Θα παρουσιαστούν έργα ζωγραφικής μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων ζωγραφισμένα με λαδομπογιά και λάδι σε καμβά. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 11 Απριλίου 2020.

“Σαν οι ήρωες από τις προηγούμενες εικαστικές ενότητες της να ενηλικιώθηκαν, σαν οι σχέσεις τους να δοκιμάστηκαν, ορισμένες μορφές παρέμειναν στα έργα της και άλλες τις αποχαιρετά εικαστικά. Νέες σχέσεις συνάπτονται μεταξύ των μορφών που χαρακτηρίζουν το έργο της και επενδύονται σταδιακά με ένα περιβάλλον που διαφοροποιείται από τις προηγούμενες εικαστικές φάσεις.

Οι συνθέσεις διανθίζονται εικαστικά, με τα αντικείμενα, τα παιχνίδια, τα μπιμπελό να συνάπτουν πολλαπλές σχέσεις μεταξύ τους. Ακόμη, το άχρονο, αυτός ο Μη τόπος που χαρακτήριζε το προηγηθέν έργο της, μοιάζει να δομείται σταδιακά από στοιχεία που δημιουργούν ένα περίβλημα, ένα περιέχον εντός του οποίου εκτυλίσσονται οι ποικίλες και αναρίθμητες διαδράσεις των εν λόγω αντικειμένων…

…Η επιλογή του τίτλου της έκθεσης, έχει σαφή σημεία αναφοράς ως προς την ψυχαναλυτική θεωρία του D. W. Winnicott, περί των μεταβατικών αντικειμένων και φαινομένων. Με την έκφραση “not me possessions” εκφράζεται η στοιχειώδης και κομβική συνειδητοποίηση από πλευράς του βρέφους, περί ενός αντικειμένου το οποίο γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτό σαν κάτι άλλο από τον εαυτό του. Εκεί ακριβώς, εντός ενός μεταβατικού χώρου, μεταξύ του μέσα και του έξω, του εαυτού και του άλλου – το οποίο βιώνεται ως αλλότριο, ανοίκειο, ξένο-, εδράζεται η απαρχή ενός συναισθηματικού τύπου σχέσης με το αντικείμενο. Πρόκειται για την πρώτη «κατοχή» του παιδιού αλλά ταυτόχρονα και τη μη κατοχή του.

Έτσι, υπάρχει μία παραδοξότητα σ’ αυτή την περιοχή, την σχεδόν ψευδαισθητική, της ενδιάμεσης εμπειρίας μεταξύ εαυτού και αντικειμένου-Άλλου, που βρίσκεται «πέρα από τη σφαίρα του εγώ». Ο εαυτός δημιουργεί το αντικείμενο, το πλάθει στη φαντασία του, γιατί το χρειάζεται, αλλά το αντικείμενο ήταν εκεί, περιμένοντας να χρησιμοποιηθεί από το υποκείμενο. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα το αντικείμενο, έξω από την περιοχή του παντοδύναμου ελέγχου του υποκειμένου και οδηγεί στην αναγνώρισή του ως αυτοτελούς και αυτόνομης οντότητας…” –Ισαβέλλα Κλαδάκη, Θεωρητικός τέχνης

Μαριάννα Κατσουλίδη

Η Μαριάννα Κατσουλίδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Το 2005 αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, Τμήμα Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών, με κατεύθυνση στη Ζωγραφική και βαθμό Άριστα. Με καθηγητή τον Τ. Πατρασκίδη και επιλογή ειδικών μαθημάτων Σκηνογραφία , Χαρακτική και Διδασκαλία της Τέχνης στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, και της απονεμήθηκε ο ενιαίος και αδιάσπαστος τίτλος σπουδών μεταπτυχιακού επιπέδου (Integrated Master) στην ειδικότητα των Εικαστικών Τεχνών.

Το 2008 αποφοίτησε από το 2ετές Μεταπτυχιακό πρόγραμμα Εικαστικών Τεχνών ΜΕΤ της Α.Σ.Κ.Τ. Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, με καθηγητή τον Α.Χριστάκη. Είναι τελειόφοιτη και εκπαιδευόμενη εικαστική ψυχοθεραπεύτρια
του 4ετους Μεταπτυχιακού Προγράμματος «Εικαστικής Ψυχοθεραπείας», του Κέντρου Τέχνης και Ψυχοθεραπείας το οποίο οδηγεί σε Πιστοποιητικό Ειδίκευσης στην Εικαστική Ψυχοθεραπεία, από την Ευρωπαϊκή Ένωση Ψυχοθεραπείας (E.A.P).
Από το 2005 έως το 2019 έχει συνεργαστεί με το Κέντρο Εκπαίδευσης Ενηλίκων, το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ηλιούπολης, καθώς και το Κέντρο δια βίου μάθησης Vellios School of Art, ως καθηγήτρια σχεδίου, χρώματος, ζωγραφικής και χαρακτικής.

Από το 2003 -2007 ασχολήθηκε με το εικαστικό ένδυμα (ζωγραφική σε ενδύματα και αξεσουάρ) και η δουλειά αυτή παρουσιάστηκε στον τύπο ΒΗΜΑDONNA 30-03-2003, COSMOPOLITAN 10-2003, στην τηλεόραση ΝΕΤ «10-2» με τη Ρίκα Βαγιάννη και την Πόπη Τσαπανίδου 07-04-2003, στην εκπομπή «Πανδαιμόνιο», καθώς και στην Νότια Ελληνική Τηλεόραση Ν.Ε.Τ στην εκπομπή «Πρόσωπα» με τη Ρεβέκκα Σγουρέα στις 15-06-2004.

Από το 2006 έως σήμερα συνεργάζεται με την εταιρία Summit team building & training ως καλλιτεχνική σύμβουλος σε διάφορα εταιρικά δημιουργικά προγράμματα (creative team projects). Έχει κάνει 7 ατομικές εκθέσεις και έχει πάρει μέρος σε περισσότερες από 50 ομαδικές εκθέσεις. Έργα της υπάρχουν στη συλλογή του Μουσείου Φρυσίρα, στη συλλογή Μοσχανδρέου, στη συλλογή του Luciano Benetton, και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Έργα της έχουν γίνει εξώφυλλα βιβλίων και ποιητικών συλλογών και έχει εικονογραφήσει το παιδικό παραμύθι «Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες», της Γαβριέλλας Ψιλοπούλου – Ιερωνυμίδου, που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 από τις Εκδόσεις Άπαρσις. Η ζωγραφική της είναι παραστατική, συμβολική, με βαρύτητα στο σχέδιο, και τα θέματα της ανθρωποκεντρικά με στοιχεία από παιχνίδια, μύθους και παραμύθια. Zει και εργάζεται στην Αθήνα.


Κεντρική φωτογραφία θέματος: Κυοφορία, 130×150, Λαδομπογιά και λάδι σε καμβά, 2020