“Στη ζωή πρέπει να βάζουμε μεγάλους στόχους, πρέπει να επιθυμούμε την πρόοδο και να μην τα παρατάμε μέχρι να τα καταφέρουμε”. Με κάτι τέτοιο, σαν οδηγία ζωής, μεγάλωσαν γενιές και γενιές, και μαζί και η δική μου. Καθώς λοιπόν η ανθρωπότητα πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη μη μπορώντας να ακολουθήσει πλέον την παραπάνω οδηγία, όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες την ξεμπροστιάζουν με τα έργα τους. Ένα τέτοιο έργο είναι και οι Λαντζέρηδες. Ένα έργο-ύμνος στη “λάντζα” της ζωής. Ένα έργο για τις βρωμοδουλειές, για τις αγγαρείες, για τις δυσάρεστες υποχρεώσεις και για την ψευδαίσθηση που έχουμε ότι μπορούμε να τις αποφύγουμε.
Ο Έμμετ (ο χαρακτήρας που παίζω εγώ), είναι ο νέος υπάλληλος στη λάντζα ενός ακριβού εστιατορίου. Μέχρι πρότινος golden boy του χρηματιστηρίου, αναγκάζεται να γίνει λαντζέρης εξαιτίας κάποιας “ατυχίας”. Βλέπει τη λάντζα ως κατάντια και αποτυχία και την επιλέγει, γιατί εδώ τουλάχιστον θα “μείνει απαρατήρητος” μέχρι να ξαναβρεί τον δρόμο του.
Εδώ όμως θα συναντήσει τον Ντρέσλερ (που παίζει ο Τάσος Κωστής), τον παλιό λαντζέρη και άτυπο αφεντικό του υπογείου. Ο Ντρέσλερ, όχι απλώς έχει αποδεχτεί τη λάντζα, αλλά την έχει αναγάγει σε τέχνη! Τα πιάτα, το πιστόλι θερμού αέρα, η καρέκλα και η εφημερίδα του έχουν αξία και νόημα. Εκεί βρίσκει το ζεν του, εκεί είναι το νόημα της ζωής!
Οι δύο ήρωες θα αντιπαρατεθούν και μαζί τους θα αναμετρηθούν και οι φιλοσοφίες τους. Ο Ντρέσλερ θα προβληματίσει τον Έμμετ, αυτός θα κλονιστεί και θα αναρωτηθεί για το πού είναι τελικά το νόημα της ζωής. Αρκεί αυτή η συνάντηση, όμως, για να ανατραπεί η κοσμοθεωρία του; Ή είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα μας, που πλέον είναι αργά;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ως θεατής παρακολουθώ τις παραστάσεις της ομάδας Νάμα και της Ελένης Σκότη από το 2005. Η συνέπεια στην αισθητική και η υψηλού επιπέδου υποκριτική με έκαναν να ζηλεύω και να ονειρεύομαι κάποια μέρα να συμμετέχω κι εγώ σε μία από αυτές. Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και επιτέλους, μέσα μάλιστα και από ένα τόσο φιλοσοφικό έργο, το όνειρό μου θα γίνει πραγματικότητα!
