Η παράσταση «Contra στην Πρόοδο-ένα πεδίο μνήμης» εξερευνά τις προκλήσεις και τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Σε σκηνοθεσία της Άννας-Μαρίας Ιακώβου και με τη συμβολή όλης της ομάδας, προσπαθούμε να αναδείξουμε μια «υπόθεση» του μέλλοντος, που μάλλον έχει να κάνει και με το παρόν.
Ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με την έννοια της υπερπληροφόρησης – κάτι που μας απασχολεί όλους πια. Ζούμε σε μια εποχή, όπου οι πληροφορίες μάς κατακλύζουν καθημερινά και είναι πολύ εύκολο να χαθεί κανείς μέσα στον θόρυβο. Προσωπικά, ακόμα και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, ένιωθα πόσο δύσκολο είναι να συγκεντρωθείς και να ξεχωρίσεις τι είναι ουσιαστικό και τι όχι. Το ίδιο το θέμα ήταν απαιτητικό. Πολλές φορές ένιωθα ότι δυσκολευόμουν να βρω πού τοποθετούμαι ως ηθοποιός – ποια είναι τα όριά μου και μέχρι πού μπορώ να εκφραστώ χωρίς να «χαθώ» μέσα στο «χάος», που δημιουργούμε επί σκηνής. Ήταν μια διαδικασία αναζήτησης, γεμάτη αβεβαιότητα, που τελικά με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου.
Ο ρόλος μου είναι «ο γείτονας», ένας άνθρωπος που μοιάζει χαμένος μέσα στην τεχνολογία και τον συνεχή βομβαρδισμό πληροφοριών. Ασχολείται συνεχώς με τεχνολογικά γκάτζετς και στην πορεία του έργου μένει «στάσιμος». Κι αυτό, για μένα, είναι πολύ ανθρώπινο. Όλοι μας έχουμε βιώσει στιγμές, που οι σύγχρονες απαιτήσεις μάς καταβάλλουν και μένουμε ακίνητοι, σαν τα ζώα, που σαστίζουν μπροστά στα φώτα ενός αυτοκινήτου. Είναι μια κατάσταση που με άγγιξε πολύ και προσπάθησα να την αποδώσω με όση περισσότερη αλήθεια μπορούσα.
Αν έφτασες μέχρι εδώ, διαβάζοντας το άρθρο θέλω να μοιραστώ και κάτι ακόμα.
Αν μπορούσα να βάλω έναν τίτλο με άξονα το ρόλο μου, θα ήταν «Η μοναξιά του γείτονα».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Για μένα, ο γείτονας είναι μια θλιβερή φιγούρα, τις περισσότερες φορές φιγούρα χωρίς πρόσωπο. Στον διάδρομο έξω από το ασανσέρ, ο γείτονας βρίσκεται σε διαδικασία ανασυγκρότησης από τη μία συνθήκη στην άλλη, σε διαδικασία αποφόρτισης ή υπερφόρτωσης. Είναι ένας υπολογιστής με πόδια που βρίσκεται σε μία διαδικασία μοναχική. Βέβαια, υπάρχουν και οι άλλοι γείτονες, αυτοί που είναι σαν χαρούμενα πόνι, με αγχώνουν, δεν ξέρω τι θέλουν. Ένα απλό «γεια»; «Γεια», και μετά; Αυτό; Δεν καταλαβαίνω. Συνήθως, είμαι ένας υπολογιστής με πόδια, αλλά όταν χαμογελάω σαν ροζ πόνι, αναρωτιέμαι «τι σκάτα». Γιατί γελάω σε μία πόλη που καταστρέφεται από την υπερπληροφόρηση; Πού βρίσκω αυτήν την δύναμη; Υπάρχει τόση πληροφορία, που στο τέλος, είναι σαν να μην υπάρχει τίποτα. Ένας έρημος, αλλά ταυτόχρονα ασφυκτικά γεμάτος χώρος, που πλέον δεν σε αφήνει να αντιδράσεις, παρά μόνο, σου δίνει χώρο για μικρές καθημερινές, ανεξήγητες σε πρώτο επίπεδο εκρήξεις, που σημαδεύουν το οτιδήποτε.
***
Πληροφορίες
«Contra στην Πρόοδο ένα πεδίο μνήμης» του Εστέβα Σολέρ
από την Ομάδα Θεάτρου Dulcinea
Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Ιακώβου
Παίζουν: Αλέξανδρος Καλτζίδης, Δημήτρης Καπετάνιος, Μάρω Καραγεώργου, Κατερίνα Συναπίδου, Κώστας Χατζηγεωργίου
Πρεμιέρα: Δευτέρα 28 Απριλίου 2025, 21.30
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη, ώρα έναρξης: 21.30
ΠΛΥΦΑ (Κορυτσάς 39, Βοτανικός)
Photo credit: Χρήστος Τσάβος
Διαβάστε επίσης:
Contra στην Πρόοδο – ένα πεδίο μνήμης, του Εστέβα Σολέρ από την ομάδα Dulcinea στο ΠΛΥΦΑ
