Η αναβίωση της αρχαίας τέχνης της Πλαστικής-Χαλκοχυτικής και της μεθόδου του χαμένου κεριού στον ελλαδικό χώρο οφείλεται κυρίως στο όραμα του Γιάννη Παππά να κατασκευαστεί καλλιτεχνικό χυτήριο στην Ελλάδα για πρώτη φορά από την αρχαιότητα, και μάλιστα στο χώρο της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αφού μέχρι τότε όλα τα μπρούτζινα έργα Ελλήνων δημιουργών έφεραν τη σφραγίδα ξένων χυτηρίων.
Η έκθεση των φοιτητών του Εργαστηρίου Γυψοτεχνίας ‒ Χαλκοχυτικής της ΑΣΚΤ στον χώρο όπου εργαζόταν και δίδασκε ο Γιάννης Παππάς αποτελεί την ιστορική συνέχεια της πολύπαθης διαδρομής της τέχνης της χαλκοχυτικής και της μεθόδου του χαμένου κεριού. Τα έργα των φοιτητών, τα οποία παρουσιάζονται δίπλα σε έργα του Παππά ώστε να συντελεστεί ένας διάλογος υλικότητας, είναι ενδεικτικά όλων των σταδίων μέχρι τη χύτευση. Αρματούρες από σίδερο, ξύλο και πηλό, προπλάσματα από κερί ή πλαστελίνη, καλούπια γύψινα και λαστιχένια και φυσικά μπρούτζινα έργα. Μαζί με τα γλυπτικά έργα εκτίθενται και σχέδια των φοιτητών από τα sketchbooks της προηγούμενης ακαδημαϊκής χρονιάς, όπως και σχέδια του Γιάννη Παππά από τα φοιτητικά του χρόνια στο Παρίσι, εφόσον, όπως μας θυμίζει συχνά ο Γιάννης Παππάς στα γραπτά του, το σχέδιο είναι πάνω απ’ όλα.
Επιμέλεια: Μάρκος Γεωργιλάκης, Θοδωρής Μπαργιώτας
