«Είναι εκεί που περνάς και ζεις και αφήνεις… Τα χρώματα σου και τα χρόνια σου… Aκολουθούν το κοίταγμα σου και ακούν το γέλιο σου, σιωπηλά και ηχηρά, αγαπούν τον παλμό σου.
Κι εδώ υπάρχει ο καλλιτέχνης, παρατηρητής και δημιουργός, μορφοποιεί τα βήματα σου σε τελάρα καμβά, πλαισιώνει τις αναμνήσεις σου, αυτά τα βαθιά αποτυπώματα της θρέψης σου, ατενίζουν σαν φάροι το μοναδικό της ύπαρξης σου.
Σας σκιές αφημένες, αντικείμενα ύλης ή διάφανες θάλασσες πρισματικές, που δεν χάνουν το χρώμα τους, δεν σβήνουν, δεν ξεχνάνε, γιατί γίνονται Τέχνη. Μια Τέχνη – αναγωγή στο παντοτινό και καθάριο·
Στο έργο της Gilda Frumkin, ο άνθρωπος είναι παρών μέσα από το πέρασμα του. Συναντάμε κουπιά, σημαδούρες ή σκοινιά κάβων ριγμένα –βαριές αλυσίδες– που ταξιδεύουν όλα γητεμένα μέσα στον μεταφυσικό ρεαλισμό τους. Η πινελιά εκφράζεται αλλού ιμπρεσσιονιστική, πότε διαστρεβλώνει τον ρεαλισμό της και γίνεται αφαίρεση, ένα εικαστικό περιβάλλον, όπου ο συμβολισμός της εικόνας συναντά τον εξπρεσιονισμό του συναισθήματος και γεννούν μαζί μια πρωτόγνωρη υπαρξιακή κατάσταση· με τον λυρισμό και την καλλιτεχνική ευαισθησία να υπογραμμίζουν την αξία της διαδρομής…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κι από δω πέρασε ο άνθρωπος… Και έζησε… Και άφησε…» – Νικολένα Καλαϊτζάκη
Συντονισμός: Όλγα Λατουσάκη, Ιστορικός Τέχνης
Κείμενα: Νικολένα Καλαϊτζάκη, Ιστορικός Τέχνης
