Αστερισμοί, του Νικ Πέιν στο θέατρο Μικρό Άνεσις

Μάριαν: Η Θεωρία της Σχετικότητας εξηγεί τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα, ενώ η κβαντομηχανική ασχολείται με τα μόρια, τα κουαρκ και όλα αυτά. Έχουμε ρωτήσει το ίδιο πράγμα δύο φορές και έχουμε πάρει δύο εντελώς διαφορετικές απαντήσεις.

Ρόλαντ: Αυτό είναι πολύ σέξι.

Η υπόθεση του έργου «Αστερισμοί»

Η Μάριαν και ο Ρόλαντ βρίσκονται κάπου στο ίδιο σύμπαν. Μία σχέση πάει να δημιουργηθεί και πιθανόν και να εξελιχθεί. Είναι φανερό ότι δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, εκτός από το ότι θέλουν να είναι μαζί. Εκείνος εκτρέφει μέλισσες, είναι δηλαδή ένας μελισσοκόμος και εκείνη είναι θεωρητική φυσικός, μία επιστήμων που μελετάει το σύμπαν. Δύο μυαλά που κινούνται «αλλού», σε άλλες συχνότητες, αλλά η ερωτική έλξη, τους τοποθετεί «εδώ».

Και η ιστορία τους κυλάει έτσι όπως αυτοί οι ίδιοι ορίζουν, ή δεν ορίζουν, ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουν. Γι’ αυτό και αγαπιούνται και είναι μαζί. Και πικραίνονται με αλήθειες που λένε ή που δεν λένε. Με διαπιστώσεις που τους δένουν πιο πολύ ή τους χωρίζουν και απατούν ο ένας τον άλλον και τα ξαναφτιάχνουν ή βάζουν ένα τέλος.

Οι «Αστερισμοί» είναι ένα έργο για το δίλημμα που αφορά την επιθυμία να θυμόμαστε και την ανάγκη να ξεχάσουμε, όπως το εκφράζει ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου.

Με βάση τη φιλοσοφική θεωρία της κβαντικής υπάρχουν σύμπαντα παράλληλα και μέσα τους κινείται μία άλλη ζωή μας, που την προσδιορίζουν άλλες αποφάσεις, άλλες επιλογές και συμπτώσεις που τελικά την οδηγούν σε μια άλλη κατάληξη πολύ διαφορετική από αυτή που βλέπουμε. Και αν είναι έτσι, ποιος ο λόγος να κάνουμε όλα αυτά που κάνουμε;

Είμαστε οι επιλογές μας ή οι επιλογές μας είναι διαφορετικές εκδοχές του ποιοι είμαστε;

Η Μάριαν μελετάει το σύμπαν και αναρωτιέται για την αλήθεια της πραγματικότητας. Ενώ ο Ρόλαντ, είναι ρεαλιστής. Οι μέλισσές του έχουν μία αλάνθαστη αίσθηση σκοπού και αυτό τον καλύπτει. Κι όμως αυτά τα δύο παράλληλα τελικά σύμπαντα βρίσκουν μία κοινή συνισταμένη που ξεκινάει από το συναίσθημα και από το ταλέντο του ανθρώπου να χτίζει έναν κόσμο που θεωρητικά είναι «δικός» του, αλλά μπορεί και να μην είναι.

Ένα έργο βαθιά υπαρξιακό και ανθρώπινο που γεννά ερωτήματα γύρω από τη δυαδικότητα, το χρόνο, την ελεύθερη βούληση, τον έρωτα, την αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης και την επιστήμη που ξεπερνά την κατανόηση του ανθρώπινου νου.

Το έργο έχει αποσπάσει τα βραβεία και τις υποψηφιότητες

-Τony Award, 2015 Νέα Υόρκη
-Υποψηφιότητες για τρία κρατικά βραβεία: Καλύτερου έργου, καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, καλύτερης αντρικής ερμηνείας, 2015 Νέα Υόρκη
-Βραβείο καλύτερου έργου, 2012 Evening Standard, Λονδίνο
-Βραβείο Χάρολντ Πίντερ, 2012 Λονδίνο

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
Εικαστικό περιβάλλον και Κουστούμια: Μάριος Ράμμος
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Χορογραφία: Εύη Σούλη
Φωτισμός: Μελίνα Μάσχα
Φωτογραφίες: Ελίνα Γουνανλή
Γραφιστική επιμέλεια: Άρης Απαρτιάν
Οργάνωση παραγωγής: Ναυσικά Παπαδασκαλοπούλου
Παραγωγή: Olympia Culture

Πρωταγωνιστούν: Αλέξανδρος Βάρθης, Ελίζα Σκολίδη

Διάρκεια: 80 λεπτά χωρίς διάλειμμα