σκηνικό ταινίας στην Καλιφόρνια, σε ένα άχρονο, διαρκές παρόν. Οι πρωταγωνιστές είναι όμορφοι, λαμπεροί και αέναα καλοκαιρινοί, με την εφήμερη λάμψη τους να φωτίζει γλυκά και μελαγχολικά την απέραντη κοινοτυπία της ύπαρξης. Εδώ εδράζει η pop αισθητική του Richard Hamilton, μαζί και το σαρδόνιο λοξοκοίτασμα στην μπαναλιτέ των προαστίων του Martin Parr, και όλα αυτά να κατασκευάζουν μία οπτική εξτραβαγκάνζα όπου ο Σαρδανάπαλος του Ντελακρουά λίγο πριν τον ηδονικό του χαμό, ξαποσταίνει στην πισίνα του Χόκνεϋ σιγοπίνοντας ένα χαλαρό κοκτέιλ.
Πηλός και γκράφιτι, οι χειρονάκτες του Νέου
Έκπληξη ο πρωτοεμφανιζόμενος Νίκος Γιαμπάνης στην αίθουσα τέχνης Καππάτος, παρουσιάζει γλυπτά από πηλό όπου το γυναικείο σώμα μεταμορφώνεται σε εξαιρετικά περίτεχνους, πολυεπίπεδους αμφορείς που κυοφορούν τη γιορτή της δημιουργίας της ζωής και της τέχνης, σε αντιδιαστολή με τη χειραγώγηση της θηλυκής ορμής από ένα πατριαρχικό καθεστώς παλαιολιθικών συνηθειών και αφηγήσεων.
Η συνεργασία της βραβευμένης κολεκτίβας street art, Urban Act με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο απέδωσε καρπούς, τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε με το 2x2 The Grit στην Project Gallery. Οκτώ Ιταλοί και ξένοι καλλιτέχνες, οι 2501, Blaqk, Etnik, Kez, Kostis Damoulakis, Ozmo, Paolo Psiko, Same84, δοκίμασαν τις δυνάμεις τους σε μικρότερα έργα από ότι συνηθίζουν έξω στο δρόμο, ίδιας όμως διάστασης, παρουσιάζοντας τον τρόπο που δουλεύουν στον προσωπικό χώρο των εργαστήριων τους.
Μεγάλες Προσδοκίες
Τον Φεβρουάριο παρουσιάστηκε, αναπτυγμένη σε όλους τους ορόφους του Μουσείου, η πολύ αξιόλογη Μόνιμη Συλλογή του ΕΜΣΤ (για την οποία έχουμε ήδη αναφερθεί σε προηγούμενη παρουσίαση), αν και δυστυχώς έμεινε ορατή μόνο για λίγο, καθώς και αυτός ο χώρος πολιτισμού έκλεισε λόγω της καραντίνας που μόλις είχε ξεκινήσει. Βεβαίως το πρόβλημα του ακέφαλου Μουσείου παραμένει, όπως και το ότι κάθε φορά που ανακοινώνονται τα νέα θυρανοίξια, παραγράφεται στις πανηγυρικές ομιλίες η προηγούμενη σημαντική πορεία του.
Πολλές και σημαντικές νέες δουλειές απολαύσαμε στις πτυχιακές και μεταπτυχιακές παρουσιάσεις των φετινών αποφοίτων της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών όπως τα υπερ-ρεαλιστικά ζωγραφικά του Σωτήρη Μπατζιάνα, η εγκατάσταση Kidemonas της Ελένης Θεοδωροπούλου, τα γλυπτά από πηλό της Ναταλίας Μαντά. Χωρίς όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν η επετειακή έκθεση των Αποφοίτων 2017-18/ 2018-19 στην ΑΣΚΤ. Εξίσου άνευρη η έκθεση αφρικανικής τέχνης της Συλλογής Δαυίδ Ubuntu στο ΕΜΣΤ, που εγκλωβίστηκε στην υπερβολικά προσεγμένη πολυτελή χωροταξία κι έναν αδόκιμο ακαδημαϊκό χαρακτήρα παρουσίασης μιας τέχνης που στην πλειονότητα της έχει πλαστεί στομαχικά, από χώμα και αίμα. Σημαντικά τα έργα των Chris Ofili και Kara Walker, αλλά η αποκάλυψη ήταν οι μάσκες από πλαστικά μπιτόνια και τροπικά φτερά του Rouald Hazoume, όπου τα υλικά απορρίμματα της Δύσης αποκτούν τον τοτεμικό χαρακτήρα Αφρικανικών Ερινυών, μορφάζοντας τον πόνο για τη γη, σεβασμό στη φύση και ελευθερία που τους αποστερήθηκε.
Η σύγχρονη Ελληνική τέχνη ταξιδεύει
Λίγο πριν κλείσει το έτος χαρήκαμε με την αντίσταση στο ζόφο που πρόσφερε η παρουσία της Ελληνικής τέχνης στο εξωτερικό. Η έκθεση Εξερευνώντας Σπάνια Μυστήρια παρουσιάστηκε στο Κέντρο Τέχνης Pramantha Arte στην Καλαβρία ως μέρος του πρότζεκτ Catageios, ερευνώντας τις αρχέγονες ρίζες που ενώνουν Ελλάδα και Ιταλία, όπου συμμετείχαν οι Άγγελος Αντωνόπουλος, Φοίβη Γιαννίση, Κατερίνα Διακομή, Τζίμης Ευθυμίου/Αικατερίνη Κριεζή, Δημήτρης Ζουρούδης, Σωτήρης Μπατζιάνας, Γιούλα Παπαδοπούλου, Νίκος Ποδιάς, Βασιλική Σαγκιώτη.
Στο Sumida Hokusai Museum στο Τόκυο η έκθεση του Γιώργου Σταματάκη The Color of Phenomenon. Για αυτήν την εγκατάσταση, ο καλλιτέχνης τράβηξε 6000 υποθαλάσσιες φωτογραφίες από το Ιόνιο Πέλαγος, 62 εκ των οποίων τυπώθηκαν σε μετάξι Σουφλίου, το οποίο ανεμίζει μεσμερικά στο χώρο. Εν συνεχεία το πανί επιζωγραφίστηκε με γιαπωνέζικο μπλε ίντιγκο, και με αυτό το σκοτεινό αποτέλεσμα στην εικόνα, ο καλλιτέχνης εκφράζει τους φόβους του για τον κίνδυνο της υπερθέρμανσης του πλανήτη που θα έχει ως αποτέλεσμα το σκοτείνιασμα των υδάτων με ανυπολόγιστες για τη φύση και τον άνθρωπο συνέπειες. Ελεγειακό και προφητικό το έργο του Σταματάκη πραγματεύεται τη σύγκρουση μεταξύ ομορφιάς και απληστίας.
Στη Νέα Υόρκη, η Σωζήτα Γκουντούνα, σε συνεργασία με την πλατφόρμα Greece in USA, με την αιγίδα του ΥΠΠΟΑ και του CUNΥ, επιμελείται μία ομαδική έκθεση που μόλις ξεκίνησε σε διάφορους χώρους της πόλης και τίτλο The Right to Silence?, που πραγματεύεται το ζήτημα του εγκλεισμού. Ευχόμαστε να πάει πολύ καλά και αναμένουμε εικόνες της.
Διαδικτυακές συναντήσεις
Στα πλαίσια των Θεωρημάτων 2, της διετούς έκθεσης σύγχρονης τέχνης των μελών της AICA Hellas, η οποία για φέτος είχε θέμα την ιστορία και εγκαινιάστηκε στο ΕΜΣΤ την 1/10, και την οποία έχουμε ήδη παρουσιάσει, τελούνται δύο διαδικτυακές ημερίδες στις 8 και 9/1, με θέμα την Ιστορία στη Ψηφιακή Τέχνη, και τον Τιμητικό τόμο του καθηγητή του ΑΠΘ Μιλτιάδη Παπανικολάου.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ: www.emst.gr/events/diadiktyakes-imerides-theorimata-2
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το εικαστικό βίντεο του Κριστιάν Ξυπολιά για την ομαδική έκθεση δημόσιας τέχνης στο Ναύπλιο, Ούτε που μας Δόθηκε μία Εξήγηση για το Άρωμα των Λουλουδιών, το οποίο παρουσιάστηκε πρόσφατα στο YouTube: youtu.be/NMsUSoDoo7I
Εκθέσεις που περιμένουμε τη νέα χρονιά
Για το 2021, που ανάλογα με τα καινούργια δεδομένα, θα γεμίσει εκδηλώσεις με θέμα τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, η προσοχή του κοινού στρέφεται στην 25η Μαρτίου όταν θα ανοίξει επετειακά η Εθνική Πινακοθήκη που έκλεισε για ανακαίνιση το 2013, με δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχου στην αποπεράτωση της Β’ πτέρυγας.
Την άνοιξη έρχεται η ECLIPSE, η 7η Μπιενάλε της Αθήνας, που ξεκινά πρωτίστως με ηχητικά τοπία.
Την άνοιξη και το νέο ανανεωμένο Platforms Project, με πολλές συλλογικές συμμετοχές από Ελλάδα και εξωτερικό.
Με μεγάλο ενδιαφέρον τον Ιούνιο αναμένουμε την έκθεση ΠΥΛΗ/PORTALS σε επιμέλεια Ελίνας Κουντούρη και Madeleine Grynsztejn, Pritzker Ditector, Museum of Contemporary Art of Chicago, μία συνεργασία της Βουλής των Ελλήνων και του Οργανισμού ΝΕΟΝ, στο ανακαινισμένο από το ΝΕΟΝ διατηρητέο κτήριο του πρώην Δημόσιου Καπνεργοστάσιου-Βιβλιοθήκης και Τυπογραφείου της Βουλής της οδού Λένορμαν. Η έκθεση χρησιμοποιεί την αφορμή της Ελληνικής Επανάστασης για να επικεντρωθεί στην εκάστοτε πραγματικότητα και συλλογική αυτοσυνείδηση που διαμορφώνεται μετά από μία ανατροπή, ως ένα ιστορικό σημείο μετάβασης από έναν κόσμο σε έναν άλλο. Στην έκθεση συμμετέχουν 40 καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Περιμένουμε νεότερα για την ημερομηνία διεξαγωγής της μόνης ομαδικής έκθεσης επιτελεστικής τέχνης, των Rooms Performance.
Η πολυαναμενόμενη έκθεση που αναβλήθηκε για το καλοκαίρι του 2021, είναι το πρότζεκτ του Jeff Koons για το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ στα Σφαγεία της Ύδρας- watch this space!
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Σωτήρης Μπατζιάνας
