Θα μπορούσε να είναι σπουδή για τις «εκτελέσεις της 3ης Μαΐου» του Γκόγια, σπαρακτικό και βαρυσήμαντο όπως το Πρελούδιο αρ. 24 του Σοπέν, κι είναι μόνο ένα ολιγοσέλιδο διήγημα που αποτυπώνει την παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα του Σαρτρ. Για πολλούς από μας που τον θεωρούμε σήμερα πια ένα τουριστικό αξιοθέατο του Σαιν Ζερμέν, αυτός ο «σκαντζόχοιρος» της παγκόσμιας λογοτεχνίας έρχεται να μας θυμίσει πως η φήμη του δεν χτίστηκε τυχαία.  Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως απλώς κατάκλεψε τον Χάιντεγκερ, ο συγγραφέας του «Τοίχου» αποδεικνύει πως ξέρει καλύτερα από τον καθένα πώς να κάνει αφήγηση την μεγάλη φιλοσοφία  κι αυτό δεν είναι λίγο. Στον «Τοίχο» του  το μόνο που διασώζεται είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όλα τα άλλα, της ελευθερίας και της ζωής μη εξαιρουμένων, καταποντίζονται στο αβάσταχτο παιχνίδι με τον θάνατο που καταλήγει σε μια μικρή συνωμοσία της μοίρας. Η νύχτα εκείνη των τριών κρατουμένων στον Ισπανικό εμφύλιο με την ψυχολογία του μελλοθάνατου δεν θα πάψει ποτέ  να στοιχειώνει τις αναγνωστικές μας συνειδήσεις.