Η DIMÎTIR Εταιρεία Πολιτισμού, στο πλάνο της για τη θεατρική σαιζόν 2018 – 2019, έχει εντάξει την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του έργου “Narita Airport” του βραβευμένου Μεξικάνου δραματουργού και σκηνοθέτη Ramiro Torres de Miguel, σε μετάφραση του Luis Gómezbeck και σε σκηνοθεσία αμφοτέρων.
Το “Narita Airport” έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2010 στο Μεξικό σε παραγωγή του Εθνικού Κέντρου των Τεχνών και σε σκηνοθεσία του συγγραφέως. Συμμετείχε δε στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Γκέι Θεάτρου της Πόλης του Μεξικού. Το 2012 έκανε πρεμιέρα στην Ιαπωνία σε παραγωγή του Νέου Εθνικού Θεάτρου και της Πρεσβείας του Μεξικού στο Τόκυο και σε σκηνοθεσία της Τομόε Σάτο.
Eκδόθηκε στη Γαλλία σε τρίγλωσση έκδοση (ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά) από τον εκδοτικό οίκο EdiLivre Classique και στην Ελλάδα στα ελληνικά από τη Librería Española Νικολόπουλος.
Η υπόθεση
Αεροδρόμιο Ναρίτα, Τόκυο. Αίθουσα αναμονής. Τρεις ολότελα διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικής κουλτούρας εγκλωβίζονται απρόσμενα λόγω χιονοθύελλας στο αεροδρόμιο. Προορισμός του το Σαπόρο. Ο Βίκτωρ, ένας Έλληνας στα εικοσιπέντε ταξιδεύει με το Μαρτίν, ένα Μεξικάνο γύρω στα πενήντα του χρόνια και σύζυγο του πατέρα του, για να εκπληρώσουν την τελευταία επιθυμία του τελευταίου και να σκορπίσουν τις στάχτες του στο Σαπόρο. Κατά τη διάρκεια της παραμονή τους στην αίθουσα θα αποκαλυφθούν διάφορες πτυχές της σχέσης του Βίκτωρος με τον πατέρα του, με τον πρώτο να κατηγορεί τον Μαρτίν για όλα τα δεινά του. Η Μίκι, παρόλο που είναι ξένη, μιλάει ελληνικά και ακούει όλη τη συζήτηση. Κάποια στιγμή τους αποκαλύπτει ότι έχει καταλάβει τα πάντα και από τη στιγμή αυτής της αποκάλυψης γίνεται «αντίβαρο» στη σχέση των δύο ανδρών. Οι συνέπειες όμως των αποκαλύψεων τι κατάληξη θα έχουν; Θα εκπληρωθεί η τελευταία επιθυμία του νεκρού;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σημείωμα του δραματουργού:
Το έργο το έγραψα εξ ολοκλήρου σε αεροπλάνα και αεροδρόμια. Ασχολείται με την εγκατάλειψη, την απόρριψη και την υποτίμηση των παιδιών από τους γονείς τους. Ασχολείται και με τη νέα μορφή οικογένειας (ομοφυλόφιλοι γονείς), χωρίς να δίδεται έμφαση όμως στη σεξουαλικότητα των μελών της, αλλά στον τρόπο λειτουργίας ή δυσλειτουργίας της, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις «συμβατικές». Και γιατί σ’ ένα αεροδρόμιο; Επειδή ο χώρος του αεροδρομίου είναι ουδέτερος και σ’ έναν τέτοιο χώρο ήθελα να βρίσκονται δύο άνθρωποι που -παρόλο που γνωρίζονται και μοιράζονται καταστάσεις και συναισθήματα- υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν βρεθεί μαζί, και μάλιστα όταν υπάρχει αμοιβαία αντιπάθεια. Αυτή η αντιπάθεια δημιουργεί μια βαριά ατμόσφαιρα με ανταλλαγή λεκτικών και σωματικών χτυπημάτων.
Μάρτυς της όλης κατάστασης είναι μια γυναίκα που γίνεται «αντίβαρο» στο έργο (διαιτητής). Ήθελα επίσης, ενώ όλα τα αεροδρόμια είναι παρόμοια σε όλο τον κόσμο, οι χαρακτήρες να βρίσκονται μακριά από τη βάση τους, να είναι ταλαιπωρημένοι από ένα πολύωρο ταξίδι, να είναι αποσυντονισμένοι από την επαφή με μια διαφορετική κουλτούρα. Ακριβώς όπως όταν μεταφέρεις ένα ζώο της ερήμου στη ζούγκλα και πρέπει να προσαρμοστεί βιαία. Σε έναν τέτοιο χώρο, δίχως «δεσμούς» τα συναισθήματα μεγεθύνονται και οι πιθανότητες συμφιλίωσης μπορεί να είναι μεγάλες. -Ramiro Torres de Miguel
Συντελεστές
Κείμενο: Ramiro Torres de Miguel
Μετάφραση: Luis Gómezbeck
Σκηνοθεσία: Ramiro Torres de Miguel και Luis Gómezbeck
Βοηθός σκηνοθεσίας: Βιργινία Μιχαήλ
Ενδυματολογία: Ελένη Εξάρχου
Ειδικές προβολές: DaHouse
Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού
Υπερτιτλισμός: Βιργινία Μιχαήλ
Φιλολογική επιμέλεια: Βίλη Ντουχάνη
Σχεδιασμός εικόνας: DaHouse
Σχεδιασμός ήχου: Yair López
Γραφιστικά: Rodrigo Cortés
Εκτυπώσεις: Volcano Graphic
Δημόσιες σχέσεις: Ράνια Παπαδοπούλου
Ερμηνεία: Χάρης Χιώτης (Βίκτωρ), Ναταλί Τσάβεζ (Μίκι), Luis Gómezbeck (Μαρτίν)
Διάρκεια: 70 λεπτά
(υπέρτιτλοι στα ισπανικά)
