Η Έλενα Παπαδημητρίου, στοχεύει στην επαναπραγμάτευση της ζωγραφικής αναπαράστασης, μέσα απ’ τους δικούς της προσωπικούς κώδικες, αλλά συνάμα και τον διάλογο της «αύρας» των έργων της, με ιδέες και σκέψεις, που μπορεί αυτά να δημιουργούν, σε ανθρώπους του πνεύματος και της Τέχνης.
Μέσα από το προσωπικό της ιδίωμα, που ξεχωρίζει για τη ρεαλιστική, εμφατική εμμονή στην απόδοση της λεπτομέρειας του μοτίβου. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά υλικά και υφές, η καλλιτέχνης αποκαλύπτει και ζωντανεύει μορφές και φιγούρες, που κρύβονται από τη φευγαλέα ματιά.
Οι ντεκουπαρισμένες ζωγραφικές μορφές που δεν κοιτούν κατάματα τον θεατή, αλλά μοιάζει να ατενίζουν ονειρικά ένα άλλο σύμπαν, αναδύονται άλλοτε επάνω στην διάφανη, αστραφτερή υφή του καθρέπτη, άλλοτε στην θερμή και σκούρα υφή του ξύλου, ή ανάμεσα στον σαν ψηφιδωτό απ’ τις χιλιάδες μικρές πινελιές χρώματος, ζωγραφισμένο καμβά της καλλιτέχνιδας. Παιχνίδια οφθαλμαπάτης, δημιουργούν στα έργα της την ψευδαίσθηση ενός τρισδιάστατου ζωγραφικού σύμπαντος που καλεί τον θεατή να εισέλθει στην μαγική του διάσταση.
Πρόκειται για μία σειρά έργων, που συνομιλούν με κείμενα ανθρώπων διαφορετικών κατευθύνσεων. Η ίδια αναφέρει για τη δουλειά της αυτή: “Αντιστρέφοντας την έννοια της εικονογράφησης επιχείρησα την μετατροπή σε λόγο προκατασκευασμένων εικόνων. Απευθύνθηκα σε ανθρώπους με αρχικό κριτήριο την επαγγελματική τους ιδιότητα και μετά από συνομιλία μπροστά από συγκεκριμένη εικόνα τους ζήτησα να γράψουν ένα κείμενο γι’ αυτήν. Με τον Βασίλη Κατσικονούρη (θεατρικό συγγραφέα) έγινε μία συνομιλία επάνω στο κυνήγι των ευχών απ’ όπου προέκυψε ένα θεατρικό σκαρίφημα απ’ αυτόν και μία εγκατάσταση από εμένα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μία κατασκευή ενός νεαρού κοριτσιού κοιμισμένου πάνω σε ένα πολύτιμο χαλί στάθηκε αφορμή για την περιγραφή ενός εφιάλτη από την Ζαΐρα Νικολακοπούλου (μαθήτρια της Ε’ τάξης). Ένα έργο για τα αντιτιθέμενα «θέλω» ( I want) μεταφράστηκε από την Μαγδαληνή Τουλιάτου (διδάκτορα σημειολογίας) σε ένα μονόλογο για τα «ήμουν» (I was).Σε αντιδιαστολή η Ίρις Κρητικού (ιστορικός τέχνης) σκεπάζει εικαστικά ένα παραμύθι με ένα κοιμισμένο κορίτσι. Η ηθοποιός ‘Ιρις Χατζηαντωνίου προβάρει έναν ρόλο ερμηνεύοντας την πρόβα ενός υφάσματος πάνω σ’ έναν καθρέπτη (κατασκευή).
Σ’ ένα κείμενο της Φρόσως Λύτρα (σκηνοθέτης-ηθοποιός) καθρεφτίζεται το παιχνίδι των ευχών. Ο Παρασκευάς Καρασούλος (στιχουργός-ποιητής) μετατρέπει σε στίχους ένα τρίπτυχο. Η Μαίρη Αδαμοπούλου (δημοσιογράφος) γράφει την δικιά της ιστορία για ένα όνειρο. Ο Δημήτρης Βανέλλης (συγγραφέας) στοχάζεται επάνω στο ανικανοποίητο. Ένα ποίημα της Κικής Δημουλά (ποιήτρια) ερμηνεύει μία κατασκευή με θέμα την ανάμνηση.”
Συνομιλίες λοιπόν, διάλογοι , ανάμεσα στην ζωγραφική έκφραση και έκφανση και σε ιδέες, λόγο, όνειρα, ανθρώπων του πνεύματος και του στοχασμού.
Ίσως αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς απ’ όλο αυτό το εγχείρημα, είναι ότι η Τέχνη δεν εξαντλείται στο μυαλό ή και στο ίδιο το έργο ενός καλλιτέχνη, αλλά ότι το πιο ενδιαφέρον Ταξίδι της, είναι αυτό που ξεκινά, όταν το έργο παραδοθεί στο Κοινό του. Τότε είναι που επιτελείται η μέγιστη λειτουργία Της, μέσω των φανταστικών επάλληλων ταξιδιών – νοητικών , αισθητηριακών – για τον καθένα από εμάς, για τον κάθε θεατή της.
