Οι τέσσερις εποχές της Μέλισσας

Τι σημασία έχει αν ο Κυριάκος Αθανασιάδης ζει στην Πράγα και εγώ γράφω αυτές τις λέξεις από την Ύδρα; Τα βιβλία δεν είναι εδώ μόνο για να μας φέρνουν κοντά σε σπουδαίους ήρωες, αλλά και κοντά στους δημιουργούς τους!

Πρωτόπιασα στα χέρια μου τις «Τέσσερις εποχές της Μέλισσας»  αμέσως μετά την κυκλοφορία τους. Και όσο αστείο και αν ακούγεται, το έλαβα πρώτος, πριν ακόμα ο ίδιος ο συγγραφέας να το παραλάβει στην Πράγα όπου ζει τα τελευταία χρόνια.

Αυτά τα χιλιόμετρα βέβαια δεν κατάφεραν να σταθούν εμπόδιο στις επιτυχημένες παρουσιάσεις που είχε στην Ελλάδα ο συγγραφέας λίγες μόλις ημέρες μετά την πρώτη μας συνομιλία. Κι’ αυτό αποδεικνύει ότι τελικά, ένα καλό βιβλίο και ένας αγαπημένος συγγραφέας, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν και τίποτα να φοβηθούν όσο μακριά και να ζουν, όσα χιλιόμετρα κι’ αν τους χωρίζουν από τους αναγνώστες τους. Τα βιβλία, έχουν αυτήν την μαγική ιδιότητα να μας φέρνουν κοντά, και επιπλέον, να μας ταξιδεύουν σε κόσμους και συναισθήματα πρωτόγονα, ξεχωριστά ή ξεχασμένα. Εγώ πάλι θα συμπλήρωνα πως, οι όμορφες ιστορίες θα βρίσκουν πάντα  τον τρόπο να ειπωθούν, να ακουστούν και να μαγέψουν, ακριβώς όπως και οι πιο όμορφες αλήθειες της ζωής μας…

«Οι τέσσερις εποχές της Μέλισσας» μόλις ήρθαν και στη δική μας ζωή λοιπόν και ο Κυριάκος Αθανασιάδης είναι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να μας τις συστήσει. Και φυσικά, να μας μιλήσει και να μοιραστεί τις δικές του σκέψεις πάνω στις  ερωτήσεις μου για τη δική του πορεία και το καινούριο του βιβλίο.

Κ. Αθανασιάδης: «Πώς γίνεται συγγραφέας άραγε κανείς; Δύσκολο να το απαντήσεις. Δεν γίνεσαι μόνος σου πάντως. Δεν γίνεσαι καν όταν γράφεις το πρώτο ΤΕΛΟΣ κάτω από το μυθιστόρημά σου. Δεν γίνεσαι ούτε όταν αποκτάς εκδότη. Για την ακρίβεια, δεν γίνεσαι καν. Συγγραφέα σε κάνουν οι αναγνώστες: οι άγνωστοί σου, οι μακρινοί, και κυρίως αυτοί που περιμένουν το επόμενο βιβλίο σου, εκείνο που δεν έχεις γράψει ακόμη.

Όταν βέβαια πιάνεις το πρώτο σου βιβλίο και μυρίζεις μισοκλείνοντας τα μάτια την κόλλα του βιβλιοδέτη, ξέρεις πως κάτι έχει αλλάξει. Όχι πολλά, ούτε σημαντικά. Είναι απλώς κάτι σαν το πρώτο σου ραντεβού. Αλλά τα βιβλία δεν είναι έρωτας, είναι γάμος και δουλειά μαζί. Εκείνη την πρώτη φορά, εσύ είσαι ένας ξένος.

Κι έπειτα… έρχονται οι ιστορίες. Αλλά πιο πριν, οι ιδέες. Είναι πολλές: είναι όλες οι ιδέες. Αν κάτι όμως αξίζει σε αυτό το επάγγελμα, είναι η σωστή επιλογή. Και το timing. Πρέπει να είσαι έτοιμος για την κατάλληλη ιδέα, την κατάλληλη στιγμή. Κυρίως: πρέπει να είναι έτοιμοι, και παρόντες, οι άλλοι. Γράφεις πάντα μόνο για να διαβαστείς. (Κι αυτό πρέπει να το χτυπήσεις με μελάνι στα χέρια σου, να μην το ξεχνάς, ποτέ).

Κάπως έτσι έγινε και με τη Μέλισσα. Ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, από το στόμα μιας φίλης: ένα μικροσκοπικό νησί, Μεσοπόλεμος, η πανέμορφη Ελένη, η ασφυκτική κοινωνία, ένας έρωτας, ένας γάμος (ίσως), τα παιχνίδια της μοίρας, και φυσικά (τι άλλο;) μια τραγωδία. Λοιπόν, όλο αυτό που έχει τραγουδηθεί χίλιες χιλιάδες φορές, έπρεπε να γίνει βιβλίο. Μεγάλο. Που να τα χωρέσει όλα. Τους λυγμούς, το γέλιο, την ελπίδα, τη χαρά — όλα. Και έγινε.

Κυρίως όμως, για να φτιαχτεί σωστά, σε στέρεες βάσεις, έπρεπε να απαντηθεί το προαιώνιο ερώτημα: «Πού κατοικεί η ομορφιά;» Και μαζί: «Πόσο κρατούν οι στιγμές που η ομορφιά έχει το πάνω χέρι;» Αν έκανα κάτι (πέρα από την έρευνα, το χτίσιμο των χαρακτήρων, την επινόηση της πλοκής), ήταν να ψάξω για απαντήσεις. Αρκούν όμως αυτές για να σταθεί ένα βιβλίο;

Όχι. Χρειάζεσαι μία σταθερή βάση: ένα πλαίσιο. Και μία γεμάτη ιστορία. Και ανθρώπους που θα ’θελες να τους συναντήσεις. Και πράγματα —καταστάσεις, προβλήματα, περιπλοκές, «αμάχες»— που θα δώσουν ζωντάνια, ενδιαφέρον, κίνηση στην ιστορία σου, που θα την κάνουν να διαβαστεί και να αγαπηθεί. Είναι αυτό που λέμε ζωή. Είναι αυτό που λέμε: μυθιστόρημα.

Είναι άραγε στ’ αλήθεια «αληθινά» όλα αυτά; Ναι: είναι. Στόχος μου ήταν να μην είναι τίποτε ψεύτικο, καμία λεπτομέρεια, κανένα νεύμα, κανένα συναίσθημα, καμία μοιραία περιπλοκή. Όλα να πατούν στα πόδια τους, ακόμη και αν φαίνονται «εκτός του κόσμου τούτου». Έτσι κάνει πάντα ο άνθρωπος, ακόμη και όταν μιλά για τους θεούς, τους δικούς τους πολέμους και τους δικούς τους έρωτες. Έτσι κάνουμε πάντα στα βιβλία: οι ήρωές μας είναι μικροί, θνητοί θεοί, που ζουν τους δικούς τους έρωτες και πολεμούν τους δικούς τους πολέμους. Και που κλαίνε τόσο πολύ όσο οι πραγματικοί θεοί.

Ήταν ένα ταξίδι που το απόλαυσα και με γέμισε. Και μου δίδαξε πολλά πράγματα. Γιατί έπρεπε να γίνω όλοι εκείνοι οι ήρωες, οι γυναίκες και οι άντρες του νησιού. Έπρεπε να γίνω η Μέλισσα.

Την έμαθα καλά, την αγάπησα, τη συμπόνεσα, γέλασα και έκλαψα μαζί της, ερωτεύτηκα μέσα από τα μάτια της, και είδα —όπως είδε και αυτή— πού κατοικεί, τέλος πάντων, η ομορφιά. Σε ένα κορίτσι, σε ένα αγόρι, και στα βιβλία τους…»

«Οι Τέσσερις Εποχές της Μέλισσας» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός τις οποίες και ευχαριστούμε για την προσφορά των βιβλίων.