Ορμώμενη από τη ζωγραφική της Αναγέννησης, του Μπαρόκ και του εξπρεσιονισμού, στα έργα της αποδίδεται η δική της ανάγνωση της καλλιτεχνικής πρακτικής των σπουδαίων δασκάλων των κινημάτων αυτών, άλλοτε µε ξεκάθαρες αναφορές και άλλοτε όχι. Βασισμένη σε παρόμοιες συνθέσεις, η Κατερίνα Παπαζήση ξαναφαντάζεται την ακαδημαϊκή ζωγραφική και τη φέρνει σε σημερινούς όρους, δίνοντας µε την πινελιά της στις γνώριμες φόρμες την αίσθηση ότι ξεφεύγουν από τα όριά τους και μετατρέπονται σε κάτι άλλο.
Στα έργα της η μετατροπή αυτή συνδέεται και µε την κοινωνική πρόσληψη του γυναικείου σώματος. Ως κυρίαρχο στοιχείο της ακαδημαϊκής ζωγραφικής, η εικαστικός το παίρνει και το μετασχηματίζει εντός του δικού της εικαστικού περιβάλλοντος στοχεύοντας σε «μια σκόπιμη απελευθέρωση της μορφής και του σώματος, η οποία επιτρέπει την ανάπτυξη εναλλακτικών αφηγήσεων και δημιουργεί χώρο για μια πιο εκτεταμένη και περιεκτική εξερεύνηση της αναπαράστασης», όπως εξηγεί στο συνοδευτικό κείμενο της έκθεσης ο Πάνος Γιαννικόπουλος.
Ο τίτλος της έκθεσης, A dancefloor of one’s own, περιγράφει τόσο θεματολογικά, όσο και νοηµατολογικά τα έργα που παρουσιάζονται. Τα τολμηρά χρώματα και οι σκηνές γιορτής των έργων της σε καμβά αντιπαραθέτονται µε τις σκούρες και εσωστρεφείς μονοτυπίες της καθρεπτίζοντας τις αντίστοιχες στιγμές της τρέχουσας καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας όπου συμβαίνουν τόσα πολλά αντίξοα γεγονότα ταυτόχρονα, και καταλήγουν να εκτονώνονται σε μια φρενήρη δίνη, όμοια µε αυτή ενός άστατου πάρτι.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: A long Dress (λεπτομέρεια έργου), 2024, Λάδι σε λινό, 170χ210εκ
