«…Ποτέ κανείς στη ζωή σας να μην σας πει ότι δεν μπορείτε να κάνετε αυτό που θέλετε να κάνετε…»
Η «Σπυριδούλα» είναι ένας ύμνος για την χαμένη αυτοπεποίθηση και τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Είναι ένας ύμνος για τον Έρωτα, που η έλλειψή του ξυπνάει όλες τις απορρίψεις και τις ήττες της ζωής σου. Ένας ύμνος για την ανάγκη του ανθρώπου να υπάρξει εδώ και τώρα. Ένας ύμνος για την αιώνια αποτυχία μας ως είδος. Ένας ύμνος για την ανάγκη μας για επιτυχία.
Στο διήγημα της Σπυριδούλας ο ήρωας μου, βλέπει μέσα στα όνειρά του τον εαυτό του πάντα να τρέμει, να φοβάται την απόρριψη. Γι’ αυτό και ο σκηνοθέτης αποφάσισε να τον τοποθετήσει πάνω σε μία Σκηνή Θεάτρου δίνοντας σ’ αυτόν την ευκαιρία να αγαπηθεί, να ξορκίσει –τραγουδώντας- τους φόβους του, να πει την δική του αλήθεια. Και σε μένα την ελευθερία να κάνω μια μικρή «παράβαση» στο κείμενο προσθέτοντας την φράση «Ποτέ κανείς στη ζωή σας να μην σας πει ότι δεν μπορείτε να κάνετε αυτό που θέλετε να κάνετε…» φράση που φέρνει την κάθαρση και στον χαρακτήρα μου και σε μένα την ίδια.
Για να μπορέσει να ζήσει, ο χαρακτήρας μου φαντασιώνεται ότι είναι το είδωλό του μεγεθυμένο. Φαντασιώνεται ότι βρίσκει την δύναμη και τον τρόπο να πει όσα διστάζει ή ντρέπεται να πει: «Ποιος είμαι. Να, αυτό είμαι». Όμως, δεν το κάνει στην πραγματικότητα. Δεν μπορεί να αντέξει τις συνέπειες που θα έχει για τους γύρω του η δική του αλήθεια. Παλεύει με τους δαίμονες του προσπαθώντας να δηλώσει την ταυτότητά του άφοβα. Δεν το κάνει. Αποτυγχάνει. Κι ο άνθρωπος είναι γεννημένος να θέλει να επιτύχει. Τον παρατάει ο έρωτάς του κι όλα γίνονται δυσβάσταχτα, αποσυνδέεται από την οικογένεια, αφού δεν μπορεί μέσα της να βρει την αποδοχή και τη θαλπωρή που χρειάζεται. Αποσύρεται από την ζωή, αφού δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σ’ αυτή όπως εκείνος θέλει να υπάρξει. Ο ήρωας μου φεύγει από την ζωή για να λυτρωθεί. Για να μπορέσει να επιστρέψει πάνω σε μια Σκηνή, ακόμα και μετά θάνατον. Και σαν τρίτος παρατηρητής πια, από απόσταση «ασφαλείας» να τραγουδήσει τον πόνο της περασμένης του ζωής. Να αφηγηθεί όσα στη ζωή δεν τόλμησε ποτέ να εκφράσει. Επιστρέφει τελεσίδικα στο μοναδικό μέρος που θα μπορούσε να επιστρέψει, στην δική του Σκηνή της Επαγγελίας, αλλά ελεύθερος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Info:
Η Ελένη Στεργίου είναι ηθοποιός. Αριστούχος απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης “Ιάκωβος Καμπανέλλης”. Απόφοιτος του τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με έδρα την Σύρο. Το 2012 ίδρυσε με τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο την ομάδα θεάτρου This Famous Tiny Circus theater group.
Έχει παίξει στις παραστάσεις: “Οφσάιντ ” του Σέρτζι Μπελμπέλ, (Από Μηχανής Θέατρο, 2016), «Ταρτούφος» του Μολιέρου, (Θέατρο του Νέου Κόσμου 2015), “Eumenidae-A Reading” (Φεστιβάλ “Αισχύλεια 2013), τρεις παραγωγές των This Famous σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου, «Αγγελιοφόροι» (Καλλιτεχνική επιμέλεια Άντζελας Μπρούσκου & Παρθενόπης Μπουζούρη, ΙΕΤΜ Athens 2013), «Τα Πορτραίτα της Τρέλας» (1o Βραβείο στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου) σε σκηνοθεσία Θωδ. Εσπίριτου, 2012.
Την περασμένη σαιζόν υποδύθηκε την ΖΩΗ στην «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη, παράσταση που συν-σκηνοθέτησε με τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο, ενώ συμμετείχε στο 6ο Ιβηροαμερικανικό Φεστιβάλ Θεατρικών Αναλογίων με το έργο του Τζόρντι Γκαλθεράν «Αλυσιδωτές Λέξεις».
Φέτος, την βλέπουμε στο Θέατρο Σταθμός, στην παράσταση «Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα» της Λένας Κιτσοπούλου.
Φωτογραφίες: ©Νίκος Πανταζάρας
Διαβάστε επίσης:
Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα στο Θέατρο Σταθμός | Κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:00
