Τον περασμένο Μάιο στις 27 του μηνός, ξεκίνησε το ταξίδι μου για τον κόσμο του “Γλάρου”. Χτύπησε το τηλέφωνό μου για να πάω στην ακρόαση του Αλέξανδρου Διαμαντή για το ρόλο της Νίνας. Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, επικοινωνήσαμε. Συζητήσαμε εκτενώς για τον έργο, για τις ζωές μας, δοκίμασα διάφορους αυτοσχεδιασμούς πάνω στη σκηνή, ένοιωσα αμέσως ότι αυτός ο άνθρωπος ενδιαφέρεται πραγματικά να μου δώσει χώρο και χρόνο ώστε να του ανοίξω τα υλικά μου με ασφάλεια, απλόχερα, χωρίς να νοιώθω ότι κάποιος με κρίνει, προσπαθώντας να προσεγγίσω και να αποκωδικοποιήσω το υλικό της Νίνας και ολόκληρου του έργου όσο πιο βαθειά γίνεται.
Στις 28 Αυγούστου ξεκίνησε η πρώτη μας πρόβα. Καλοκαίρι. Ζέστη. Φτιάξαμε την αυτοσχέδια σκηνή μας -ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο τραπέζι- και καθίσαμε. Ήμασταν όλοι μας, όμορφοι. Μάτια ζεστά, χειραψίες, άβολα χαμόγελα. Προσπαθούσα να αφουγκραστώ τον καθένα ξεχωριστά· να αφήσω τις μυρωδιές τους να εισβάλλουν στην μνήμη μου. Έτσι άρχισαν οι πρόβες· με πολύ ενθουσιασμό, ψάχνοντας , χτίζοντας και γκρεμίζοντας και τελικά συνθέτοντας ένα νέο κόσμο με βάση τις λεπτές αποχρώσεις του ψυχισμού των χαρακτήρων του Τσέχοφ καθώς και τις κρυμμένες προθέσεις, το χιούμορ, και τις επαναστατικές ιδέες του ίδιου του Τσέχοφ. Δέος, φόβος, αγωνία, ειλικρίνεια και χαρά συνυπήρχαν σε κάθε μου προσπάθεια. Και κάπως έτσι φτάσαμε προς την ολοκλήρωση της παράστασης. Σαφώς μου βγαίνει η ανάγκη να γυρίσω το χρόνο πίσω, να διορθώσω πράγματα, να τροποποιήσω, να ξαναζήσω, να ανακαλύψω κάτι καινούργιο που μου διέφυγε. Ποτέ δεν φτάνει. Βάζοντας στη βαλίτσα μου ότι έχει συμβεί ως τώρα, με συνοδοιπόρους τον Βαγγέλη, τον Δημήτρη, την Ιωάννα, τη Δανάη και τον Περικλή, νομίζω πως είμαι έτοιμη να “πετάξω” στο ταξίδι μας. Κι αν κάτι ξέχασα, έχασα ή τελείωσε στη διαδρομή, είμαι σίγουρη ότι θα μου το χαρίσουν με ανιδιοτέλεια οι συνάδελφοι και συμπαίκτες μου· ο καθένας και η καθεμία με τον δικό του/της τρόπο.
Είμαι σίγουρη ότι η Νίνα είναι ένας μικρός δαίμονας. Κάνει μια μεγάλη επαναστατική πράξη: ζητάει να είναι ελεύθερη. Ρισκάρει. Οι μεγάλες πράξεις ενέχουν μέσα τους και την αυθαιρεσία. Τα χειμαρρώδη όνειρα για ένα λαμπερό μέλλον που φαντάζεται και επιθυμεί η Νίνα είναι φωτεινά, νεανικά, γεμάτα ίλιγγο. Βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης όπου το εγώ της συναντιέται με τον κόσμο εν γένει, με τις επιθυμίες κάθε κοινού ανθρώπου και γίνονται ένα. Τελικά η Νίνα καίγεται. Η αποτυχία της επανάστασής της είναι για μένα τετελεσμένη καθώς τόσο η κοινωνία του Τσέχοφ όσο και η σημερινή πραγματικότητα δεν θέλει ανθρώπους με άποψη, δραστικούς, επαναστατικούς. Όταν ξανασυναντάμε την Νίνα στην 4η πράξη, έχει περάσει πολλά. Έχει πάψει να αναζητάει την αγάπη γι΄ αυτό και την βρίσκει. Καθοδηγείται από ένα αόρατο χέρι. Κατεστραμμένη μεν αλλά γεμάτη πνευματική δύναμη, ανοίγει τον δρόμο για να συναντηθεί με το θεό πια, που κρύβει μέσα της.
Νοιώθω τυχερή να ερμηνεύσω τον εμβληματικό ρόλο της Νίνας. Μου έχει δοθεί η δυνατότητα να κάνω το επάγγελμά μου, να συνεχίζω να καλλιεργώ τον εαυτό μου με παράλληλα ερεθίσματα, ανοίγοντας τους ορίζοντές μου ώστε να ανταποκριθώ και να υποστηρίξω την ιστορία που έγραψε ο Τσέχοφ και ακόμα πιο συγκεκριμένα την διασκευή του Αλέξανδρου. Σαφώς και υπάρχουν πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στη Νίνα και σε μένα. Ψάχνω κι εγώ να βρω το δρόμο μου στην τέχνη της υποκριτικής· ονειρεύομαι, πάλλομαι, αποτυγχάνω και πεισμώνω. Σκέφτομαι ότι για να βρεθούνε νέοι τρόποι έκφρασης στην τέχνη, πρέπει να βρεθούνε νέοι τρόποι έκφρασης στη ζωή. Κι όμως εγώ, ακόμα πιστεύω και στην Τέχνη και στον Έρωτα. Κι ας μείνω απροστάυτευτη, ανίδεη, παιδικά ρομαντική. Είναι συγκινητικό να συναντιούνται τα μάτια σου με τα μάτια ενός άλλου ανθρώπου. Τόσο στη ζωή, όσο και στη σκηνή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Υ.Γ. Ευχαριστώ ειλικρινά το θέατρο Σημείο και τους Νικολέτα, Βάσια, Νάσια, Εύα, Άσση, Χρήστο, Θεόφιλο, Σταύρο και φυσικά τον Αλέξανδρο γι’ αυτό το ταξίδι.
Διαβάστε επίσης:
Ο Γλάρος, του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή στο Θέατρο Σημείο
