Γιώργος Κόλλιας: Βρες αυτό που πραγματικά αγαπάς και καν’ το έτσι θα πας μπροστά

Αν τον θαυμάζεις επειδή έχει τα πιο γρήγορα πόδια στον κόσμο ως ντράμερ, γνωρίζοντάς τον, θα γίνεις φαν του και ως άνθρωπος. Αν και ακραίος στο παίξιμό του, αγαπάει το μέτρο. Όχι με την εκδοχή της μετριότητας αλλά με αυτή, της οριοθέτησης που οδηγεί τον άνθρωπο στην κορύφωσή του, ως άτομο και ως σύνολο. Χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη «γήινο» και δίνει την εντύπωση ότι περισσότερο από όλα γοητεύεται από την επαφή με το έδαφος αυτού του πλανήτη. Στο εξωτερικό, δεν χρεάζεται συστάσεις, σε αντίθεση με την πατρίδα του. Κυρίες και κύριοι, ο Γιώργος Κόλλιας, ντράμερ των «Nile». Από την Κόρινθο.

Συνέντευξη Μαρία Παππά

CultureNow: Παίζεις ακραία τύμπανα. Τι σχέση έχεις με τα όρια γενικότερα;

Γιώργος Κόλλιας: Μ’ αρέσει να μην τα ξεπερνάω. Ανάλογα. Στο ντραμιστικό κομμάτι, στο μουσικό κομμάτι μ’ αρέσει να μεγαλώνω το ταβάνι, να ξεπερνάω τα όριά μου και να εξελίσσομαι, που είναι πάρα πολύ λογικό και το κάνουν όλοι οι μουσικοί. Στην οδήγηση όμως, στο δρόμο, θέλω να είμαι ευγενικός. Οπότε διαφέρει αυτό το πράγμα για ‘μένα. Άλλοτε μ’ αρέσει να τα ξεπερνάω και άλλοτε όχι. Αλλά νομίζω ότι τις περισσότερες φορές δεν θέλω να τα ξεπερνάω, καθώς μέσα στην κοινωνία για παράδειγμα, μπορεί να γίνω αγενής ή επικίνδυνος…

C. N.: Τι είναι σημαντικό για ‘σένα;

Γ. Κ.: Είναι πάρα πολλά… Σημαντικό είναι να μην ξεχνάς, την πορεία σου και την ιστορία σου. Δηλαδή για παράδειγμα, όταν σου ανοίγει μια πόρτα, δεν την περνάς έτσι απλά. Δεν ανοίγεις την πόρτα και βρίσκεις καλύτερα λεφτά, καλύτερα όλα… Πρέπει να έχεις κάποιες αρχές. Οι αρχές είναι πάρα πολύ σημαντικές για ‘μένα. Να ‘σαι σωστός, στους γύρω σου, στη μπάντα σου, στους ανθρώπους που συνεργάζεσαι. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Είναι επίσης πολύ σημαντικό να έχεις στόχους, και να κινείσαι εκεί. Κατά τ’ άλλα είναι πάρα πολλά τα σημαντικά… Η οικογένεια, οι φίλοι… όλα.

C. N.: Σε τι πιστεύεις;

Γ. Κ.: Πιστεύω πάρα πολύ στη δουλειά. Στο πόσο σκληρά εργάζεσαι και δουλεύεις πάνω σε οτιδήποτε. Πιστεύω στο όραμα. Πιστεύω στο όνειρο. Δεν πιστεύω για παράδειγμα στο ταλέντο. Αυτή τη λέξη δεν την ξέρω. Τι είναι το ταλέντο δηλαδή; Γεννιέσαι και είσαι drummer; Πιστεύω ότι το ταλέντο είναι συνδυασμός αγάπης, για κάτι που κάνεις και σκληρής δουλειάς. Οπότε μάλλον σε αυτό πιστεύω. Στο να βρεις αυτό που θέλεις να κάνεις και να το κάνεις πάρα πολύ. Βρες αυτό που πραγματικά αγαπάς και καν’ το… έτσι θα πας μπροστά. Μόνο έτσι πιστεύω θα πας μπροστά. Αν κάνεις κάτι που δεν σ’αρέσει, ξέχνα το…

C. N.: Πώς dealάρεις με την αποτυχία;

Γ. Κ.: Αν δεν υπάρχει αποτυχία δεν υπάρχει εξέλιξη και πόρωση. Δηλαδή, δώσε μου λίγη αποτυχία, να τσατιστώ και να πάω πιο πέρα. Οπότε νομίζω ότι είναι ένα μέρος της εξέλιξης σε όλα. Δεν μπορεί να κερδίζεις πάντα. Άσε που πολλές φορές είναι ωραίο να χάνεις. Και να λες τι έφταιξε, τι έκανα λάθος, τι πρέπει να κάνω για να κερδίσω… Νομίζω ότι είναι αυτό που σε κρατάει στη γη και πάντα πρέπει να το αποδέχεσαι. Αυτοί που δεν το αποδέχονται… αυτοί είναι οι χαμένοι για ‘μένα, οι μεγάλοι χαμένοι της ζωής. Καθημερινό φαινόμενο είναι. Ισχύει για τα πάντα. Και είναι η αιτία που τσαμπουκαλεύομαι και πάω πιο πέρα ή προσπαθώ τουλάχιστον.

C. N.: Τι θα έλεγες στους νέους μουσικούς, που θέλουν να ασχοληθούν με τη μουσική εν μέσω κρίσης στην Ελλάδα και που ενδεχομένως να μην έχουν τους οικονομικούς πόρους για να το στηρίξουν αυτό;

Γ. Κ.: Αυτό που θα τους έλεγα είναι αν θέλουν να το πάνε επαγγελαμτικά, πρέπει πρώτα να το αγαπήσουν πάρα πολύ. Να το κάνουν χομπίστικα. Και ας πηγαίνουν στη δουλειά τους κανονικά… Πρέπει πάντα να έχεις μια πισινή. Αυτό είναι η καλύτερη συμβουλή. Δεν παρατάς τα πάντα, το σχολείο σου, τη δουλειά σου κτλ, και λες θα παίξω τύμπανα, και κάθεσαι και μελετάς και περιμένεις πότε θα σου γίνει η πρόταση, για να βγάλεις πέντε φράγκα. Όλα αυτά γίνονται σιγά σιγά. Ειδικά στη μουσική…

C. N.: Πώς θα μπορούσε κάποιος να βοηθηθεί από το νέο –και πρώτο- σου βιβλίο «The Odyssey of double bass drumming»;

Γ. Κ.: Απίστευτα. Είναι η βίβλος του double bass drumming. Και δεν το λέω για να πουλήσω. Στο υπογράφω αυτό. Εμένα μου ζητήθηκε να γράψω ένα βιβλίο 100 σελίδων, και τελικά γράφω τρία, που στο σύνολο θα βγουν 800 σελίδες. Λέω γράφω, γιατί δεν τα έχω εκδώσει όλα μαζί, το πρώτο έχει εκδοθεί μόνο. Είναι τριλογία, τρία level: beginner, intermediate και advanced. Νομίζω ότι αν θέλει κάποιος να μπει στο διπέταλο, δίκασο,  double bass τέλος πάντων, είναι ό,τι πιο χρήσιμο. Σε παίρνω από το πρώτο βήμα, από το 0 και σε πάω στο 10, και ό,τι γράφω εκεί μέσα το παίζω εγώ. Πολλοί ντράμερ γράφουν ένα βιβλίο με κάτι απίστευτα πράγματα, και κάθεσαι σαν μαθητής και λες «πω πω δεν παίζεται αυτό…». Βέβαια! Αφού ούτε αυτός το παίζει… Εμένα είναι όλα γήινα, τα παίζω όλα, είναι τεσταρισμένα σε μαθητές μου εδώ και 15 χρόνια και είναι με τη σειρά. Είναι αυτό που έκανα από πιτσιρικάς μέχρι τώρα. Και τα αποτελέσματα είναι ότι ναι… μπορώ να παίξω τώρα. Όλο αυτό είναι μια πορεία. Αυτή η πορεία είναι στα βιβλία, όσο πιο καθαρά γίνεται.

C. N.: Μέτρο.

Γ. Κ.: Το πιο σημαντικό πράγμα νομίζω. Να ξέρεις τα όριά σου. Η υπερβολή καμιά φορά είναι ωραία… Δεν ξέρω, τώρα τελευταία, όσο μεγαλώνω, κοιτάω πάρα πολύ το σύνολο. Γενικά, τους γύρω μου. Και νομίζω ότι το μέτρο είναι αυτό που χρειαζόμαστε όλοι…