Όλα όσα άκουσα περισσότερο

Μπήκε ο Ιούλιος και όπως κάθε χρόνο άρχισαν να δημοσιεύονται οι «mid-year lists». Οι λίστες δηλαδή με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς για το πρώτο εξάμηνο.

Πάντα μου άρεσε αυτό το «παιχνίδι» και συχνά συμμετέχω σε αυτό είτε ως αρθογράφος, είτε απλώς και μόνο ως ακροατής που ψηφίζει τα αγαπημένα του σε κάποιο site ή ραδιοφωνική εκπομπή.

Ο όγκος των κυκλοφοριών και το ενδιαφέρον μου για ένα ολοένα και μεγαλύτερο εύρος μουσικών τάσεων με κάνει να έχω την ανάγκη να βάλω σε μια τάξη τα πιο πρόσφατα ακούσματα μου. Διαφορετικά χάνομαι και δυσκολεύομαι να τα συγκρατήσω και να τα «εγγράψω». Το ίδιο κάνουν και άλλοι μουσικόφιλοι και αυτό με διευκολύνει καθώς βρίσκω πράγματα που μου έχουν ξεφύγει.

Τελευταία όμως προβληματίζομαι για το αν τα  άλμπουμ που θεωρούμε «καλύτερα» είναι ταυτόχρονα και αυτά που ακούμε περισσότερο. Το πόσο σπουδαίο είναι ή θεωρώ ότι είναι ένα άλμπουμ σημαίνει απαραίτητα ότι το άκουσα  πιο πολλές φορές  από άλλα άλμπουμ  που θεωρώ λιγότερα καλά;

Για αυτό και στη λίστα μου για το πρώτο εξάμηνο του 2016 που ακολουθεί περιλαμβάνονται τα δέκα άλμπουμ  που άκουσα τις περισσότερες φορές και όχι αυτά που θεωρώ ότι είναι τα καλύτερα. Όσα συνοδεύονται από αστερίσκο (*) εκτιμώ  ότι θα είναι και μέσα στα καλύτερα της χρονιάς. Όσα δεν συνοδεύονται από αστερίσκο ήδη θεωρώ ότι δεν είναι μέσα στα καλύτερα της χρονιάς. Για κάποιο λόγο όμως πήραν πολλές ακροάσεις, κυρίως γιατί μου έκαναν πολύ καλή παρέα. Και ας έχουν τα θεματάκια τους που κατ’εμέ δεν τους επιτρέπουν να λάβουν τον τίτλο του ενός από τα «καλύτερα».

Εννοείται ότι από την παρακάτω λίστα λείπουν τα άλμπουμ που ενώ πιστεύω ότι είναι σημαντικά για τον έναν ή τον άλλο λόγο και πιθανότατα να βρίσκονται στην τελική λίστα μου στο τέλος της χρονιάς, δεν πήραν πολλές ακροάσεις.

Στη λίστα δεν έχω συμπεριλάβει ελληνικές παραγωγές.

Η σειρά είναι αλφαβητική:

Bowie, David – Blackstar *

Παρά το «σκοτεινό» του πράγματος (από όποια πλευρά και να το πάρει κανείς) το έχω «λιώσει».

Go Go Penguin   – Man Made Object  *

2012,2014,2016: Σταθεροί και σταθερά ψηλά με κάθε άλμπουμ τους. Λιγότερο jazz από ποτέ και άρα κατά μία έννοια το άλμπουμ που καταλήγουν (;) στην προσωπική τους γλώσσα. Όχι ότι τα δύο προηγούμενα δεν είχαν ένα Go Go Penguin χαρακτήρα δηλαδή. Εξαίρετο άλμπουμ συνόλου. Δύσκολο να απομονώσεις κάποιο track. Και ναι, από τα καλύτερα της χρονιάς.

Kotche, Glen  – Drum Kit Quartets     

Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, beautifully realized too, αλλά κάτι μου φταίει και δεν με συνεπαίρνει (παρά τις πολλαπλές ακροάσεις στις οποίες προφανώς αντέχει διαφορετικά δεν θα ήταν σε αυτή τη λίστα). Με κρατάει, μένουν πράγματα να πάρω μαζί αλλά δεν το ξεχωρίζω ανάμεσα σε άλλες experimental δουλειές που ξεχωρίζω ή/και έχω στη δισκοθήκη μου. Όταν γράφω κείμενα πάντως (π.χ. σαν αυτό) κρατά εξαιρετική παρέα.

Mop Mop   – Lunar Love

Έπεσα τυχαία πάνω του. Δεν ήξερα τίποτε για αυτό (εξ Ιταλίας πάντως). Δεν έψαξα  και για πολλά μετά την ακρόαση. Δεν μπήκα στη διαδικασία καν να βρω πληροφορίες. Προτίμησα να το βάλω να ξαναπαίξει. Και μετά από λίγες μέρες πάλι. Και μετά από μια εβδομάδα πάλι. Και πάει λέγοντας. Αν θα είναι στα καλύτερα της χρονιάς; Όχι βέβαια! Απλώς το έχω ακούσει πάρα πολλές φορές. Δεν σου έχει τύχει ποτέ;

PJ Harvey   – The Hope Six Demolition Project   *

Δεν είμαι fan όλων των άλμπουμ της PJ Harvey. Την εκτιμώ πάρα πολύ αλλά θεωρώ ότι δεν της «βγαίνει» πάντα. Με το φετινό της όμως κόλλησα.

Συνθετικά ασχολείται με αρχετυπικά πράγματα, τα κάνει δικά της και τα προχωρά ταυτόχρονα και πιο πέρα. Πολύ δουλειά κρύβει και έχει πολλαπλά επίπεδα ακρόασης. Εννοείται ότι τα τίμησα δεόντως αυτά τα «πολλαπλά επίπεδα ακρόασης».

Διαπιστώνω ότι σε ένα βαθμό έχει διχάσει τους fan της με αυτήν την κυκλοφορία. Για εμένα που δεν είμαι ορκισμένος fan πάντως,  το άλμπουμ αυτό θα είναι στα καλύτερα της λίστας μου στο τέλος της χρονιάς. Και ήδη μέσα σε αυτά που άκουσα περισσότερο.

Radiohead – Moon Shaped Pool *

Αυτό μπορεί να αποδειχτεί το πιο «ευάκουστο» άλμπουμ στην συνολική πορεία των Radiohead. Και ναι, το θεωρώ από τα καλύτερα της χρονιάς. Εύκολα.

Richards, Miranda Lee  – Echoes of the dreamtime 

Ξεκινά και εκτιμάς  ότι θα πρόκειται για  ένα ακόμη γλυκό άλμπουμ για όμορφη συντροφιά από μία ακόμη γυναίκα singer-songwriter. Μια χαρά είναι αυτό αλλά μέχρι εκεί.  Μπαίνει το Tokyo’s Dancing (track 2) και σηκώνεις το φρύδι. Μμμ… κάτι έχουμε εδώ. Το 3^ο, το Little Radio είναι ικανό να κατακλύσει τα ραδιόφωνα (των mainstream συμπεριλαμβανομένων). Το “First Light of Winter” είναι επίσης δυνατό.

Το άλμπουμ εκτυλίσσεται πάνω από τις προσδοκίες. Όχι τόσο για τον folkish ήχο του, και την μάλλον συνηθισμένη female singer-songwriter οπτική του, όσο για το ότι έχει πολλά καλογραμμένα τραγούδια. Που διαθέτουν ένα spark έμπνευσης.

Και αυτό το κάνει να ξεχωρίζει από πολλά ανάλογα.

Σε κάθε περίπτωση μου κράτησε εξαίρετη συντροφιά. Πάρα πολλές φορές.

Simon, Paul    – Stranger To Stranger

Ιδιοσυγκρασιακό, και μάλλον μοναχικό. Στο  δρόμο που ακολουθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια ο Paul Simon. Και σε αυτή τη γραμμή συνεχίζει και σε αυτό το άλμπουμ.

Λεπτοδουλειά (τόσο πολύ που ένα ανυποψίαστο αυτί την προσπερνά χωρίς να την προσέξει καν). Καλοδουλεμένα τραγούδια, με ιδιοσυγκρασιακή άποψη και τη γνωστή μίξη μουσικών στοιχείων διαφορετικών πολιτισμών  (προσωπικής «επινόησης» – τουλάχιστον με τον τρόπο  που γίνεται) του Paul Simon.

Παρόλα αυτά υπάρχει  μια διάχυτη αίσθηση ότι οι ιδέες και τα στοιχεία κάθε τραγουδιού ξεχωριστά δεν αναπτύσσονται. Τουλάχιστον όχι όσο υπόσχονται. Σαν μην θέλησε να μπει καν στη διαδικασία να το κάνει αυτό.  Και ως εκ τούτου τα τραγούδια ποτέ δεν απογειώνονται. Κι έτσι δεν απογειώνεται ούτε το άλμπουμ. Αυτό συμβαίνει λίγο-πολύ σε όλα τα άλμπουμ του μετά το “Songs from The Capeman” περιόδου (με την ευκαιρία να πω ότι το άλμπουμ αυτό είναι αριστούργημα!). Αλλά στο “Stranger To Stranger” σαν να … παραγίνεται το «κακό»…

Εννοείται ότι το άκουσα με ευχαρίστηση  πάρα πολλές φορές. Αλλιώς τι δουλειά έχει σε αυτή τη λίστα;

Staples, Mavis – Living on a high note

Δεν το θεωρώ αρκετά δυνατό σαν άλμπουμ για μια σειρά πολύ συγκεκριμένων λόγων αλλά όταν αρχίσει να παίζει είναι πιθανόν να μείνει να παίζει ίσαμε 4-5 φορές στη σειρά. Εύκολα.

Tindersticks – The Waiting Room

Έχουν εξελιχθεί όμορφα οι Tindersticks μέσα στο χρόνια. Ενώ ελάχιστα θυμίζουν το συγκρότημα των πρώτων άλμπουμ η συνολική αύρα παραμένει “Tindersticks”. Δεν είναι απλό πράγμα αυτό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το The Waiting Room είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ. Παρόλα αυτά κρύβει μέσα του κάποια σπουδαία τραγούδια. Όπως και να έχει το  άκουσα σαν σύνολο πάρα πολλές φορές.

Το τραγούδι που άκουσα τις περισσότερες φορές δεν εμπεριέχεται σε κανένα από τα παραπάνω άλμπουμ. Είναι το “Sound and Fury” από το  “Hidden City” των … Cult. Που όσο καλή διάθεση και να έχεις δεν το λες και πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Το “Hidden City” το άκουσα μία φορά και όταν έφτασε στο συγκεκριμένο τραγούδι (που είναι αυτό που κλείνει και το άλμπουμ) έμεινα εκεί δεν ξέρω κι εγώ πόσο. Το άλμπουμ δεν το άκουσα ξανά. Το τραγούδι όμως έχει λάβει τις περισσότερες ακροάσεις φέτος.