Σε mood καραντίνας στο Ηράκλειο της Κρήτης, ψάχνοντας τρόπους να συμβιβάσω τον εαυτό μου πως πρέπει να συμβιβαστεί σε νόμους και κανόνες που δε χωράνε στη λογική μου, όχι γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχει η πανδημία, αλλά γιατί αντιλαμβάνομαι πως τα λάθη που έχουν γίνει στο μεσοδιάστημα είναι τεράστια και οι επιπτώσεις στην καθημερινότητα μας τραγικά εμφανή, ένας «είδος» θυμού με πολιορκεί που δεν αξιοποιήσαμε τα κεκτημένα της πρώτης περιόδου.
Πεπεισμένος πλέον πως η κατάσταση που βιώνουμε το 2020 θα στιγματίσει όσο τίποτα άλλο τον καιρό μας και ότι η ζωή θα χωριστεί σε προ κορονοϊού και μετά κορονοϊό εποχή, σκεφτόμουν τη θέση που θα έχει πλέον η Τέχνη στη νέα αυτή πραγματικότητα.
Καλείται να παίξει ένα ρόλο που θα υπερβαίνει τη δύναμη της.
Ακόμα και όταν η κατάσταση αυτή τελειώσει, τα κατάλοιπα που θα έχει αφήσει θα είναι τέτοια που ο χρόνος που θα χρειαστεί για να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα πολύ φοβάμαι πως θα είναι αρκετά μεγαλύτερος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι περισσότεροι από τους φίλους μου δεν μπορούν να ζήσουν πια από την μουσική, στρέφουν το βλέμμα τους σε άλλες δουλειές. Δεν συντονίζονται πια με την εξέλιξη τους σε αυτό που αγαπάνε. Αυτό κρύβει ένα μεγάλο κίνδυνο, να χαθεί μια γενιά μουσικών που έχουν πολλά να δώσουν στον πολιτισμό αυτής της χώρας.
Το ίδιο φαντάζομαι συμβαίνει και στο χώρο του θεάτρου.
Κάτι που με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο είναι πως δεν υπάρχει θεσμικά μια συλλογική προσπάθεια να εκπροσωπήσει τους καλλιτέχνες και να διεκδικήσουν από την πολιτεία αυτά που δικαιούνται με μια κοινή φωνή. Λίγοι μικροψίθυροι ακούστηκαν μα και αυτοί συνάντησαν απαξίωση ακόμα και από άτομα του ίδιου χώρου. Το υπουργείου Πολιτισμού μου θυμίζει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, υπάρχει απλά για να υπάρχει. Μια σοβαρή παρέμβαση για να σταθεί δίπλα στους ανθρώπους που αποτελούν την ραχοκοκαλιά του σημερινού πολιτισμού δεν έχει κάνει.
Πολλοί φίλοι που ακολουθούν τις μουσικές μου προτάσεις με ρωτάνε πόσους δίσκους έχω γράψει αυτό το διάστημα, η απάντηση είναι πως δεν έχω γράψει ούτε στιχάκι, λες και έχει πάει διακοπές η έμπνευση.
Ενδεχομένως να λειτουργεί κάτι υποσυνείδητα και να έρθει να με βρει συμπυκνωμένο στο χρόνο, μιλώντας με φίλους του χώρου σχεδόν όλοι το ίδιο μου λένε, προτρέχει η επιβίωση.
Μέσα από αυτό το κείμενο θέλω να στείλω όλο μου τον θαυμασμό και την αγάπη σε όλους τους συνοδοιπόρους μου μαζί με την ελπίδα πως σύντομα θα ανταμώσουμε εκεί που μεγαλώσαμε και μάθαμε να αντλούμε και να ξοδεύουμε όλη μας την καλλιτεχνική ενέργεια, στις σκηνές, στις συναυλίες, στα στούντιο, στα θέατρα, στις μικρές και μεγάλες οθόνες, στα μικρά καφέ που γεννάνε μεγάλες ιδέες, στα στέκια που ανταμώνουνε οι προβληματισμοί μας και γίνονται τραγούδια.
Διαβάστε επίσης:
«Δυο»: Το νέο τραγούδι του Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη μόλις κυκλοφόρησε
