Ημέρα Πέμπτη. Έχω μόλις σχολάσει από τη δουλειά μου και κατευθύνομαι προς τις γειτονιές μου. Η βραδιά γλυκιά, οι πρώτες βιτρίνες στολισμένες ήδη, μια αισιόδοξη νότα τραγουδούσε στην καρδιά μου και τα βήματα μου θαρρείς και δεν ήταν έτοιμα ακόμα να με οδηγήσουν σπίτι. Έστριψα δεξιά και κατευθύνθηκα προς την οδό Ιπποκράτους. Ήξερα ότι εκεί υπάρχει ένα αγαπημένο μου μέρος. Άνοιξα  την πόρτα, πήρα μια μεγάλη ανάσα από βιβλία και αμέσως αφέθηκα  στην οικειότητα του χώρου. Βρισκόμουν στο βιβλιοπωλείο του Πολυχώρου Μεταίχμιο. Καλησπέρισα την ευγενική κυρία στο ταμείο και αμέσως πήγα και στάθηκα στο αγαπημένο μου σημείο. Μπροστά από τα παραμύθια…

Κοιτούσα τα εξώφυλλα σαν μαγεμένος, έπιανα ένα βιβλίο, το μύριζα, το χάιδευα και μετά το έβαζα ξανά πίσω στη θέση του για να πάρω το επόμενο. Από την αρχή όμως το βλέμμα μου είχε κερδίσει ένα βιβλίο με ένα ζεστό, ατμοσφαιρικό και αισιόδοξο εξώφυλλο. Το πήρα στα χέρια μου τελευταίο, και παρόλο που θα μπορούσα να φύγω από εκεί με περισσότερα βιβλία, ένιωσα ότι έμοιαζε πιο σωστό να μοιραστώ τη βραδιά μου μόνο με ένα. Άλλωστε, ετούτη η βραδιά, τόσο γλυκιά και γαλήνια, ταίριαζε τέλεια με τον τίτλο  του παραμυθιού που κρατούσα στα χέρια μου. «Η Νύχτα που γεννήθηκε η αγάπη».

Καληνύχτισα, και με το πολύτιμο απόκτημα στα χέρια μου, κατευθύνθηκα προς το σπίτι. Η ώρα επτά το βράδυ. Στην Καλλιδρομίου, έξω από το αγαπημένο μου καφέ, δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Πολύ ξεχωριστή αυτή η νύχτα για να πάω σπίτι από τώρα. Διάλεξα το τραπέζι δίπλα στο παράθυρο, παρήγγειλα ένα τσάι και έβγαλα το παραμύθι από το σακίδιό μου. Χάζεψα με προσοχή το εξώφυλλο, άφησα το βλέμμα μου να ταξιδέψει σε κάθε λεπτομέρεια, έριξα μια ματιά έξω στη νύχτα και ξεκίνησα το μικρό μου ταξίδι στις σελίδες του. Ο διάσημος αλέκτορας Μίζα Ντελ Γκάλο ξύπνησε από το λήθαργό του, καθάρισε τη φωνή του, ύψωσε το ανάστημά του, ανέβηκε στο καμπαναριό και μίλησε το παραμύθι. Ένα παραμύθι για τη «Νύχτα που γεννήθηκε η αγάπη».

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Περίεργο και όμορφο πράγμα η αγάπη. Όλοι την ψάχνουμε και όλοι νομίζουμε ότι την έχουμε βρει. Όλη την έχουμε ανάγκη αλλά λίγοι προσπαθούμε για αυτήν. Οι περισσότεροι νομίζουμε πως κάποτε την βρήκαμε και είμαστε σίγουροι ότι ήταν η καλύτερη αγάπη από όλες. Μα τι είναι τελικά η αγάπη, πως μοιάζει, πως μοιράζεται, που μένει και τι νιώθει;

Έψαχναν οι άνθρωποι, έψαχναν οι πετεινοί, μα η αγάπη άφαντη στα μάτια τους. Μέχρι που και η ίδια η αγάπη, χάθηκε, μιας και κανένας πλέον δεν την συναντούσε. Και έμειναν όλοι σιωπηλοί, απόμακροι και ξένοι. Μόνο ελάχιστοι θυμόντουσαν ότι αγάπη σημαίνει φως, πως η αγάπη δε χωρίζει τους ανθρώπους μα τους φωτίζει την καρδιά. Η αγάπη είναι μία και ζει παντοτινά!

«Δεν τελειώνει ποτέ;» ρώτησε ένα παιδί και ο Μίζα Ντελ Γκάλο απάντησε «η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, γιατί έρχεται μαζί με τη ζωή. Κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται πάλι και η αγάπη μες στον κόσμο».

«Πόσο υπέροχη εκδοχή», σκέφτηκα. «Κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, γεννιέται και η αγάπη μες τον κόσμο». Για φαντάσου τι θα έγινε τη νύχτα εκείνη που γεννήθηκε η αγάπη… Έβαλα τρυφερά το παραμύθι πίσω στο σακίδιο και ξεκίνησα για το σπίτι. Άναψα τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια, έβαλα χριστουγεννιάτικη μουσική, κάθισα στο χαλί και άφησα κάθε μου κύτταρο να γεμίσει με αγάπη και ελπίδα. Πόσο πιο όμορφα που θα ήταν αν η αγάπη γεννιόταν κάθε νύχτα, σκέφτηκα. Ένα βράδυ δεν είναι ποτέ αρκετό….

Πήρα το βιβλίο στα χέρια μου, το ακούμπησα στο μαξιλάρι απέναντι μου και «μπήκα» για μια τελευταία φορά μέσα στο μαγικό κόσμο του εξωφύλλου του. Κάτι μου λέει ότι, σε αυτόν τον μικρόκοσμο, η αγάπη γεννιέται όντως κάθε βράδυ…

Καληνύχτα!

Το βιβλίο «Η νύχτα που γεννήθηκε η αγάπη» της Σοφίας Μαντουβάλου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε εικονογράφηση Θέντας Μιμηλάκη.