Oμάδα Paracoon: Πεθαίνω σα χώρα, ένα έργο προφητικό

Η ομάδα Paracoon προσεγγίζει το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, Πεθαίνω σα χώρα, μέσα από μια χοροθεατρική παράσταση όπου ηθοποιοί και χορευτές αφήνουν τη γλώσσα των λέξεων να ενωθεί με την γλώσσα του σώματος, ευαισθητοποιώντας το σύγχρονο άνθρωπο…

Τα μέλη της ομάδας μιλούν στο Culturenow για την δική τους ματιά πάνω στο έργο, αλλά και για την ανάγκη που τους οδήγησε να δημιουργήσουν την Paracoon.

CultureNow: Το έργο «Πεθαίνω σα Χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, αποτελεί ένα έργο πηγή έμπνευσης για πολλούς δημιουργούς και καλλιτέχνες. Πως ενέπνευσε την ομάδα Paracoon, ώστε να το επιλέξει και να το παρουσιάσει στο θέατρο OLVIO;

Paracoon: Το έργο περιγράφει, με ανατριχιαστική ακρίβεια, τις τελευταίες στιγμές της ζωής. Mπορεί να έχουμε σακατευτεί από την ίδια μας τη Χώρα, μπορεί να εκπνεύσουμε σε λίγο οριστικά. Όμως  εκφράζουμε κραταιά, όλη μας την πηγαία αγάπη προς αυτή, με φροντίδα, στοργή και έγνοια. Η βαθιά αλήθεια αυτής της αντίφασης, που μοιραία επωάζεται στο έργο, ήταν πόλος έλξης και καίριο ερέθισμα για την Paracoon.

C. N.: Εκτός από το Πεθαίνω σα χώρα, στην παράσταση σας καταπιάνεστε και με την Ανάθεση, του Δημητριάδη. Πως συνδυάζετε τα δύο έργα και τι κοινά έχουν μεταξύ τους; Ποια είναι η δική σας ματιά συνολικά πάνω σε αυτά;

Paracoon: Ο συνδυασμός των δύο έργων πράγματι υπήρξε το σημείο εκκίνησης και έμπνευσης της ομάδος. Mέσω του «Πεθαίνω σα Χώρα», σχετίσαμε το θάνατο της Χώρας, ενισχύοντας την πίστη μας στην Ιστορία της, που διαρκώς κυματίζει, άλλοτε φαύλη άλλοτε στυγνή, άλλοτε ως ρίζα μας και κάποτε περνώντας δίπλα μας σαν αεράκι, με τη ζωή που αντιπαραβάλλεται στην «Ανάθεση». Την ζωή που σημαίνει, αναδοχή ευθυνών, εξέλιξη, ενεργοποίηση κάθε φυσικής μας δύναμης, δαμασμός των ενστίκτων και εν τέλει αυτονομία και ελευθερία. Συνειδητοποιώντας συν τω χρόνω, πως η «Ανάθεση» δρούσε εντός μας ως στωικός οδηγός και εμψυχωτής σ’ αυτό το εγχείρημα, συνειδητά επιλέξαμε αυτό το εσωτερικό πέρασμα που μας αποκαλύφθηκε στην πορεία, που δεν είναι άλλο από  το βάθος της προοπτικής που ανοίγεται στο κείμενο της Ανάθεσης. Δηλαδή η Ανάθεση ως ιδέα και ως βιωμένος χρόνος, έπεται και αιωρείται ως επίλογος της παράστασης, κάνοντας ακέραιο το μήνυμα (*στο τελικό κείμενο της παράστασης δεν συμπεριλήφθηκε η «Ανάθεση»).

C. N: Η ευτέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης και η ισοπέδωση της αξίας της ως τις μέρες μας, τόσο στη χώρα μας αλλά και σε όλον σχεδόν τον πλανήτη, δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο εφησυχασμού, καθησυχασμού και αναβλητικότητας, όπως μας γράφετε σχετικά με την παράσταση. Πόσο επίκαιρο σας φαίνεται το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη;

Paracoon: Το συγκεκριμένο έργο είναι από δημιουργίας του, διαχρονικό. Συνέπεσε με μια θλιβερή επικαιρότητα, γεγονός που το καθιστά και προφητικό. Πριν λίγα χρόνια, έμοιαζε να απευθύνεται σε κωφούς ή σε ξόανα.

C. N.: Εσείς ως καλλιτέχνες αρχικά, αλλά και ως άνθρωποι, κατά πόσο βλέπετε ότι το έργο αντικατοπτρίζει εικόνες και της δικής σας ζωής;

Paracoon: Όλοι, δεν είμαστε παρά άνθρωποι που ζουν, αγωνιούν και αντιστέκονται σε όλους τους θανάτους και μιλάω και για το θάνατο του σώματος αλλά πριν από αυτόν, κάποτε πεθαίνουμε ζωντανοί, από πνευματική, ψυχική ή συναισθηματική απονεύρωση. Συνεπώς οι περισσότερες «εικόνες» του έργου είναι βέβαια είδωλα του σύγχρονου εαυτού μας. Πολλοί αναγνωρίζουν «χαρακτηριστικά», συμπεριφορές ή στάσεις σ’ αυτό, αναμφίβολα. Ταυτόχρονα το ίδιο έργο είναι και έρεισμα από το οποίο αντλείται δύναμη για στήριξη και αγάπη στον άνθρωπο και στη Χώρα.

C. N.: Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα και με την κρίση που περνάμε σε πολλά επίπεδα ως Έλληνες, πιστεύετε πως η τέχνη έχει αλλάξει ρόλο σ’ αυτό που προσφέρει, έχει αποκτήσει ένα πιο έντονο χαρακτήρα για να παρακινήσει κοινωνικά τους ανθρώπους να σκεφτούν, να πράξουν, να δημιουργήσουν; 

Paracoon: Οι Έλληνες ως μέλη της παγκόσμιας κοινωνίας και ανθρωπότητας, αρχίζουν συνειδητά να εισέρχονται σε ένα χώρο αναζήτησης, ενός νέου φρέσκου πρόσωπου, περισσότερο ανθρωποκεντρικού, ώστε παραλλήλως να ανανεωθούν οι όροι στο συμβόλαιο με τη ζωή. Η Τέχνη είναι γέννημα, γλώσσα και εν διαρκή εξελίξει, δημιουργία των ανθρώπων.  Κατά συνέπεια ανατράφηκε και αναπόφευκτα στηρίχθηκε στον μαγνητισμό που της άσκησε η ύλη, δίχως όμως να την εξουσιάζει απόλυτα. Το εγωιστικό προφίλ που έχτισαν οι άνθρωποι γι’ αυτήν την καθιστά ακόμα ανέτοιμη για να είναι τόσο επαναστατική, οπότε και τελεσφόρα  για τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Αλλά δεν θα πάψει ποτέ η προσπάθεια από βαθείς, και ουσιαστικά προσηλωμένους στην Τέχνη ανθρώπους, ώστε αυτή να γίνει φάρος και οδηγός προς το καλύτερο μέλλον.

C. N: Ποια ανάγκη και ποιος σκοπός σας οδήγησε στο να δημιουργήσετε την ομάδα Paracoon; Εκτός από την τέχνη του χορού, σε ποιους άλλους τομείς δραστηριοποιείται η ομάδα;

Paracoon: Η ανάγκη να τοποθετηθούμε ουσιαστικά σε κάθε ξεχαρβαλωμένο κοινωνικό και πολιτικό μηχανισμό, κόντρα στο όποιο προτεινόμενο αδιέξοδο, αντιπροτείνοντας ουσιαστική δράση στη βάση της παιδείας. Για μας παιδεία (εκπαίδευση) είναι η σχέση, ανάμεσα στην τέχνη (θέατρο, μουσική, χορός, ποίηση) και στο λόγο. Επιδιώξαμε και δημιουργήσαμε ένα δικό μας αξιακό σύστημα για τη λειτουργία μιας ανοιχτής αυτοδιαχειριζόμενης καλλιτεχνικής κοινότητας εθελοντών. Προσκαλούμε κοντά μας κάθε ζωντανό άνθρωπο μέσα από τις παρακάτω δραστηριότητες :

• Ανοιχτό Κυριακάτικο παιχνίδι «Ποιος είναι ο Αρχηγός» : Τρίωρο παιχνίδι προσομοιωμένο στα πλαίσια μίας μικρής παράστασης, οργανωμένο από μέλη της ομάδος. Απευθύνεται σε  καλλιτέχνες και μη, με μοναδικό στόχο την αποσυμπίεση, διασκέδαση και καλλιτεχνική εμπειρία.
• Στην εκπαίδευση (σεμιναριακά μαθήματα)
• Δημιουργία ενός δικτύου καλλιτεχνικών ομάδων
• Ανάδειξη και υποστήριξη νέων δημιουργών μέσω της πραγματοποίησης νέων παραγωγών

C. N.: Υπάρχουν τα εφόδια για τη δημιουργία καλλιτεχνικών ομάδων στην Ελλάδα, οι οποίες να μπορούν να ασχοληθούν τόσο με την τέχνη όσο και με την εκπαίδευση;

Paracoon: Σε γενικές γραμμές είναι εύκολο να συναντήσεις ειδικευμένη γνώση τόσο στην τέχνη όσο και στην εκπαίδευση. Αυτό σίγουρα δεν είναι εφόδιο, καθότι δεν αποτελεί την ικανή συνθήκη που θα αιτιολογεί πλήρως την ανάγκη ύπαρξης και δράσης της όποιας ομάδος. Κατά συνέπεια απουσιάζει το βαθύτερο, δηλαδή η σχέση της γνώσης με τον ίδιο μας τον εαυτό ο οποίος μπορεί να  δρα και να επιδρά, αλλά χωρίς σφαιρική σκέψη και πρόθεση αυτό κατ΄ ελάχιστον σημαίνει αναιτιότητα.

C. N.: Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια για την ομάδα σας που θα θέλατε να μας πείτε;

Paracoon: Υπάρχει όραμα που το υπηρετούμε με όλες τις δυνάμεις μας. Μέσα σ΄αυτό ονειρευόμαστε μια φρέσκια και δημιουργική ζωή, μέχρι το βάθος του χρόνου.