“Asterios Toris: Γαλαξιακός Εξπρεσιονισμός”
Στις μέρες μας, έχουμε εξοικειωθεί με τα μορφότυπα του Εξπρεσιονισμού και διαρκώς βαθαίνουμε τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας στην Πληροφοριακή. Έναν αιώνα πριν, οι Γερμανοί εξπρεσιονιστές είχαν αντιδράσει με την ιδέα ότι είναι παιδιά της μηχανής και ανέδειξαν την αισθητική της ασχήμιας (Ernst Ludwich Kirchner), τη μορφική και συναισθηματική παραμόρφωση που υφίσταται ο άνθρωπος ανίκανος να αντιδράσει μπροστά στη ραγδαία εκβιομηχάνιση. Στην νιτσεϊκή τραγικότητα της γερμανικής αισθητικής, την περίοδο του ψυχρού πολέμου, οι Αμερικανοί αφηρημένοι εξπρεσιονιστές ανακάλυψαν και αντιπαράβαλαν μια γοητευτική γραφή για να περιγράψουν τη δελεαστική κενότητα του σύμπαντος (Jackson Pollock), τη μαγική δύναμη του αρχέγονου (William de Kooning) και τη δυναμική των καλλιγραφικών σημείων (Franz Kline). Διάστημα, εθνολογία και σημειολογία άρχισαν να μονοπωλούν το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον και να διευρύνουν σε περιεχόμενο τη θεματογραφία του Εξπρεσιονισμού με νέα μορφοπλαστικά στοιχεία.
Από τότε και μέχρι του σημείου οι νεοεξπρεσιονιστές της δεκαετίας του’80, να φέρουν στο προσκήνιο το διαπολιτισμικό διάλογο των λαών την εποχή της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, μια πληθώρα καλλιτεχνικών ομάδων επεξεργάστηκε πλήθος περιεχομένου διαφορετικών εικόνων που σχετιζόταν με τη μετάβαση του κόσμου σε μια νέα εποχή, αυτή της Πληροφοριακής και της Εικονικής και Επαυξημένης Πραγματικότητας. Είτε σαν το ύφος μιας εποχής, είτε σαν μια ψυχολογική διαδικασία εξερεύνησης του ατομικού υποσυνείδητου, μέσω της εξπρεσιονιστικής χειρονομίας αναπτύχθηκε μια μεθοδολογία πάνω στο μουσαμά με την οποία ο δημιουργός επιχειρεί να προσδιορίσει τη σχέση ανάμεσα στη νόηση και τα συναισθήματα σ΄έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται τεχνολογικά αλλάζοντας τη ζωή των ανθρώπων.
Σε μια μετασχηματισμένη εποχή λογισμικών, αυτοματισμού, προσομοίωσης, τηλε-εργασίας, σωματοδικτύων και όλων αυτών που συνιστούν τη διασύνδεση του ανθρώπου με τη μηχανή, φαινόμενο το οποίο ανέλυσε και περιέγραψε ο Μιχάλης Δερτούζος στο βιβλίο του, Τί Μέλλει Γενέσθαι (1998), με τον όρο “Ανθρωπο-Μηχανή”, ο Asterios Toris έπιασε το νήμα εκείνο που οδηγεί τη χειρονομιακή ζωγραφική στο επόμενο στάδιο. Εφόσον η εμπειρία και η μνήμη προϋπάρχει στα μουσεία, αγνόησε τις δεσμεύσεις και τα ταμπού του ιστορικού εξπρεσιονισμού και επαναξιολόγησε τα χρώματα, ως οπτικά εφέ του γαλαξιακού χώρου. Αφαιρώντας την ασχήμια της παραμόρφωσης, ο Toris πειραματίζεται με τη χειμαρρώδη ροή των χρωμάτων που περιγράφουν λεπτομέρειες του μικρόκοσμου, αόρατου στο ανθρώπινο μάτι. Αυτές οι λεπτομέρειες του απειροελάχιστου, τα μόρια που περιέγραψε ο Δημόκριτος, και τα οποία συνθέτουν την ύλη και τη δομή του Σύμπαντος, σε μεγέθυνση δημιουργούν μια νέα οπτική εμπειρία που προσομοιάζει με την εμπειρία του γαλαξιακού χώρου. Δεν είναι ανάγκη να κοιτάμε τον ουρανό για να ζωγραφίσουμε ασυνείδητα αστρικά πλέγματα αλά Matta ή να αναζητάμε το χωροχρονικό συνεχές από τη στιγμή που σαν υπάρξεις, το βιώνουμε. Αυτοματοποιημένη ροή των χρωμάτων πάνω στο μουσαμά και στη συνέχεια χειραγωγημένη και ελεγχόμενη από τον Toris ικανοποιεί τις συνθήκες και ολοκληρώνει μια ολιστική αντιμετώπιση του κόσμου. Χωρίς να σβήνει η φλόγα της έμπνευσης, ο Toris δημιουργεί σαγηνευτικές εικόνες συνεχόμενων χρωματικών εκρήξεων για να μας δείξει, ότι ο αόρατος μικρόκοσμος δεν αυτονομείται από την ορατή πραγματικότητα ούτε από τα απειρόριθμα γαλαξιακά συστήματα που η Αστροφυσική είναι σε θέση να ερευνήσει και το Χόλιγουντ να μετατρέψει σε κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Καθώς το ανθρώπινο φαντασιακό μέσω της διαδικτύωσης υφίσταται ισχυρές αλλαγές και μπορεί με ασφαλέστερη επιστημονική γνώση να ερευνήσει ανεξιχνίαστες εκδοχές του μακρόκοσμου, ώστε το “Σύμπαν να συμπυκνώνεται σ’ ένα καρυδότσουφλο” όπως έγραψε ο Στήβεν Χώκινγκ, σίγουρα καλλιτέχνες σαν τον Toris, θα μεταθέτουν τα όρια της ζωγραφικής σε ανεξιχνίαστες εκδοχές της αισθητικής.»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γιάννης Κολοκοτρώνης, Απρίλιος 2017
Ο Asterios Toris γεννήθηκε στο Μόναχο. Mουσικές σπουδές στο Απολλώνιο Ωδείο Γεωργουδάκη και ζωγραφική στα εργαστήρια ζωγραφικής του Morricke Schule στη Stuttgart.
Είναι ιδρυτικό μέλος του πολιτιστικού φορέα Hellenic Art Vioma και art-director στο Ελληνικό Πανόραμα Εικαστικών Καλλιτεχνών ARTVIOMA.gr.
Με παρουσίες στις Art-Athina 2015 & 2016 (ArtZone42 Gallery), Ellines In Emirates 2016 και συμμετοχές σε πολλές ομαδικές εκθέσεις.
Ατομικές εκθέσεις: 2017 ArtZone 42, Αθήνα – 2015 Κέντρο Φωνής και Λόγου, Αθήνα – 2015 Paschalis Art House, Μακρυνίτσα Βόλου – 2014 Kastela Art Center, Πειραιάς – 2005 Ιωνικό Κέντρο, Πλάκα, Αθήνα – 2004, Πινακοθήκη Ψυχάρη 36, Αθήνα – 2003 Γκαλερί Έμφασις, Θεσσαλονίκη.
Συνεργάστηκε για τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές και συνεχίζει με νέες παραγωγές για την προβολή εικαστικών καλλιτεχνών.
Επιμέλεια: Γιάννης Κολοκοτρώνης, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών-Δ.Π.Θ.
Μουσική σύνθεση: Χαρά Παλαιολόγου, μουσικολόγος – συνθέτης
Performance: Κατερίνα Σωτηρίου, ηθοποιός
