ALARME: Ο Συναγερμός του Απολυταρχισμού

Σκοτάδι. Και μετά ημίφως. 
Όλο το σκηνικό μία διαγώνια εσοχή. 
Μία βαθιά χαραγματιά που προβάλλεται εντός μας. 
Ένα στενό μακρύ λαγούμι που γίνεται ο υποδοχέας της προαιώνιας πάλης για χρήμα, δόξα, εξουσία. 
Ένας αγώνας ανηλεής και κοπιώδης ανάμεσα στο κακό και στο έτερο κακό. 
Ένα αρχέτυπο Empire που ματαιώνεται από την ίδια του τη δύναμη. 
Και ξάφνου αυτή η ματαιότητα σημαίνει Συναγερμό- Alarme!

Στο θέατρο Άττις, το έργο Alarme δεν επιχειρεί να γίνει εύληπτο και αρεστό σε όσους αντιλαμβάνονται το θέατρο ως μέσο δια-σκέδασης, διασκόρπισης δηλαδή των προβληματισμών της καθημερινότητας. Το Alarme δημιουργήθηκε με τρόπο αριστοτεχνικό δια χειρός Θεόδωρου Τερζόπουλου, για να μας παρουσιάσει με τα πιο έντονα χρώματα και στην πιο εύστοχη χρονική στιγμή, τη μήτηρ παντός κακού, την αδηφάγο και αλύτρωτη ανάγκη για επικυριαρχία.

Τόσο η πλοκή, όσο και ο λόγος λειτουργούν σχηματικά και συμβολικά στο δραματικό ξεδίπλωμα της αμάραντης νεμέσεως της ανθρώπινης κατάστασης. 

Δύο αρχέγονοι εχθροί, οι δύο διεκδικήτριες του Αγγλικού θρόνου, η Αγγλίδα Ελισάβετ και η Σκοτσέζα Μαρία Στιούαρτ, βρίσκονται αντιμέτωπες πρόσωπο με πρόσωπο, σώμα με σώμα, στόμα με στόμα, μέχρις εσχάτων. Η δωρική Στιούαρτ – Αγλαΐα Παππά και η θεσπέσια εκφραστική και σαγηνευτικά λεξιπλαστική βασίλισσα Ελισάβετ – Σοφία Χιλλ τοποθετούνται μέσα στη ρωγμή της λευκής, αδιατάραχτης επιφάνειας της κοινωνίας, μία διαγώνιο που αποτρέπει πτώση και άνοδο, καταδικασμένες σε αέναη ταλάντευση και παλινδρόμηση. 

Για 60 λεπτά, ξαπλωμένες μπρούμυτα, με τον κορμό ανασηκωμένο σε στάση κόμπρας που αγγίζει τα όρια του φυσικώς αδυνάτου, αναπτύσσουν ένα σπαραχτικό διάλογο που βασίζεται στην αλληλογραφία των δύο εξαδέλφων, όπου κάθε λέξη που εκτοξεύεται με παραφορά, κάθε ανάσα που λυσσομανάει μέσα από τους πνεύμονες, κάθε σπιθαμή του τεντωμένου σαν τόξο κορμιού, κάθε πύρινο βλέμμα, κάθε σύσπαση του προσώπου, συνθέτουν ένας ένας τους λόγους μιας πιθανής καταστροφής της ανθρωπότητας. Με τον ίδιο τρόπο που σκάβουν το ανήλιαγο θαλάμι τους με τα κορμιά τους, σκάβουν και κατατρώγουν τα σωθικά τους ώσπου στο τέλος το βδελυρό πρόσωπο της εξουσίας να ‘χωνεύεται’ σε ένα δυστοπικό πανταχού παρόν. 

Υπό τους υποβλητικούς λαρυγγισμούς της Χιλλ που θα ζήλευαν κόντρα-τενόροι, και με τη βοήθεια των εντυπωσιακών ‘φολιδοφόρων’ κοστουμιών της Λουκίας, οι δύο ηθοποιοί ενδύονται τη χθόνια σεξουαλικότητα των ερπετών, μπλεγμένες σε αλλόκοτο χορό ζευγαρώματος, με τις γλώσσες τους να διαξιφίζονται φτύνοντας δηλητήριο η μία στην άλλη, και ωσάν δύο προϊστορικές αστραφτερές σαύρες, σέρνονται ηδονικά και φρενιασμένα προς το τελικό κατά-σπάραγμα. Τις ακούμε να χτυπάνε τις λεκτικές μασέτες τους μέσα από ένα αγγλο-γαλλικό υβρεολόγιο, από όπου ξεπετάγονται ονόματα αμοραλιστών πλανηταρχών και σημερινών γενοκτόνων αποικιοκρατών, ενώ η κραυγή “Αίμα!” αντηχεί ως ήχος αφύπνισης μέσα στο θυμικό μας. 

Εικόνα σου είμαστε κοινωνία και πόσο μοιάζουμε στον έρποντα ρακένδυτο άνθρωπο του κάτω διαζώματος- Τάσο Δήμα, που μόνο να σιχτιρίζει την εξουσία μπορεί, καθώς αδύναμος σέρνεται παράλληλα της. Η λύση έρχεται χωρίς κάθαρση μέσω του αποκεφαλισμού της Στιούαρτ, με το σπαραχτικά άλικα φωτισμένο κεφάλι της να βυθίζεται στα τάρταρα, καθώς η Ελισάβετ θρηνεί την πτώση του Άλλου της Εγώ, παραδομένη πλέον σε έναν αναπόδραστο ολοκληρωτισμό. 

Συνομιλώντας με τον Γκροτόφσκι, τον Μπρουκ, και ανακαλώντας στο μυαλό τους Βιεννέζους Ακτιονιστές, ο Τερζόπουλος δημιουργεί ένα θεατρικό έργο-εικαστική περφόρμανς αντοχής, μια φυσική και μαζί πνευματική εμπειρία. Οι δύο ερμηνεύτριες δεν υποδύονται ούτε υιοθετούν, μα αποκαλύπτουν εξερχόμενες από τους εαυτούς τους, τη συνολικότητα μιας επιτελεστικής πράξης-μανιφέστο για το πώς τρέφεται και αυτοκαταστρέφεται η εξουσία, προσφέροντάς την ελλειπτικά, ανησυχητικά και ανεξίτηλα, σε ένα διψασμένο για συνειδησιακή δόνηση, κοινό.

Διαβάστε επίσης:

Alarme, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου στο θέατρο Άττις