Η πρώτη ταινία του Ντέιβιντ Λιντς που είδαμε, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από το Μπλε Βελούδο. Η μαγεία της ταινίας, έπειτα από πολλή σκέψη, καταλήγουμε ότι έγκειται στην κατανόηση αφηρημένων πλάνων, δύστροπων προσωπικοτήτων, βίαιων αφηγήματων. Όλα αυτά μοιάζουν μακρινά. Αλλά αλήθεια πόσο μακρινά είναι;

Πόσο ξένη φαντάζει η υπόγεια ζωή των φαινομενικά ήρεμων γειτονιών; Των φιλήσυχων ανθρώπων; Αλήθεια πόσο εύκολα ένα κομμένο αυτί, σε οδηγεί σε σωρεία γεγονότων που αν μη τι άλλο, ταρακουνούν σαν τεκτονικές πλάκες την στωϊκότητα που διατρέχει κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου; Είναι δυνατόν μια σκηνή εγκλήματος, που απαρτίζεται από έναν ψυχωτικό εγκληματία, μια τραγουδίστρια, κλειστά παράθυρα, σκοτεινά τοπία, ο δυνατός ήχος που πλέει στην ησυχία, να σου αλλάξει την ζωή;

Όλα αυτά φαντάζουν ένα δυστοπικό σενάριο. Και όμως δεν είναι. Αρκεί να ανατρέξουμε σε κομβικά συμβάντα. Ειδήσεις; Προσωπική ή κοινωνική ζωή; Ελευθερία επιλογής. Αρκεί ένα δευτερόλεπτο να αλλάξει η ζωή σου λένε. Αυτό το δευτερόλεπτο του Λίντς, μέσα στην ηρεμία των πάντων, αποδεικνύει, ότι είναι ώρες, μέρες, χρόνια ολόκληρα. Απλά το δικό μας, ρολόι είχε κολλήσει. Ένας άνθρωπος, ένα έγκλημα, ένα θύμα, αρκούν για να συνεχίσει ο δείκτης να τρέχει.

Το Μπλέ Βελούδο, από πολλούς θεωρείται ως το έργο το οποίο αντικρατοπτρίζει πλήρως την ιδέα πίσω από τις ταινίες του Λίντς. Φαινομενικά οι υποθέσεις των ταινιών διαφέρουν. Μπορεί. Εμείς ωστόσο, διακρίνουμε το ίδιο ψυχολογικό προφίλ θυμάτων, περίγυρου, θυτών. Καθόλου τυχαία δεν φαντάζουν στα μάτια μας όλα αυτά τα χαρακτηριστικά των ταινιών του με αυτά του τα λόγια: «Σημαντικά ήταν μόνο όσα συνέβαιναν έξω από το σχολείο και αυτά τα πράγματα ήταν που είχαν τεράστια επίδραση πάνω μου. Άνθρωποι και σχέσεις και slow χοροί σε πάρτι. Μεγάλες αγάπες και όνειρα. Σκοτεινά, φανταστικά όνειρα».

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Ο συλλογισμός μας ευθύς αμέσως μεταφέρεται στην σειρά του 1990, Twin Peaks. Μια ήρεμη σχολική ζωή. Αγαπημένες οικογένειες. Επιτυχημένοι γονείς. Ήρεμο μέρος. Μια αποτρόπαια δολοφονία έρχεται να συνταράξει τα ήσυχα νερά. Ή μήπως ήταν πάντα σε κρυφή τρικυμία;…

She wore blue velvet
Bluer than velvet was the night
Softer than satin was the light
From the stars
She wore blue velvet
Bluer than velvet were her eyes
Warmer than May her tender sighs
Love was ours
Ours a love I held tightly
Feeling the rapture grow
Like a flame burning brightly
But when she left, gone was the glow of
Blue velvet
But in my heart there’ll always be
Precious and warm, a memory
Through the years
And I still can see blue velvet
Through my tears
She wore blue velvet
But in my heart there’ll always be
Precious and warm, a memory
Through the years
And I still can see blue velvet
Through my tears

Διαβάστε επίσης:

Ντέιβιντ Λιντς: Ο μαέστρος των εφιαλτικών σεκάνς