Η έκθεση Capto Vacui, όπως αναφέρει ο επιμελητής, θα χαρτογραφήσει μια τεράστια καλλιτεχνική περιοχή συγκεντρώνοντας πίνακες, κολάζ, βίντεο-έργα, ένα νέο ηχητικό έργο καθώς και πρόσφατα γλυπτά. Από διαφορετικές οπτικές, όλα αυτά τα έργα περιστρέφονται γύρω από ένα ειλικρινές ενδιαφέρον για την conditio humana. «Τι μπορούμε να γνωρίζουμε και πώς;», «Πώς και γιατί διαδραματίζουν συχνά τα σφάλματα, τα λάθη και οι παρεξηγήσεις ζωτικό ρόλο στη διαμόρφωση ευρηματικών και δημιουργικών διαδικασιών;», «Πώς μπορούμε να ζήσουμε έναν βίο βιωτό με δεδομένη την πεπερασμένη γνώση μας και την κατακερματισμένη κατανόησή μας για την ανθρώπινη φύση;»· ερωτήματα όπως αυτά δομούν το εννοιολογικό πλαίσιο των δραστηριοτήτων του Κωνσταντίνου Δρέγου. Από τις απαρχές του, το έργο του ήταν ένα καλλιτεχνικό τόλμημα αλλά και μια φιλοσοφική διερώτηση, δύο οπτικές με ζητούμενο όχι τόσο να δοθούν απαντήσεις που θα ισχύουν στο διηνεκές, αλλά μάλλον να διερευνηθούν τα θεμέλια των κανονιστικών και τρεχουσών θεωριών που καλύπτουν το πεδίο ενδιαφέροντός του.
Επιλεγμένα έργα από δύο μεγαλύτερες σειρές, τις «Labyrinth» [Λαβύρινθος] και «Capto Vacui» [Αδράχνοντας το κενό], στοιχειοθετούν τη ραχοκοκαλιά αυτής της έκθεσης. Μεταξύ σχεδίου και ζωγραφικής, επιστήμης και μύθου, και πάντα με μια ήπια παλέτα, οι καμβάδες αυτοί καταλαμβάνονται από υποδηλώσεις για φαινομενικά σύνθετες, αφηρημένες διατυπώσεις ευρηματικών διαδικασιών. Αριθμοί, σύντομες εξισώσεις, σπαράγματα αρχιτεκτονικών ή άλλων σχεδίων, λέξεις, διαγράμματα κ.ά. προβάλλουν ενταγμένα ή αντιπαρατιθέμενα μέσα από χειρονομιακές και ζωγραφικές περιοχές των καμβάδων. Αποτυπώνεται έτσι η καθαυτό δημιουργική διαδικασία της επινόησης, με όλα τα σφάλματα και τις παραβάσεις της, μια διαδικασία που ενέχει κάτι χαρμόσυνο και συνάμα τραγικό. Ο Βίτγκενσταϊν είπε κάποτε πως αποστολή της φιλοσοφίας είναι να δείξει στη μύγα πώς να βγει από τη μυγοπαγίδα, ο Δρέγος όμως φαίνεται να αμφισβητεί το ίδιο το ενδεχόμενο ενός τέτοιου εγχειρήματος. Αντ’ αυτού, μας παρουσιάζει τη χαοτική ομορφιά και δύναμη διαφορετικών εκδοχών τέτοιων μυγοπαγίδων, χωρίς να προσφέρει οδηγίες εξόδου. Σαν μια πραγματωμένη απορία, οι πίνακες αυτοί προσπαθούν να αποτυπώσουν αυτό που δεν μπορεί ούτε να αναπαρασταθεί ούτε να μεταφραστεί: την ίδια τη διαίσθηση και την έμπνευση.
Η βιντεοεγκατάσταση με τίτλο «Die Vorbereitung des Kardinals» [Η προετοιμασία του καρδινάλιου] πραγματεύεται τον παραλογισμό και τη συνθετότητα της ανθρώπινης κατάστασης με μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Ενώ βιώνει μια υπαρξιακή κρίση, η ύβρις και η έλλειψη σκοπού οδηγούν έναν καρδινάλιο να αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του σε μια αμφιλεγόμενη δραστηριότητα. Προκειμένου να βρει την απόλυτη βεβαιότητα της ίδιας του της ύπαρξης, αποφασίζει να ζυγίζει το κεφάλι του κάθε μέρα. Μόνο αν βρει δύο αποτελέσματα απολύτως ίδια θα καταφέρει ο καρδινάλιος να ολοκληρώσει τη διαδικασία πλήρως πεπεισμένος για το πραγματικό της ύπαρξής του. Στο μυαλό του καρδινάλιου, η επιστημονική ιδέα της μετρησιμότητας δείχνει να αντικαθιστά το ρόλο του θεού στα παραδοσιακά συστήματα πεποιθήσεων. Το έργο στο σύνολό του δείχνει να προτείνει πως ούτε μια ορθολογική ούτε μια μυστικιστική βάση δεν θα καταφέρουν ποτέ να εξαλείψουν τη θεμελιώδη αβεβαιότητα – πρέπει απλά να μάθουμε να ζούμε με αυτή.
Ένα σύνολο μικρών γλυπτών με τίτλο «Proplasma» [Πρόπλασμα] υμνεί την αμεσότητα της διάπλασης της υλικής τους βάσης. Χρησιμοποιώντας πανομοιότυπους κύβους πηλού ως αφετηρία, τα έργα συχνά δείχνουν θραύσματα της ανθρώπινης μορφής. Κεφάλια, άλλα μέλη του σώματος ή απλές δομές συνυπάρχουν με τα αδρά αποτυπώματα που άφησαν τα χέρια του καλλιτέχνη όταν δούλευε τον πηλό. Ο Δρέγος δεν μπήκε στη διαδικασία να επεξεργαστεί τις λεπτομέρειες των έργων αυτών – τα γλυπτά του μοιάζουν ατελή, και είναι όντως. Με το που άρχιζε να διαφαίνεται μια αόριστη αλλά ηχηρή έκφραση, η καλλιτεχνική διαδικασία διακοπτόταν και ο καλλιτέχνης δεν επανερχόταν. Εναρμονισμένα με την άποψη του Μιχαήλ Άγγελου για την αξία του ατελούς, τα γλυπτικά αυτά σχεδιάσματα ανήκουν σαφέστατα στο Salon des refusés [Έκθεση των απορριφθέντων]. Υπονομεύοντας τις συνήθεις προσδοκίες δεξιοτεχνίας και περικόπτοντας την παραδοσιακή διαδικασία της γλυπτικής, η προσέγγιση του Δρέγου αμφισβητεί τη διάκριση μεταξύ μιας έννοιας και της υλοποίησής της. Η πράξη και η ιδέα της δημιουργίας αυτών των έργων συγχωνεύονται, ενώ τα σφάλματα, οι ιδιοτροπίες της τύχης και οτιδήποτε άλλο μπορεί να συμβεί κατά τις ταυτόχρονες αυτές διαδικασίες συγκροτούν την ποιότητα των αποτελεσμάτων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βιογραφικά
Κωνσταντίνος Δρέγος
Ο καλλιτέχνης Κωνσταντίνος Δρέγος (γεν.1977) σπούδασε ζωγραφική/γλυπτική στην ΑΣΚΤ, μουσική στο Aττικό Ωδείο Αθηνών και εικαστικές τέχνες και φιλοσοφία στη Βιέννη και στο Λιντς. Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Έργα του βρίσκονται σε μεγάλες ευρωπαϊκές ιδιωτικές συλλογές και έχουν εκτεθεί σε διεθνή μουσεία και γκαλερί.
Daniel Marzona
Ο Ντάνιελ Μαρτσόνα (γενν.1969) σπούδασε ιστορία τέχνης και φιλοσοφία στο Ruhruniversität στο Μπόχουμ. Από το 2001 έως το 2004 εργάστηκε ως επιμελητής στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης P.S.1 στη Νέα Υόρκη. Το 2004 συνίδρυσε με την Elena Carlini τον εκδοτικό οίκο Navado Press και άρχισε να δημοσιεύει πολυάριθμα κείμενα πάνω στη σύγχρονη τέχνη.
Από το 2007 έως το 2014 υπήρξε διευθυντής της Γκαλερί Konrad Fischer στο Βερολίνο.
Τον Σεπτέμβριο του 2014 άνοιξε τη δική του γκαλερί στο Βερολίνο.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΡΕΓΟΣ, Η προετοιμασία του καρδιναλίου, 2022, 4κάναλη βιντεοεγκατάσταση (βιντεοστιγμιότυπα). Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη
