Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο μας άφησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης. Αποφάσισε να συναντήσει όλους αυτούς που λάτρευε και τον πίκραναν φεύγοντας πριν απ’ αυτόν.
Οι “καθώς πρέπει” βιογραφίες θα τον αναφέρουν σαν σκηνοθέτη, μουσικοκριτικό, ιδρυτή του Gagarin, ενώ πολλοί είναι βέβαιο πως θα σταθούν στον πατέρα του, έτσι για να δώσουν ένα παραπάνω τόνο μελοδραματισμού. Μόνο που ο Νίκος δεν ήταν τίποτα από όλα τα προαναφερθέντα. Ή μάλλον ήταν ΚΑΙ αυτά, αλλά και πολλά παραπάνω.
Εκρηκτική προσωπικότητα, φανατικός μουσικόφιλος, ακόμα φανατικότερος οπαδός του κινηματογράφου και υπεράνω πάσης περιγραφής φανατικός οπαδός του ΠΑΟΚ. Είχα την τύχη να τον δω να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί τη νίκη της ομάδας του εναντίον του Ολυμπιακού σε έναν τελικό κυπέλου Ελλάδος κι αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όπως δεν θα τον ξεχάσουν όλοι αυτοί που κατά καιρούς τα ήπιαν μαζί του, τσακώθηκαν μαζί του (είναι μεγάλο πράγμα να έρχονται να σου πουν “καλό ταξίδι” όσοι κάποτε τσακώθηκαν μαζί σου), διασκέδασαν μαζί του.
Η φυγή του έκανε τον κόσμο μας φτωχότερο από αυτούς τους λατρεμένους “τρελούς”, οι οποίοι δίνουν χρώμα στη ζωή μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αυτό το κείμενο δεν έχει τη παραμικρή διάθεση να παίξει τον ρόλο του μνημόσυνου-ο ίδιος σιχαινόταν αφάνταστα ανάλογες καταστάσεις.
Θέλει απλά να πει με τον τρόπο του “μας λείπεις” και τίποτα παραπάνω.
